در نوامبر سال 1949 ، سفیر هند در افغانستان نامه ای را به وزیر امور خارجه ارسال کرد و تغییرات مثبت در روابط سرد بین دو کشور را جشن گرفت.
سفیر روپ چاند نوشت: “همانطور که شما آگاه هستید ، کنسولگری های هند هم در قندهار و هم در جلال آباد شروع به کار کرده اند.” “من گزارش هایی را از معاون افراد مربوطه دریافت کرده ام و بدیهی است که اعتبار هند از نظر افغان ها بالا رفته است.”
ذوب روابط پس از آزاد شدن هند آغاز شد. تا آن زمان ، بسیاری از افغان ها به دلیل مشارکت نیروهای انگلیس و هند در سه جنگ آنگلو-افغانستان ، هند را با خصومت مشاهده کرده بودند. در دوم این درگیری ها ، که از سال 1878 تا 1880 به طول انجامید ، افغانستان کنترل پاس خیبر و بسیاری از مناطق پشتون را که به هند تقسیم نشده بود ، از دست داد.
استقلال و پارتیشن هند دو چیز را تغییر داد. این هند را از انگلیس آب گرفت. و مناطقی را که در جنگ دوم آنگلو-افغانستان از هند به پاکستان منتقل شده بود ، منتقل کرد و شیء دشمنی افغان ها را تغییر داد.
افغان ها آنقدر تلخ بودند که بر کنترل پاکستان بر استان مرزهای شمال غربی ، که تحت سلطه پاتان ها است ، بودند که آنها سعی کردند کشور را از سازمان ملل دور نگه دارند.
نیویورک تایمز در 13 اکتبر 1947 گزارش داد: “افغانستان تنها رأی علیه پذیرش پاکستان در سازمان ملل متحد و رهبران پاکستان است که تمایل دارند این عمل غیر دوستانه را با سرماخوردگی روسیه زوج کنند.”
سفیر هند در کابل به معاون افراد در جلال آباد و قندهار ، نارندرا نات و رام چاند کالرا گفت تا از نزدیک جاه طلبی های افغانستان را برای استان مرزهای شمال غربی نظارت کنند. پس از این جهت ، هر دو دیپلمات گزارش های منظم را شامل می شوند که شامل مسائل اقتصادی و اجتماعی و سیاسی ، از جمله شیوه های درک هند و هندی ها ، می شود.
درگیری آمریکا
خواندن اعزام های آنها امروز دیدن ریشه های تاریخی برخی از وقایع معاصر در آسیای جنوبی است. به عنوان مثال ، در نامه های خود ، کالرا علاقه رو به رشد آمریکا به افغانستان را مشاهده کرد.
قندهار در آن زمان یک جامعه کوچک آمریکایی داشت که عمدتاً از کارمندان شرکت مهندسی عمران موریسون-نادسن تشکیل شده بود. کالرا نوشت: “آنها در حال ساخت جاده ، سدها و سایر کارهای عمومی هستند.” “این دقیقاً مشخص نیست که در چه شرایطی کار می کنند. گفته می شود که آنها درصد خاصی را بیش از هزینه واقعی و بالاتر از آن هزینه می کنند و سپس دولت افغانستان بخش مشخصی از سود خالص را که شرکت در دراز مدت دریافت می کند ، به اشتراک می گذارد.”
کالرا ارتباط احتمالی بین فعالیت های آمریکایی در افغانستان و جنگ سرد را انتخاب کرد. وی نوشت: “شایعه نسبتاً خوبی وجود دارد که نشان می دهد هدف آمریکایی ها فقط تجاری نیستند بلکه از نظر سیاسی هستند ، یعنی آمریکایی ها می خواهند نکات استراتژیک را از دیدگاه نظامی بدانند که باید آنها را در صورت جنگ با روسیه قرار دهد.” “برخی به مدت طولانی می گویند که ایالات متحده آمریکا دولت افغانستان را برای این پروژه ها تأمین می کند و درک برخی از ایالات متحده از پیشبرد وام های افغانستان وجود دارد.”
کالرا گفت: “رسیدن به حقیقت دشوار است اما یک چیز مسلم است که آمریکایی ها می خواهند نفوذ خود را در افغانستان افزایش دهند و در مقابل سایر کشورها ، به ویژه بزرگترین رقیب خود ، روسیه”.
گزارش های کالرا حاکی از آن است که آمریکایی ها نسبت به هندی ها نگرش دوستانه دارند. وی گفت ، به نظر می رسید که آنها واقعاً خوشحال بودند ، هنگامی که نخست وزیر هند ، جواهارللال نهرو ، اولین سفر خود را به ایالات متحده انجام داد.
سد بازرگانی
نه فقط آمریکایی ها ، به گفته کالرا ، افغان ها نیز از هندی ها راضی بودند. هنگامی که اولین مأموریت دیپلماتیک مستقل هند در قندهار افتتاح شد ، افراد محلی از آن استقبال کردند. وی در گزارش اکتبر 1949 نوشت: “افغان ها هنگام حضور در مهمانی که در اولین لحظه حضور داشتند ، از افتتاح کنسولگری ما ابراز لذت کردند.” “این عملکرد به خوبی حضور داشت. آمریکایی ها با خانم های خود به ظرافت نمایش افزودند.”
