بلومبرگ گزارش داد ، ایران یک کمپین بزرگ برای تبعیدات گسترده و دستگیری های انبوه را هدف قرار داده است که مهاجران افغانستان را هدف قرار داده است ، به دنبال این اتهامات مبنی بر اینکه “مهاجران بدون مدارک از افغانستان برای اسرائیل جاسوسی کرده اند” و در طی یک درگیری 12 روزه در ژوئن گذشته ، آن را به راه اندازی موشک کمک کرده اند.
این اتهامات توسط اداره رسمی پخش دولت ایران پخش شد ، در حالی که خبرگزاری نیمه رسمی Tasnim که وابسته به سپاه گارد انقلابی اسلامی است ، گزارش داد که مقامات تعدادی از افغان ها را به اتهام “جاسوسی و در اختیار داشتن شواهد آموزشی به دلیل ایجاد هواپیماهای بدون سرنشین و مواد منفجره” دستگیر کرده اند.
سازمان ملل روز جمعه اعلام كرد كه بیش از یك میلیون نفر از اول ژوئن به افغانستان بازگشتند ، از جمله 627،000 نفر كه توسط مقامات تبعید شده اند.
بابر بلوچ ، سخنگوی کمیساریای عالی سازمان ملل متحد (UNHCR) ، در یک ایمیل به آژانس گفت: “تیم های ما در مرزی دریافت می کنند و به تعداد زیادی از افراد خسته ، گرسنه و وحشت زده کمک می کنند.” “کارکنان و امکانات کاملاً بیش از حد است.”
اتهامات جاسوسی موجی از خشونت و آزار و اذیت را هدف قرار داده است که جامعه پناهندگان در حال حاضر حاشیه ای را که از زمان حمله شوروی در سال 1979 به افغانستان و جنگهای بعدی ، از جمله حمله ایالات متحده در سال 2001 در ایران رشد کرده است ، در ایران رشد داده است.
براساس اعلام سازمان ملل ، حدود 2.6 میلیون نفر به طور رسمی افغان ها در ایران زندگی می کنند ، علاوه بر این 500000 نفر دیگر که توسط دولت ایران مستند و “غیرقانونی” محسوب می شوند. مقامات ایران تخمین می زنند که تعداد کل افغان های ساکن این کشور حدود شش میلیون نفر باشد ، معادل حدود 7 ٪ از جمعیت. آنها غالباً از آنها به عنوان “میهمان” یاد می کنند که می توانند به مسکن و خدمات اساسی دسترسی پیدا کنند ، در زمانی که اقتصاد ایران تحت فشار تحریم ها قرار دارد.
در حالی که دولت ایران اصرار دارد که اعزام ها محدود به افغانهایی است که به عنوان “غیرقانونی” طبقه بندی می شوند ، شبکه تحلیلگران افغانستان ، یک سازمان تحقیقاتی مستقل ، گزارش های بی شماری از افراد دارای گذرنامه معتبر و اسناد هویت را مورد هدف قرار داده و باعث ایجاد وضعیت وحشت و ترس می شود.
“عواقب ویرانگر”
سازمان ملل هشدار داده است كه كارزار تبعید “عواقب ویرانگر” برای افغانستان و همچنین برای جوامع و خانواده های آواره خواهد داشت ، و خاطرنشان كرد: این شامل از دست دادن میلیون ها دلار حواله سالانه توسط افغان ها در ایران است.
براساس بیانیه ای از دفتر وی ، از طرف خود ، نخست وزیر دولت طالبان ، محمد حسن آخوند ، از مقامات ایرانی خواست كه “روند تبعید را با صبر و به تدریج انجام دهند”.
این تماس با حساب های چندین تبعید شده مصاحبه شده توسط بلومبرگ ، که گزارش داد که مقامات ایران در حال دور کردن افغان ها از خیابان ها بودند ، آنها را به بازداشتگاه های دورافتاده منتقل می کردند و سپس آنها را با عبور از اتوبوس به عبور از مرز اسلام قلا به استان هرات غربی افغانستان اعزام می کردند.
فیلیپو گراند ، کمیساریای عالی سازمان ملل متحد در هنگام بازدید از گذرگاه اسلام قلا ، گفت: “بسیاری از آنها سالها از وطن خود دور بوده اند و هیچ خانه و سرپناهی ندارند.” “بسیاری از مردم در خط فقر یا زیر خط فقر زندگی می کنند ، بنابراین این هجوم بار بزرگی برای کشور خواهد بود.”
آینده ای نامشخص
اعدام کنندگان با چالش ایجاد یک زندگی جدید در یک فقیر و تحریم ها ، افغانستان که از بحران های متعدد رنج می برد ، از جمله ناامنی شدید غذایی ، کمبود آب و زیرساخت های ویران شده توسط جنگ های پی در پی روبرو هستند.
بلومبرگ خاطرنشان كرد كه اگر آنها برای دولت سابق افغانستان یا نهادهای آمریكایی یا اروپایی كار می كردند ، بسیاری از اخور كنندگان در برابر هدف قرار دادن طالبان آسیب پذیر خواهند بود. دختران و زنان از تحصیلات فراتر از کلاس ششم محروم می شوند و تا حد زیادی از فرصت های شغلی مستثنی هستند.
احمد صابر ، یک تبعید در هرات ، از طریق تلفن به آژانس گفت: “من احساس می کنم که وارد بزرگترین زندان جهان شده ام ، حتی اگر این میهن من باشد.” “چه اتفاقی برای آموزش سه دخترم و آینده آنها خواهد افتاد؟”
هفته گذشته ، عفو بین الملل مستقر در لندن از ایران خواست تا بلافاصله “جابجایی اجباری” افغانستان ها را متوقف کند و ادعا کرد که این امر باعث نقض اصل بین المللی منع بازگشت هر شخصی به کشوری است که در آن با خطر تخلفات حقوق بشر روبرو هستند. عفو گفت: اخراج زنان و دختران به افغانستان به دلیل سیاست طالبان در مورد آزار و اذیت جنسیتی ، آنها را در معرض خطر خاصی قرار می دهد.
تحقیقات منتشر شده در روز پنجشنبه توسط مأموریت کمک به سازمان ملل در افغانستان (UNAMA) نشان داد که افغان ها به زور به دولت تحت کنترل طالبان سال گذشته بازگشتند و در معرض نقض جدی حقوق بشر ، از جمله شکنجه ، بدرفتاری ، دستگیری خودسرانه و تهدید به امنیت شخصی آنها قرار گرفتند.
اکثریت افغانی هایی که به ایران فرار می کنند متعلق به اقلیت هزاره هستند ، که مانند اکثر ایرانیان مسلمان شیعه هستند و توسط طالبان با آزار و اذیت خشونت آمیز روبرو شده اند. به دلیل روابط شدید زبانی و مذهبی ، ایران یک پناهگاه طبیعی برای آنها در نظر گرفته شده است و مرز متخلخل با افغانستان در حدود 1000 کیلومتر در آن به اشتراک می گذارد.
با این حال ، مقامات ایرانی محدودیت های سختی را در مورد توانایی ادغام افغانستان ها حتی پس از ده ها سال اقامت و شروع خانواده در کشور تحمیل می کنند. افغان ها غالباً از به دست آوردن تابعیت منع می شوند مگر اینکه یک والدین یک تبعه ایران باشد. ورود به دانشگاه ها و بسیاری از بخش های حرفه ای برای افغان ها دشوار است ، با این که بسیاری از آنها به مشاغل موقت یا بخش ساخت و ساز ختم می شوند.
