در هفته های اخیر ، خطوط یک بحران دیپلماتیک در حال تشدید بین برزیل و ایالات متحده به طور فزاینده ای برای عموم قابل مشاهده است. این بحران را نمی توان از ماهیت سیستم بین المللی فعلی ، که تحت سلطه هژمونی تک قطبی است ، و نه از ابزارهای اجبار که واشنگتن تسلط داشته است ، در درجه اول ویزاها و تحریم های فردی جدا شود. از یک سو ، دولت رئیس جمهور آمریكا دونالد ترامپ با تحمیل محدودیت ویزا و تحریم ها بر مقامات ارشد متهم به مشاركت در محاکمه رئیس جمهور پیشین جیر بولسونارو ، كه با اتهامات تلاش برای سرنگونی نتایج انتخابات روبرو است ، فشار خود را بر قوه قضاییه برزیل شدت گرفت. این اقدام توسط رئیس جمهور لوئیز اینسیو لولا دا سیلوا ، که ابطال ویزای وزیر دادگستری ریکاردو لواندوفسکی را “غیرقابل قبول” توصیف کرد ، محکوم شد و آنچه را که به عنوان یک پرونده قضایی داخلی به یک رویارویی سیاسی و دیپلماتیک باز آغاز شد ، تبدیل کرد.
این بحران با رویکرد جلسات مجمع عمومی سازمان ملل ، بعد دیگری به دست آورد. گزارش های فاش شده از واشنگتن ، اهداف را برای تحمیل محدودیت برای برخی از هیئت ها ، از جمله هیئت برزیل تأیید کرد. معضل در اینجا در بعد پروتکل نهفته است. به طور سنتی ، در جلسات مجمع عمومی سپتامبر ، رئیس جمهور برزیل ابتدا صحبت می کند ، بلافاصله رئیس جمهور ایالات متحده ، یک ترتیب نمادین را تأیید می کند که نقش تاریخی برزیل در سازمان ملل را تأیید می کند. هنوز مشخص نیست که آیا این محدودیت ها برای خود رئیس جمهور لولا اعمال می شود یا فقط برای مقامات رتبه پایین. با این وجود ، این پیشنهاد یک سابقه خطرناک را تشکیل می دهد ، هنجارهای مستقر در سازمان ملل را تضعیف می کند و سؤالات اساسی در مورد تعهد واشنگتن به توافق نامه ستاد سازمان ملل را ایجاد می کند ، که دسترسی بی نظیر برای همه هیئت ها را تضمین می کند. به طور متناقض ، این سناریو سیاست های اخیر ایالات متحده را به یاد می آورد که ویزای رهبران فلسطین ، از جمله رئیس جمهور محمود عباس را انکار می کند ، و نقض آشکار همان توافق و برجسته کردن مشکل مداوم استانداردهای مضاعف در سیستم بین المللی است.
تشدید در سطح قضایی و دیپلماتیک متوقف نشد بلکه به حوزه اقتصادی گسترش یافت ، جایی که واشنگتن تعرفه هایی را برای واردات برزیل به 50 درصد افزایش داد و باعث نگرانی عمیق در بین محافل تجاری و قانع کردن برزیل برای تهدید اقدامات متقابل شد. به طور همزمان ، بانکهای برزیل پس از تحریم های ایالات متحده شامل دادگستری دیوان عالی کشور الکساندر د موراس ، با یک معضل پیچیده روبرو شدند و مؤسسات مالی را بین تعهدات حقوقی ملی و فشارهای سیستم مالی تحت رهبری ایالات متحده قرار دادند. این بخش دقیقاً بیانگر چگونگی ابزارهای اقتصادی تسلط به پسوند تصمیم گیری سیاسی در مبارزات شمال و جنوب است.
