بحران مهاجرت افغانستان و ایران خواستار اقدام فوری است
در میان درگیری های مداوم در منطقه ، ایران و افغانستان با یک بحران مهاجرت شدید روبرو هستند. از ابتدای سال ، 1.2 میلیون مهاجر افغانستان از ایران به افغانستان تبعید شده اند و بار زیادی را بر کشوری که قبلاً با فقر ، بی ثباتی و منابع محدود دست و پنجه نرم می کند ، قرار می دهد.
همسایه ایران و افغانستان قرن ها از تاریخ مشترک متعهد هستند. مردمان آنها با روابط فرهنگی ، زبانی و مذهبی در ارتباط هستند. از روزهای امپراتوری ایران تا دوره مدرن ، دو کشور بین وحدت و واگرایی ، به ویژه پس از انقلاب ایران در سال 1979 حرکت کرده اند. برای ده ها سال ، آنچه اکنون افغانستان است بخشی از امپراتوری بزرگ فارس محسوب می شد ، میراثی که هنوز هم در هویت مشترک آنها قابل مشاهده است.
شکل گیری کشورهای ملت مجزا ، مرزهای رسمی را به همراه داشت. با این حال ، پیوندها همچنان قوی هستند و با میراث مشترک و نزدیکی جغرافیایی شکل می گیرند. این پیوندها باعث شده است که بین دو کشور طبیعی و مکرر مهاجرت کند. حضور جوامع فارسی زبان ، به ویژه اقلیت هازارا ، و یک مرز باز مدتهاست که جنبش افغانستان را به ایران ، چه برای کار ، پناهندگی و چه به عنوان یک کشور ترانزیت به ترکیه و اروپا ، تسهیل کرده است.
پس از سال 1979 ، ایران شروع به استفاده از مهاجران افغان به عنوان منبع کار کم هزینه ، به ویژه در ساخت و ساز. این روند پس از بازگشت طالبان به قدرت در سال 2021 عمیق تر شد و موج بزرگی از جابجایی افغانستان را ایجاد کرد. رئیس جمهور آن زمان ، ابراهیم ریزی از منطقه مهاجر سنگین مشهاد آمده است. تحت رهبری وی ، تهران رویکردی تنظیم شده تر به مهاجرت افغانستان انجام داد. دولت وی یکی از بزرگترین کمپین های ثبت نام این کشور را راه اندازی کرد و اقامت موقت را برای حدود 2.5 میلیون افغان بدون مدارک و ایجاد یک سیستم شناسایی متمرکز برای مدیریت بهتر حضور آنها فراهم کرد.
اما این مراحل ، هرچند جاه طلب ، نتوانست در برابر آشفتگی ژئوپلیتیکی که ماه گذشته فوران کرد ، مقاومت کند. در میان جنگ شدید با اسرائیل ، از جمله حملات موشکی و حملات به تأسیسات هسته ای آن ، ایران دستور داد که مهاجران افغانستان از کشور خارج شوند و از 6 ژوئن شروع به کار کنند. طی روزها ، ده ها هزار نفر فرار کرده اند یا به زور تبعید شده اند. به گفته کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل ، بیش از 30،000 افغانی هر روز در جریان درگیری ایران و اسرائیل تبعید می شوند.
ایران بیش از 6 میلیون افغان را در خود جای داده است که اکثریت قریب به اتفاق آنها بدون مستند و در شرایط نامناسب زندگی می کنند. بنا بر گزارش ها ، سرکوب ناگهانی تهران ناشی از افزایش ترس های امنیتی است ، به ویژه سوء ظن مبنی بر اینکه برخی از افغان های بدون مدارک ممکن است در جاسوسی دخیل باشند. رسانه های ایالتی ایران از دستگیری اتباع افغانستان متهم به جاسوسی برای اسرائیل در درگیری 12 روزه ماه گذشته خبر دادند.
بسیاری از افغان ها که از ایران تبعید شده اند ، خود را در شرایط حتی بدتری نسبت به آنچه باقی مانده اند ، به کشور باز می گردند
Zaid M. Belbagi
این به احساسات ضد افغان در ایران می افزاید که سالها در حال رشد است. افغان ها غالباً به عنوان بارهای اقتصادی به تصویر کشیده می شوند و گفتمان عمومی به طور فزاینده ای تحت سلطه ادعاهای زنوفوبیک و اتهامات مبنی بر “سرقت مشاغل ایران” است. این فشارهای ترکیبی منجر به پیامدهای نگران کننده 450،000 افغانی از اوایل ماه ژوئن از ایران شده است.
در پشت این شماره های اصلی یک اورژانس رو به رشد بشردوستانه است که نگرانی جدی را به وجود می آورد. آژانس های بشردوستانه از یک فاجعه آشکار هشدار می دهند. افغانستان ، که در حال حاضر با فقر و شوک های شدید آب و هوایی دست و پنجه نرم می کند ، در رتبه 181 از سال 193 در شاخص توسعه انسانی سازمان ملل قرار دارد. برای جذب چنین تعداد زیادی از افراد مجهز نیست.
بازگشت کنندگان خانه ای ندارند و از قحطی شدید و سلامت ضعیف رنج می برند. بسیاری از آنها از فرسودگی گرما و سوء تغذیه رنج می برند. در پاسخ ، فدراسیون بین المللی جوامع صلیب سرخ و هلال احمر ، 30 میلیون دلار تجدید نظر اضطراری برای حمایت از بازگشت کنندگان در نقاط مرزی ، مانند اسلام قلا و مراکز ترانزیت آغاز کرده است. تاکنون تنها 10 درصد از تجدید نظر تأمین شده است. در پاسخ ، دولت به رهبری طالبان از تهران خواسته است تا بازده هایی را با عزت سازماندهی کند و از آن خواست تا ظرفیت محدود کشور را در نظر بگیرد.
در چنین وضعیت دشوار و پیچیده ای ، بسیاری از افغان ها که از ایران تبعید شده اند ، خود را در شرایط حتی بدتری نسبت به زمان ترک ، به ویژه برای زنان ، به یک کشور باز می گردند. افغانستان ، با چالش های عمیق اقتصادی و بشردوستانه ، فاقد ظرفیت جذب تعداد فزاینده ای از بازگشت کنندگان به تنهایی است. این دیگر فقط یک مسئله دو جانبه بین ایران و افغانستان نیست – این یک بحران منطقه ای است که خواستار اقدام هماهنگ کشورهای خلیج فارس ، کشورهای آسیای میانه و بازیگران جهانی بشردوستانه است ، که باید با افزایش کمک های بشردوستانه ، سهمیه های موقتی پناهندگی و پشتیبانی اساسی مانند غذا ، سرپناه و کمک های پزشکی قدم بردارند.
پرداختن به این اضطراری بشردوستانه ، نیاز به تلاش مشترک منطقه ای برای کاهش بار بر مردم افغانستان و دولت افغانستان دارد و از ثبات منطقه ای که در حال حاضر تحت فشار شدید است ، اطمینان حاصل می کند.
• Zaid M. Belbagi یک مفسران سیاسی و مشاور مشتریان خصوصی بین لندن و شورای همکاری خلیج فارس است. X: moulay_zaid
سلب مسئولیت: نظرات بیان شده توسط نویسندگان در این بخش خودشان هستند و لزوماً منعکس کننده نقطه نظر اخبار عرب نیستند