در همان گزارش ، کالرا گفت که افغان ها از هند امیدهایی داشتند. “در حالی که مقامات ارشد دولت دولت هند و افسران آن را مداحی می کنند ، طبقه متوسط به دنبال این است که هند را در زمینه تجارت خوب کند و به موجب آن شرایط زندگی توده های افغانستان بهبود یابد.”
یکی از مهمترین موانع افزایش تجارت بین دو کشور پاکستان بود. فرمانده نظامی قندهار به کالرا گفت که پاکستان اجازه نمی دهد تا بازرگانان افغان از طریق قلمرو خود کالاهایی را به هند بفرستند. کالرا نوشت: “صافی تجارت غالب در روزهای قبل از تقسیم ، مختل شده است.” “من دیده ام ، مشکلات براساس برخی از معامله گران ، منسوخ هستند. در وهله اول آنها باید برای دریافت مجوز از کراچی وقت و پول صرف کنند.”
در مرحله بعد ، مقامات کراچی سعی کردند افغان ها را متقاعد کنند که محصولات خود را به واسطه های پاکستانی بفروشند ، که می خواستند تجارت از افغانستان تا هند را انحصار دهند. کالرا نوشت: “مشکل اصلی دیگر این است که محموله های بین افغانستان و هند به نام بازرگانان هندو اغلب در این راه دست و پنجه نرم می شوند و دومی مجبور است آنها را به نام سایر معامله گران ساختگی رزرو کند.”
تجارت بین کشورها نیز تحت تأثیر کاهش ارزش روپیه هند قرار گرفت. پاکستان ، که از انجام همان ارز خودداری کرد ، آنچه را که کالرا “اضطراب” و “سوء تفاهم” از طریق آسیاب شایعه در قندهار نامید ، ایجاد کرد. کالرا گفت: “کاهش ارزش ارز هند به همراه تبلیغات ضد هند ، انگیزه ای برای تجارت با پاکستان ایجاد کرد.” یک ماه پس از کاهش ارزش هند روپیه ، افغانستان از این پرونده پیروی کرد و بار دیگر تجارت را انتخاب کرد.
احساسات جدایی طلب
در زمان پادشاه محمد زاهیر شاه ، افغانستان حامی حق تعیین سرنوشت مردم پشتون شد. هنگامی که پاکستان خان عبدالغفر خان را که تقاضای پشتونستان را تحت بازداشت خانگی قرار داده بود ، قرار داد ، در بخش هایی از افغانستان اعتراضاتی صورت گرفت.
کالرا در حمایت از جنبش خودمختاری ، تظاهرات و اظهارات رهبران افغان را پیگیری می کرد. وی نوشت: “مسئله پشتونستان همچنان بر حوزه سیاسی مسلط است و جنبش در دو هفته تحت گزارش پیشروی بیشتری انجام داده است.” “یک جرگه بزرگ از خانزادگان ، صفی و شینواریس در شیخ بابا زیار برگزار شد ، که در آن موهد. شوئب جان ، پس از بلند کردن پرچم ملی پشتون ، سخنرانی در مورد رفتار نامشخص پاکستان و عزم آنها برای دستیابی به آزادی از سلطه خود به هر قیمتی انجام داد.”
این زمانی بود که پاکستان شروع به متهم کردن دولت هند مبنی بر تقاضای پشتونستان کرد. در حالی که به نظر می رسد مکاتبات بین دیپلمات های هندی در افغانستان در سال 1949 نشان می دهد که دهلی نو صرفاً اوضاع را رعایت می کرد ، درست است که حمایت از این علت در میان پشتین های معمولی در هند وجود داشت.
کالرا در گزارشی در دسامبر سال 1949 نوشت: “پاتای احمدآباد در هند جلساتی را در زیر مولانا محد برگزار کرد. اكبر كه در آن همه شركت كنندگان ابراز آمادگی خود را برای انجام تمام تلاش خود برای دستیابی به آزاد پشتونستان داشتند.” “آنها همچنین تصمیم گرفتند كه از سایر كشورها بخواهند كه آزاد پشتونستان را بشناسند. این پیشرفت به طور طبیعی مقامات پاکستانی را آشفته كرده است.”
جلسه مشابهی توسط پشتون های هندی در مسجد تاریخی Fatehpuri در دهلی قدیمی برگزار شد ، جایی که تصمیم گرفته شد حمایت از جنبش پشتونستان را بدست آورد.
