در میان ارزیابی پاسخ اروپا و جامعه جهانی به حملات Pahalgam در 22 آوریل و عملیات تلافی جویانه متعاقب آن سیندور که توسط هند در 7 مه آغاز شد ، هم ارزی کاذب غرب مشکل ساز است.
اگرچه رویکرد هند از حمایت دیپلماتیک شدیدی برخوردار بود ، اما پاسخ بین المللی با تعادل ظریف بین حمایت از حق دفاع از خود هند و فراخوانی گسترده تر برای محدودیت منطقه ای مشخص شد. با این حال ، این عمل متعادل کننده عادت ، به عدم تمایل اساسی برای مقابله با واقعیت تجاوز نامتقارن خیانت می کند و ناراحتی مداوم غرب را در فراخوانی نقش پاکستان به عنوان یک حامی دولت ترور در معرض دید قرار می دهد.
بی طرفی اتحادیه اروپا محاسبه شده
در این زمینه ، اتحادیه اروپا، همراه با اکثر کشورهای اروپایی موضع بی طرفی را اتخاذ کردند و از هر دو طرف خواستند که در گفتگو شرکت کنند.
در بیانیه ای آمده است: “این بسیار مهم است که هند و پاکستان طبق قوانین بین المللی به تعهدات خود بپردازند و تمام اقدامات ممکن را برای محافظت از زندگی غیرنظامیان انجام دهند. اتحادیه اروپا متعهد است که با همه طرفین همکاری کند تا اوضاع را از بین ببرد.”
به دنبال مکالمات تلفنی جداگانه با وزیر امور خارجه هند S. Jaishankar و معاون نخست وزیر پاکستان ، اسحاق DAR ، نماینده عالی اتحادیه اروپا برای امور خارجه Kaja Kallas گفت: “من از هر دو طرف می خواهم که محدودیت را نشان دهند و گفتگو را دنبال کنند تا اوضاع را کاهش دهند.
این وضعیت دیپلماتیک یکدست و گریزان ، هند و پاکستان را به طور هم زمان قرار داد و این نشان دهنده تمایل بین المللی مداوم به کاهش تنش در جنوب آسیا با ترویج ثبات منطقه ای ، نمونه ای از چشم کور غربی بر پویایی امنیت آسیای جنوبی است.
اتحادیه اروپا نه تنها به اندازه کافی به نقش پاکستان در تروریسم مرزی پرداخته نشده است ، بلکه هنگام صحبت از رویکرد اتحادیه اروپا درگیری های جهانی ، استانداردهای مضاعف را نیز به نمایش گذاشته اند. آنچه که در صدر قرار گرفته است چیزی جز الگوی نگران کننده خشم انتخابی و ناسازگاری استراتژیک نبوده است ، با این که سیاست خارجی آنها با ارزیابی های عینی پرخاشگری و بیشتر با راحتی ژئوپلیتیکی ، کمتر هدایت می شود.
علیرغم شواهد بیش از حد در مورد جنگ نامتقارن که غیرنظامیان را هدف قرار می دهد ، اتحادیه اروپا همچنان موضع “هر دو طرف” را اتخاذ می کند که قربانی را با متجاوز برابر می کند. ریاکاری بیشتر با عدم تمایل اتحادیه اروپا به پاسخگویی پاکستان برجسته می شود ، حتی اگر به طرز تهاجمی روسیه را به خاطر اقداماتی که به طور مهم به خود اتحادیه اروپا هدایت نشده است ، شیطنت می کند.
چنین وضعیت اخلاقی انتخابی نه تنها اعتبار اتحادیه اروپا را به عنوان یک بازیگر اصولی در صحنه جهانی تضعیف می کند ، بلکه در مورد دلایل چنین تردید نیز سؤالاتی را ایجاد می کند.
ریشه های تاریخی هم ارزی غربی
این گرایش غرب ، به ویژه اروپا ، برای برابر کردن هند با پاکستان ، با وجود تفاوت های واضح در رفتار آنها ، چیز جدیدی نیست. این ریشه عمیقاً در یک ذهنیت دوران جنگ سرد ریشه دارد که حتی امروز به شکل تفکر استراتژیک غربی نیز شکل می گیرد.
برای چندین دهه ، پاکستان در معماری امنیتی غربی از جمله نقش آن در اتحادهای Cento و Seato به رهبری ایالات متحده ، شریک ارزشمندی بود. با توجه به جغرافیای استراتژیک قابل توجه آن با هم مرز با ایران ، افغانستان و چین ، این یک متحد مناسب برای غرب است ، به ویژه در هنگام حمله اتحاد جماهیر شوروی به افغانستان.
در مقابل ، موضع هند به عنوان رهبر جنبش غیر تراکم به این معنی بود که اغلب با سوء ظن توسط پایتخت های غربی مشاهده می شد.
این میراث اثر ماندگار در مورد چگونگی تفسیر اروپا در تحولات در آسیای جنوبی ایجاد کرده است. حتی امروز ، علی رغم ظهور هند به عنوان یک قدرت بزرگ اقتصادی و بازیگر مسئول هسته ای با سیاست اول استفاده ، دیپلماسی غربی اغلب به یک فیلمنامه منسوخ برمی گردد ، که هند و پاکستان را به عنوان قدرت هسته ای به همان اندازه ناپایدار در تنش دائمی می داند.
