در سالهای اخیر ، تعداد کمی اما قابل توجه دانشجویان اندونزی برای دنبال کردن برنامه های آموزشی ، از جمله در این کشور به اسرائیل سفر کرده اند مرکز بین المللی آموزش کشاورزی آراوا (AICAT) ، The Technion – انستیتوی فناوری اسرائیل، و حتی دانشگاه آریل، واقع در یک شهرک غیرقانونی اسرائیل در کرانه باخته غربی اشغالی. این مبادلات ، گرچه در مقیاس محدود است ، اما نگرانی های جدی را ایجاد می کند. آنها علی رغم عدم وجود روابط دیپلماتیک بین اندونزی و اسرائیل-و با نگرانی بیشتر ، به نظر می رسد که با حمایت دیرینه اندونزی از خودمختاری فلسطینی و مخالفت آن با اشغال اسرائیل مغایرت دارند.
اندونزی مدتهاست که از حقوق مردم فلسطین حمایت می کند. این موقعیت یک شعار صرف یا گره نمادین برای همبستگی جهانی مسلمانان نیست. این ریشه در اعتقادات ضد استعماری دارد و این عقیده را دارد که مردم تحت اشغال نه تنها همدلی بلکه عدالت را مستحق هستند. اندونزی اسرائیل را تشخیص نمی دهد. از نظر تاریخی ، تا زمانی که فلسطین تحت اشغال باقی بماند ، از عادی سازی روابط خودداری کرده است. این موقعیت سیاست خارجی اندونزی را برای ده ها سال ، از سوکارنو تا امروز هدایت کرده است. و با این حال ، در اجازه دادن به دانشجویان خود برای بی سر و صدا در ویزاهای دانشجویی – برخی حتی تحت برنامه های مرتبط با موسسات دولت اسرائیل یا تسویه حساب –ندونیا ، اصول خود را تضعیف می کند.
نظر: قاهره اندونزی: یک محوری استراتژیک به سمت خاورمیانه
طرفداران این مبادلات اغلب به زبان عمل گرایی صحبت می کنند. به گفته آنها ، اسرائیل دارای فناوری پیشرفته ای در زمینه کشاورزی و مدیریت آب است – منطقه اندونزی می تواند از آن بهره مند شود. در کسب دانش چه ضرری وجود دارد؟ اما آموزش خنثی نیست. این هرگز در مورد تکنیک یا علم نیست. مؤسساتی که میزبان این دانشجویان هستند غیر سیاسی نیستند. برخی از آنها ، مانند دانشگاه آریل ، به دلیل نقض حقوق بین الملل در بالای زمین اشغال شده در کرانه باختری قرار دارند. شرکت در برنامه های آنها یادگیری منفعل نیست. این تعامل ضمنی با سیستمی است که کل مردم را جابجا ، قطعات و فرومایه می کند.
این درگیری نیز با اعتبار اندونزی از بین می رود. در سطح بین المللی ، ما خودمان را به عنوان مدافع حقوق فلسطین معرفی می کنیم. دیپلمات های ما سخن گفتن قبل از سازمان ملل متحد ، مشاغل را محکوم می کند. ما پرونده اظهارات در دیوان بین المللی دادگستری تأیید می کند که سیاست های اسرائیل قوانین بین المللی را نقض می کند. اما این مواضع به چه معناست اگر ، بی سر و صدا ، ما به شهروندان خودمان اجازه می دهیم از فرودگاه تل آویو با ویزایی که توسط همان کشوری که ادعا می کنیم با آنها مخالفت می کنیم عبور کنند؟
در داخل کشور ، ناهماهنگی حتی واضح تر است. در سراسر مجمع الجزایر ، اندونزیایی ها به طور مداوم از فلسطین حمایت می کنند. تظاهرات همبستگی در جاکارتا ، باندونگ و سورابایا غالباً هزاران نفر را جلب می کنند. گروه های جامعه مدنی سخاوتمندانه به دلایل بشردوستانه در غزه و کرانه باختری اهدا می کنند. این فقط کار سازمانهای اسلامی نیست – این بازتابی از احساسات مردمی است. فلسطین به طور متوسط اندونزیایی ، یک دلیل اخلاقی را نشان می دهد ، مبارزاتی که برخلاف تاریخ خود ما در برابر قدرت های استعماری نیست.
بخوانید: رئیس جمهور اندونزی خواستار راه حل 2 ایالت در غزه در مجمع دیپلماسی آنتالیا است
ارسال دانش آموزان به اسرائیل ، حتی در تعداد کمی ، به روش های دیگر عادی سازی می شود. این موضع اخلاقی جمعی را که اندونزی مدتهاست برگزار کرده است ، تضعیف می کند. این نشان می دهد که ، با وجود سخنان قوی ما ، ما مایل هستیم بی سر و صدا از نهادهای اسرائیل بهره مند شویم در حالی که فلسطینی ها همچنان تحت شرایط آپارتاید رنج می برند. دیدن این مسئله به غیر از ریاکاری دشوار است.
اندونزی کمبود شرکای جایگزین ندارد. اگر به دنبال تخصص در کشاورزی بیابانی ، فناوری آب یا هوش مصنوعی باشیم ، می توانیم به کشورهایی با توانایی های مشابه و بدهی های سیاسی و اخلاقی کمتری روی آوریم – محوره هایی که حاکمیت نظامی را به میلیون ها نفر از مردم تحمیل نمی کنند و یا خانه ها را برای گسترش شهرک ها بولد می کنند. فرصت های فراوانی برای همکاری با ملل وجود دارد که تعهد اندونزی را به عدالت و حقوق بین الملل به اشتراک می گذارند.
در نهایت ، این سؤال فقط مربوط به جایی نیست که دانشجویان در آن مطالعه می کنند. این مربوط به نوع ملتی است که اندونزی می خواهد باشد. آیا ما کشوری هستیم که با افتخار از حقوق مظلوم دفاع می کنیم؟ یا آیا ما کشوری هستیم که یک چیز را در صحنه جهانی می گوید و بی سر و صدا وقتی کسی تماشا نمی کند ، دیگری را انجام می دهد؟
اندونزی نباید به شهروندان خود اجازه دهد در اسرائیل تحصیل کنند – نه اکنون ، و تا زمانی که کل ساختار استعماری اشغال ، آپارتاید و پاکسازی قومی برچیده نشود. تا زمانی که فلسطینی ها فقط به برخی از وضعیت نمادین اعطا نشوند ، بلکه آزادسازی کامل و بی قید و شرط در سرزمین خودشان اعطا نمی شوند. این یک موقعیت رادیکال نیست. این تنها سازگار برای یک ملت است که هنوز ادعا می کند که برای آزادی و عدالت ایستادگی می کند.
اگر به یک فلسطین آزاد اعتقاد داشته باشیم-نه فقط یک داستان دو کشور ، بلکه همه آن ، از رودخانه به دریا-پس باید مانند آن رفتار کنیم. و این با امتناع از عادی سازی آنچه که هرگز نباید عادی شود ، آغاز می شود.
نظر: اندونزی باید در فلسطین فراتر رود
نظرات بیان شده در این مقاله متعلق به نویسنده است و لزوماً منعکس کننده سیاست تحریریه مانیتور خاورمیانه نیست.