پاکستان از اخبار این اجتماعات برای افزایش ادعاهایی مبنی بر حمایت از جنبش پشت شبهونستان استفاده کرد. در کمپین اطلاعاتی خود ، یک اعزام می گوید ، پاکستان همچنین این شایعه را منتشر کرد که یک مقام به نام Meher Chand در حال استخدام ارتش هند در مناطق مرزی افغانستان با استان شمال غربی است. کالرا نوشت: “به نظر می رسد که پاکستان اکنون در تلاش برای تبدیل شدن به دنیای اسلامی علیه افغانستان به دلیل داشتن این دوستی با هند ، در حال تبلیغات تبلیغاتی ضد هندو و افغانستان خواهد بود.”
در این لحظه پرتنش ، دیپلمات های هندی در قندهار ، جلال آباد و کابل به دنبال نشانه هایی از ساخت و سازهای نظامی بودند تا ببینند آیا افغانستان از نیرو برای حل و فصل سوال پشتونستان استفاده خواهد کرد. اوضاع به ویژه در ژانویه سال 1950 هنگامی که افغانستان و پاکستان کلمات محکمی را رد و بدل کردند ، پرتنش بود. کالرا نوشت: “ترمیم متقابل تقریباً به یک وسواس تبدیل شده است ، هرکدام دیگری را نه تنها غیر دموکراتیک بلکه غیر اسلامی می نامند.”
معاون کنسول افزود: “در حالی که خط اصلی پاکستان انتقاد آنها از ساختار اقتصادی افغانستان و حکومت استبدادی است ، افغان ها با سیاست پاکستان مبنی بر قرار دادن چندین هزار پشتون بی گناه در زندان به دلیل تنها تقصیر خود خواستار استقلال ستونی مستقل ، تقصیر می کنند.
در سال 1950 ، افغانستان واقعاً در موقعیتی نبود که جنگ علیه پاکستان را انجام دهد. بنابراین در عوض ، این امر به دلیل پشت پرده ، اردو و داری ، خواستار تعیین خودمختاری برای کسانی که در شرق پاس خیبر زندگی می کنند ، از علت پشتونستان حمایت اخلاقی می کردند.
کالرا گفت: “برخی امید اندک به آشتی ، که پاکستان به دلیل دین گرامی داشت ، از بین رفته است و خلیج فارس خیلی گسترده شده است تا به راحتی از بین برود.” وی افزود: اظهارات نخست وزیر پاکستان لیاکات علی خان مبنی بر اینکه این کشور “یک اینچ از زمین در شرق خط دورند را تسلیم نمی کند” ، در افغانستان به خوبی پیش نرفت.
پیمان دوستی
در حالی که روابط بین کابل و کراچی در حال سقوط آزاد بود ، روابط افغانستان با هندوستان رو به رشد بود. در 4 ژانویه سال 1950 ، این دو پیمان پنج ساله دوستی را امضا کردند ، استقلال یکدیگر را به رسمیت شناختند ، موافقت خود را برای ایجاد روابط فرهنگی و ادامه همکاری در صنعت و کشاورزی انجام دادند.
کالرا نوشت: “این خبر توسط توده های افغان با شادی و اشتیاق دریافت شد ، اما حسادت و ظن در محافل پاکستانی را برانگیخته است.”
به زودی پس از امضاء این پیمان ، یک سرویس تلگراف رادیویی بین هند و افغانستان عملیاتی شد و وزرای ارتباطی آنها پیام های تبادل داشت.
چند هفته بعد ، هنگامی که هند در 26 ژانویه سال 1950 به جمهوری تبدیل شد ، افغانستان از این رویداد استقبال کرد و نخست وزیر شاه محمود خان یک تلگرام تبریک را به نهرو و رادیو کابل ارسال کرد و یک برنامه ویژه را پخش کرد. روز بعد ، یک جشن در قندهار برای طبقات بالا و بازرگانان مهم برگزار شد. کالرا اظهار داشت: “احساسات لذت توسط یک و همه به مناسبت فرخنده بیان شده است.”
یک روزنامه روزانه ، عجولانهاین رویداد را با عنوان سرمقاله صفحه اول “هند می شود” که می خواند ، مشخص کرد: “ما امیدواریم که قانون اساسی جدید ، که مبتنی بر برابری و وحدت است ، 32 نفر از مردم ادیان- هندو ، مسلمان ، سیک ، مسیحی و غیره ، و همانطور که از زندگی رهبران آنها روشن است ، همه از حق آزادی برخوردار هستند.”
این سرمقاله گفت: “هند نوع مناسبی از رهبران مانند پاندیت جواهار لال نهرو ، عبدالکلام آزاد ، سردار پاتل و دیگران دارد ، همچنین منابع وسیعی دارد و در مدت کوتاهی از زندگی مستقل خود موفق شده است تا روابط دوستانه با همه کشورهای اسلامی شرق ایجاد کند.”
این احساسات ، روابط هند و افغانستان را هدایت می کرد و آنها را قوی و دوستانه نگه می داشت ، تا دهه 1970 ، هنگامی که افغانستان به یک نقطه بزرگ جنگ سرد بین ایالات متحده و اتحاد جماهیر شوروی تبدیل شد.
Ajay Kamalakaran نویسنده ای است که در درجه اول در بمبئی مستقر است. دسته توییتر او Aajaykamalakaran است.
