هنگامی که امیرخان متتاکی ، وزیر امور خارجه طالبان ، در اوایل ماه جاری برای مذاکره به دهلی نو رسید ، بلافاصله مشخص شد که این هیچ بازدید معمول دیپلماتیک نیست. این اولین سفر توسط یک رهبر ارشد طالبان به هند از سال 2021 بود و نشانگر تغییر محتاطانه اما قابل توجهی در گروه معمولاً قابل تجاوز بود.
هند ، که مأموریت کابل خود را پس از تصاحب طالبان در کابل بسته بود ، اعلام کرد که قصد دارد سفارت خود را برای بازگرداندن تعامل محدود با افغانستان باز کند. این حرکتی نزدیک به معادلات تغییر قدرت در منطقه افغانستان و پاکستان بود.
دیویا مالوتوترا ، محقق ارشد مرکز مطالعات امنیت ملی در بنگلور ، توضیح داد که سالها ، پاکستان حامی اصلی طالبان بود. وی گفت: “برای هند و طالبان ، ادعای رو به رشد نظامی پاکستان هم یک نقطه فشار مشترک و هم یک مخرج مشترک است و یک همگرایی تاکتیکی و استراتژیک نادر را هدایت می کند.”
وی گفت: “جهان هنوز سپتامبر 2021 را به یاد می آورد ، هنگامی که فیض حامد رئیس امنیت پاکستان برای دیدار با رهبری جدید طالبان به کابل پرواز کرد و سپس نخست وزیر عمران خان از طالبان به دلیل” شکستن بسته های برده داری “استقبال کرد. جالب اینجاست که هر دو مرد اکنون در زندان هستند ، به نظر می رسد که دو دهه سرمایه گذاری ، حسن نیت و عمق استراتژیک در افغانستان ، یک شبه از بین می رود.
با این حال ، جداول تبدیل شده اند. “
در برابر این زمینه پیچیده تغییر اتحادها و خطوط گسل در حال ظهور ، اپتیک سفر متتاجی از هند اهمیت جدیدی به خود می گیرد.
با تنظیم دوربین ها و بررسی MICS ، داستان نوبت غیر منتظره ای گرفت. گزارش ظاهر شد که روزنامه نگاران زن مجاز به حضور در اولین کنفرانس مطبوعاتی نیستند.
در طی چند ساعت ، این حادثه باعث انتقاد شدید در محافل رسانه ها و رسانه های اجتماعی شد. سردبیران و خبرنگاران ارشد ابراز ناامیدی کردند و آنچه که به عنوان یک رویداد رسمی دیپلماتیک آغاز شد ، به سرعت به گفتگو در مورد دسترسی ، اپتیک و گنجاندن تبدیل شد.
لحظه اتاق مطبوعات
عکس العمل آنلاین سریع و قابل مشاهده بود. از اظهارات اتاق خبر گرفته تا هشتگ های گرایش ، سؤالاتی در مورد اینکه چرا زن روزنامه نگار از رویدادی که در خاک هند برگزار شده است منع شده است.
تصدیق خشمگین کردن ، یک کنفرانس مطبوعاتی دوم در روز بعد برگزار شد ، جایی که گزارشگران زن دعوت شدند و آزادانه شرکت کردند. وزیر امور خارجه طالبان بعداً ، محرومیت قبلی را “سوء تفاهم فنی” توصیف کرد.
ژست برای اصلاح اوضاع مورد استقبال قرار گرفت ، اما نمادگرایی ماند. برای بسیاری از افراد در سپاه مطبوعات هند ، لحظه ای تأمل در چگونگی تعریف دسترسی مشارکت در یک دموکراسی شد.
هندووترا می گوید: “محرومیت از روزنامه نگاران زن ، هرچند مشکل ساز ، نباید از متن قضاوت شود. هند در حال باز کردن کانال های دیپلماتیک است ، نه تأیید سیاست های طالبان ، و به عنوان یک دموکراسی پیشرو در جنوب جهانی ، اهمیت حمایت از تعهدات اخلاقی خود را در عین حال با دقت متعادل کردن حساسیت های فرهنگی با ارزش های دموکراتیک می گوید.”
آنچه این بازدید در شبه قاره نشان می دهد
این دیدار از طالبان بیش از مراسم بود. برای هند ، باز کردن سفارت خود در کابل یک حرکت با دقت انتخاب شده برای درگیر شدن بدون تأیید بود. برای طالبان ، دید و فرصتی برای طرح هدف دیپلماتیک ارائه داد. اما دید به مشروعیت تبدیل نمی شود.
رویکرد هند با تمرکز بر مناطق عملی مانند تجارت ، اتصال و کمک های بشردوستانه به جای شناخت سیاسی ، اندازه گیری می شود. برای دهلی نو ، این دسترسی بیش از تعامل نمادین را نشان می دهد. این یک تغییر دیپلماتیک محاسبه شده توسط ضرورت استراتژیک را نشان می دهد.
