ستارا می گوید: “ما می دانیم که این اشتباه است. ما شرمنده هستیم. اما باید زنده بمانیم.”
روزی که ستارا ، یک زن جوان در استان بدخان در شمال شرقی افغانستان ، امتحان ورودی دانشگاه را گذراند ، روزی بود که او معتقد بود زندگی وی آغاز خواهد شد. در عوض ، در یک میدان خشخاش به پایان رسید.
هنگامی که در خواب دیدن معلم شدن ، زن جوان از Badakhshan ، که نام او در این داستان برای محافظت از هویت خود تغییر یافته است ، اکنون روزهای خود را صرف خم شدن گیاهان خشخاش می کند و تریاک خام را برای قاچاقچیان محلی جمع می کند. او گفت ، این زندگی او انتخاب نشده است ، اما پس از آنكه طالبان آموزش عالی را برای زنان ممنوع اعلام كردند و آنها را از بیشتر اشکال كار ممنوع كرد ، تحت فشار قرار گرفت.
وی گفت: “اگر مدارس باز بودند ، من اکنون از دانشگاه فارغ التحصیل می شوم.” “در عوض ، من در زمینه های خشخاش کار می کنم. ما می دانیم که این اشتباه است. ما احساس شرم می کنیم. اما باید زنده بمانیم.”
ستارا یکی از بسیاری از زنان و جوانان در شمال شرقی افغانستان است که به برداشت تریاک از ناامیدی اقتصادی روی آورده است. با داشتن فرصت های شغلی محدود ، فقر گسترده و گزینه های کمی ، کشت خشخاش – هرچند که توسط طالبان ممنوع است – یکی از تنها منابع پایدار درآمد است.
در Badakhshan ، یک استان تاریخی از راه دور و کوهستانی ، کشاورزی خشخاش مدتهاست که یک نجات است. اما در ماه های اخیر ، تنش ها افزایش یافته است. ساکنان بارها و بارها با نیروهای طالبان که سعی در نابودی محصولات خود دارند ، درگیری کرده اند. مردم محلی می گویند اجرای این ممنوعیت ناهموار ، پرخاشگر و در بعضی مواقع کشنده بوده است.
در یکی از رویارویی های اخیر در منطقه خاش ، 15 نفر کشته و بیش از 60 زخمی شدند که مبارزان طالبان در اعتراض به ریشه کن کردن مزارع خود آتش کشاورزان را آتش زدند. فرماندار طالبان استان بعداً این حادثه را در مصاحبه با بی بی سی تأیید کرد ، اگرچه این گروه بیانیه رسمی صادر نکرده است.
بسیاری از این استان می گویند که کمپین طالبان بی اعتمادی عمیق تر شده است ، زیرا جوامع هیچ جایگزین واقعی را ارائه نمی دهند.
یکی از کشاورزان ، که مزارع وی در اوایل سال جاری ریخته شده بود ، گفت: “آنها با اسلحه و نه با بذر آمده اند.” “آنها می گویند این یک نظم مذهبی است. اما دین فرزندان ما را تغذیه نمی کند.”
علیرغم تعهد عمومی برای ممنوعیت مواد مخدر ، ممنوعیت طالبان اجرای آن دشوار بوده است ، به ویژه در استانهایی مانند Badakhshan که در آن مشکلات اقتصادی گسترده است و زیرساخت های دولتی محدود است.
کشاورزان مصاحبه شده توسط AMU گفتند که در صورت گزینه های قابل استفاده – دسترسی به کود ، دانه ها و بازارهای گندم یا جو – رشد خشخاش را متوقف می کنند. اما در حال حاضر ، چنین پشتیبانی نادر یا وجود ندارد.
یکی از کشاورزان گفت: “ما تریاک رشد نمی کنیم زیرا می خواهیم.” “ما آن را رشد می دهیم زیرا باید. به اندازه کافی می پردازد تا خانواده های ما را زنده نگه دارد.”
برای زنانی مانند ستارا ، فروپاشی فرصت های آموزشی نه تنها از دست دادن آینده بلکه فشار مستقیم به کار غیرقانونی است.
وی اعتراف کرد: “سود اقتصادی واقعی است.” “اما خسارت بدتر است. تریاک مردم را از بین می برد – به ویژه مردان جوان در جامعه ما. بدن ، ذهن آنها ، خانواده های آنها. ما این را می دانیم. با این وجود ، ما مجبور به آن هستیم.”
ادعای ستارا برای بخشش نیست بلکه برای گزینه های دیگر است.
“اگر طالبان می خواهند به کشاورزی خشخاش پایان دهند ، آنها باید چیز دیگری را به ما بدهند. کود. گندم. شغل. و اگر جهان اهمیت می دهد ، آنها باید دوباره مدارس را باز کنند – برای همه.”
از آنجا که حاکمان جدید افغانستان همچنان به فعالیت های ضد مواد مخدر خود در انجمن های بین المللی ادامه می دهند ، واقعیت زمینی در مکان هایی مانند Badakhshan تصویری دردناک تر و پیچیده تر را نقاشی می کند: یکی که فقر ایدئولوژی را برطرف می کند ، و نسلی که با جاه طلبی مطرح می شود ، اکنون خود را تحت وزن برداشت محصول خم می کند.