بخوانید: برزیل انتصاب سفیر جدید اسرائیل را رد می کند
حساس ترین بعد سیاسی است. رئیس جمهور ترامپ ، که به طور مداوم از لولا انتقاد کرده است ، محاکمه Bolsonaro را تهدیدی مستقیم برای پروژه ایدئولوژیک فراملی خود می داند. از این رو ، تلاش های آشکار وی برای تأثیرگذاری بر قوه قضاییه برزیل صریحاً توسط دیوان عالی کشور رد شد ، که تأیید کرد که این امر به فشار خارجی نخواهد رسید.
با این حال ، این درگیری قضایی -دیپلماتیک همچنین بحران دیگری را که در حال حاضر بر برزیل تأثیر می گذارد ، به یاد می آورد. تنش تشدید کننده با اسرائیل. مواضع لولا در حمایت از علت فلسطین و رد وی از سیاست های اشغال ، درگیری بی سابقه ای با تل آویو را برانگیخت و در نتیجه مبادلات عمومی اتهامات و عقب نشینی سفیران انجام شد. هنگامی که این بحران در کنار قصد واشنگتن برای محدود کردن مشارکت کامل هیئت برزیل در جلسات سازمان ملل در نظر گرفته شود ، یک ارتباط ساختاری بین دو مسیر پدیدار می شود:
- استفاده از ابزارهای مجازات دیپلماتیک برای سکوت صداهای مخالف ما – هژمونی اسرائیلی.
- توخالی از سازمان ملل به عنوان یک مجمع بین المللی واقعاً مستقل ، آن را به ابزاری برای کنترل هماهنگ با مراکز امپریالیستی تبدیل می کند.
انتظار می رود پاسخ برزیل چند لایه باشد: از نظر دیپلماتیک ، اصرار دارد که از پروتکل های بین المللی و حاکمیت قضایی آن حمایت کند. از نظر اقتصادی ، ممکن است به اقدامات متقابل مانند تعرفه یا محدودیت های تجاری متوسل شود. و از نظر سیاسی ، احتمالاً موضع تشدید محاسبه شده در مرحله بین المللی را اتخاذ می کند و از اتحادهای منطقه ای و جهانی برای دفاع از منافع خود استفاده می کند. به این ترتیب ، بحران به چرخه تشدید متقابل تبدیل می شود ، جایی که فشار قضایی و سیاسی ایالات متحده با مقاومت دیپلماتیک و اقتصادی برزیل روبرو می شود و راه را برای بازگرداندن اعتماد دشوار می کند.
خواندن این تحولات به وضوح نشان می دهد که آنچه اتفاق می افتد صرفاً اختلاف دو جانبه بین برزیل و ایالات متحده نیست ، بلکه بخشی از یک تغییر ساختاری گسترده تر در روابط بین الملل است. هنگامی که ویزا به دیوارهای سیاسی تبدیل می شود ، سازمان ملل متحد به تصمیم گیری های ایالات متحده و اسرائیلی گروگان می شود و جنوب جهانی از طریق صدای فلسطینی و برزیل خود ، با هدف قرار می گیرد. ویزا از اسناد ورود صرف متوقف شده و به ابزاری برای محاصره سیاسی تبدیل شده است ، در حالی که تحریم ها دیگر فقط به نقض حقوق بین الملل گره خورده اند بلکه به ابزاری برای اجبار سیستم های ملی و مجدداً در چارچوب جهانی سرمایه داری با توجه به شرایط مرکز غالب تبدیل شده اند. انکار ویزا به رئیس جمهور فلسطین ، محمود عباس یا تأمل در جلوگیری از سخنرانی رئیس جمهور لولا دا سیلوا ، سخنرانی خود را در سازمان ملل متحد نشان می دهد که این مسئله فراتر از افراد است ، این نشان دهنده تلاش برای تغییر شکل مجدد سیستم سازمان ملل است. این سیستمی است که قادر به تحمل کثرت و تمایلی به پذیرش صدای جنوب جهانی در هنگام انحراف از روایت تجویز شده است.
نظر: غزه ، ژنرال Z و حسابداری در پردیس ها
نظرات بیان شده در این مقاله متعلق به نویسنده است و لزوماً منعکس کننده سیاست تحریریه مانیتور خاورمیانه نیست.