در هیچ کجای این تناقض در پاسخ به تهدیدهای صریح هسته ای که توسط رهبران پاکستانی ایجاد شده است ، آشکارتر از نزدیکی اروپا نیست. با گذشت سالها ، سیاستمداران و چهره های نظامی پاکستانی بارها و بارها از کارت هسته ای به عنوان یک عامل بازدارنده استفاده کرده اند و در بعضی مواقع ، تهدیدی برای بین المللی کردن اختلافات دو جانبه است.
با بازی کارت هسته ای به عنوان یک بلوف استراتژیک ، وزیر امور خارجه پاکستان ، شمشاد احمد در سال 1999 در طول جنگ کارگیل مبنی بر اینکه پاکستان “از استفاده از سلاح در زرادخانه ما دریغ نخواهد کرد” ، اعلامیه ای بلند از آنها نبود.
به همین ترتیب ، ادعای رئیس جمهور پرویز مشرف در سال 2002 مبنی بر اینکه توانایی هسته ای آن “برای نمایش نیست” ، و نخست وزیر عمران خان در سال 2019 در سخنرانی در مورد جنگ هسته ای در سال 2019 به دنبال ابطال هند در ماده 370 ، لفاظی است که بارها و بارها مورد استفاده قرار می گیرد و دوباره به منظور از بین بردن جهانی جهانی از حمایت از پاکیستی از حمایت از تروریسم بین المللی استفاده می شود.
در طول تشدید نظامی بین دو همسایه در ماه مه 2025 ، مقامات پاکستانی و تحلیلگران مرتبط با ارتش به روایات تشدید آشنا ، هشدار دادن به بی ثباتی منطقه ای و استناد به زبان بازداشت بازگشتند.
در نتیجه ، آشکار است که تعهد هسته ای در گفتمان استراتژیک پاکستان ضمنی باقی می ماند ، که به طور مداوم برای جلوگیری از پاسخگویی بین المللی و فشار هند به محدودیت استفاده می شود.
مسئله صرفاً اپتیک دیپلماتیک نیست. این یکی از اصل است. هند به طور مداوم به هنجارهای رفتارهای مسئول دولتی پایبند بوده است ، خواه آموزه هسته ای بدون استفاده ، پاسخ اندازه گیری شده آن به تحریک یا تعهد آن به حاکمیت دموکراتیک باشد.
از طرف دیگر ، پاکستان غالباً (و ادامه می یابد) برای محافظت از پروکسی های تروریستی ، جنگ ترکیبی به کار گرفته شده و از آستانه هسته ای به عنوان پوشش برای پرخاشگری مرزی استفاده می کند. امتناع غرب از تمایز بین یک کشور دموکراتیک و کشوری که شبکه های تروریستی را در خود جای می دهد نیز در خشم اخلاقی انتخابی آنها مشهود است.
ریاکاری بیشتر در سازمان ملل متحد قرار می گیرد ، جایی که حتی تعیین تروریست های شناخته شده به طور معمول مسدود یا به تأخیر می افتد ، نه به دلیل شواهد بلکه به دلیل ترازهای ژئوپلیتیکی.
علیرغم اثبات معتبر و اجماع جهانی ، افراد درگیر در حمله به خاک هند ، بارها و بارها از مجازات بین المللی فرار کرده اند ، زیرا عضو دائمی شورای امنیت تصمیم به جلوگیری از این روند دارد. این امر منجر به تضعیف مبهم از اعتبار هنجارهایی می شود که غرب به دنبال آن است که در صحنه جهانی حمایت کند.
تجدید نظر در تعادل استراتژیک
در جستجوی ثبات ، بی طرفی ممکن است امن ترین دوره به نظر برسد. اما هنگامی که بی طرفی بارها و بارها خط بین متجاوز و متجاوز را محو می کند ، بیشتر به سمت بی تفاوتی و نه دیپلماسی خنثی می شود.
اروپا ، به عنوان یک قدرت هنجاری ، با تعهد تاریخی خود به حقوق بشر ، حقوق بین الملل و سیاست خارجی اصولی ، باید تشخیص دهد که رفتار با هند و پاکستان به عنوان برابر در لحظات ترور کاملاً از معماری امنیتی منطقه ای در تئاتر جنوب آسیا استفاده می کند.
مشارکت قوی تر و معتبرتر اروپایی در منطقه نیازی به دروغ گفتن طرف ها نیست ، بلکه نباید امتناع از تصدیق حقایق از طریق هم ارزی کاذب باشد. اگر اتحادیه اروپا واقعاً به دنبال بازیگر جهانی پیامد باشد ، باید فراتر از خواست فرمول برای محدودیت حرکت کند و وضوح اخلاقی را نشان دهد تا بین کسانی که از نظم مبتنی بر قوانین حمایت می کنند و کسانی که به طور معمول آن را نقض می کنند ، تمایز قائل شود و خط مشخصی بین بی طرفی و غفلت ترسیم کند.
دکتر Shreya Sinha همکار (اروپا) در بنیاد بین المللی Vivekananda ، دهلی نو است