وی گفت: “این دهلی پیش می رود و یک رهبر ارشد طالبان را به طور علنی دعوت می کند ، چیزی که زمانی غیرقابل تصور است ، نشان دهنده آغوش روشن از RealPolitik است ، جایی که ضرورت های استراتژیک به طور موقت از تردید هنجاری فراتر می رود. با میزبانی وزیر خارجی طالبان ، هند از یک رویکرد کاملاً نرم به سمت باز کردن دیپلماسی عمومی” می تواند “می تواند شامل همکاری های دیپلماسی و آگاهی از آلی و اطلاعاتی باشد.
این محوری در برابر یک منظره منطقه ای آشفته شکل می گیرد ، جایی که اقدامات پاکستان و ادعای طالبان افغانستان در حال تغییر خطوط گسل قدیمی است.
پس زمینه منطقه ای وزن بیشتری را به این بازدید اضافه کرد. در همان هفته ، درگیری های مرزی به دنبال حملات هوایی پاکستان و آتش تلافی شده توسط نیروهای افغان ، بین افغانستان و پاکستان رخ داد. هر دو طرف تلفات را گزارش کردند و به طور موقت بسته شدند.
Malhotra توضیح می دهد که روابط پاکستان با طالبان در میان درگیری های مکرر در امتداد خط دوراند – مرز 2600 کیلومتری زمین بین افغانستان و پاکستان – و در حال رشد اعتراض نظامی ، در حالی که اشتباهات اخیر پاکستان در جامو و کاشمیر را به دست آورده است ، کابول و دهلی را به دست آورده است.
برای هند ، این دینامیک های در حال تغییر فضای جدید دیپلماتیک را برای جذب مجدد باز می کنند. برای منطقه وسیع تر ، آنها تأکید می کنند که چقدر سریع اتحاد می تواند تغییر کند و چگونه ثبات شکننده باقی می ماند.
تنگه هند: عمل گرایی ، اعتبار و خطرات
رابطه هند با طالبان همیشه محتاط بوده است. در گذشته ، دهلی نو از دولت های جمهوریخواه که مخالف طالبان بودند ، حمایت می کرد و آنها را از طریق لنزهای امنیتی مشاهده می کرد. امروز ، آن لنز گسترده شده است. هند در حال انتخاب گفتگو به عنوان ابزاری برای عمل گرایی است و به دنبال محافظت از منافع خود و حفظ نفوذ در بازسازی افغانستان است.
این درگیری بحث و گفتگو در خانه را برانگیخته است. برخی از مفسران ، از جمله شاعر محبوب هندی و متن ترانه جاوید اختر، این سؤال را مطرح كرد كه آیا استقبال از نمایندگان طالبان خطر نرم شدن موضع اخلاقی هند را به ویژه در مورد حقوق و آموزش زنان دارد.
با این حال ، سیاست خارجی هند با واقع گرایی آرمان های متعادل را مدت طولانی دارد. دولت روشن کرده است که این دسترسی به معنای شناخت نیست بلکه نشان دهنده تمایل به زنده نگه داشتن روابط بشردوستانه و توسعه است. این یک تعادل ظریف بین محافظت از فضای استراتژیک و صادق ماندن در برابر ارزش های دموکراتیک هند است.
بحث و گفتگو در اتاق مطبوعات ، یادآوری این تعادل بود. برای هند ، میزبانی از چنین بازدیدی در مورد گفتگو بود ، اما به معنای ایستادن با اصول باز بودن و برابری بود.
اگر هند بتواند از تعامل دیپلماتیک برای تشویق حاکمیت فراگیر ، فرصت های آموزشی و ثبات اقتصادی برای افغان های معمولی استفاده کند ، می تواند بی سر و صدا صلح در منطقه را تقویت کند. اما اگر تعامل به سکوت در مورد حقوق و دسترسی تبدیل شود ، اعتبار اخلاقی آن می تواند تحت فشار قرار بگیرد.
چرا برای نیوزیلند اهمیت دارد
از نقطه نظر نیوزیلند ، آسیای جنوبی می تواند احساس دوردست کند ، اما آنچه اتفاق می افتد اغلب در سراسر جهان طنین انداز است. رویکرد هند نشان می دهد که چگونه دموکراسی ها می توانند بدون کنار گذاشتن ارزش های خود با واقعیت های دشوار درگیر شوند. همچنین به ما یادآوری می کند که گفتگو ، با حمایت از تمرکز بشردوستانه ، اغلب می تواند بیش از انزوا به دست آورد.
نیوزیلند ، که در بازسازی افغانستان نقش داشته و از ابتکارات آموزش و پرورش در طی این سالها حمایت کرده است ، می تواند با تصمیم هند برای حفظ ارتباطات مردم به مردم ضمن حرکت در سیاست های پیچیده ارتباط داشته باشد. در هر دو مورد ، اعتقاد اساسی این است که توسعه و آموزش همچنان مطمئن ترین مسیرهای ثبات بلند مدت باقی مانده است.
سفر وزیر امور خارجه طالبان به هند ، بحث های قدیمی را در مورد مشارکت ، مشروعیت و نقش زنان دوباره بازگشایی کرده است. این نشان می دهد که صحبت با یک شریک دشوار به معنای توافق نیست. این به معنای انتخاب گفتگو از راه دور است.
مرکز رسانه ای آسیا
