مریم ماروف آروین ، بنیانگذار جنبش شنبه های بنفش ، در مورد شرایط غالباً غیرانسانی پناهندگان افغان در ایران با آسیایی ها صحبت کرد ، که به دنبال اعتصابات اخیر اسرائیل بدتر شد. حداقل یک افغان تاکنون در اثر حمله هوایی درگذشت. زنان ، کودکان ، مخالفان و فعالان در صورت بازگشت مجدد جان خود را به خطر می اندازند ، اما حتی در تبعید با گرسنگی ، عدم اطمینان و تبعیض روبرو می شوند. برای این فعال ، مدافعان حقوق بشر باید احترام به حقوق بشردوستانه را ارتقا دهند.
کابل (آسیا) – امروز ، 20 ژوئن ، روز جهانی پناهندگان است ، یک رعایت بین المللی که بار دیگر توجه را به افرادی که مجبور به فرار از خانه های خود در جستجوی امنیت می شوند ، جلب می کند.
مریم ماروف آروین ریاست جنبش شنبه های بنفش (PSM) ، یک سازمان غیردولتی که برای حقوق زنان و اقلیت های مورد آزار و اذیت در افغانستان می جنگد.
به آسیایی هاوی خاطرنشان می کند که “حتی قبل از حملات اخیر اسرائیل به قلمرو ایران ، پناهندگان افغان ، به ویژه زنان و کودکان ، در شرایط بسیار دشوار و غیر انسانی زندگی می کردند.”
در حقیقت ، “تبعیض سیستماتیک ، محرومیت ، ترس مداوم از بازگشت اجباری به افغانستان و تجربیات روزانه توهین و تحقیر به جنبه های عادی زندگی آنها تبدیل شده است.”
در همین حال ، یک مرد 18 ساله افغان ، عبداللی ، دیروز در اثر حمله هوایی اسرائیل در ایران درگذشت. به گفته آژانس های محلی ، وی شش ماه پیش در جستجوی کار به کشور نقل مکان کرده بود.
از زمان بازگشت طالبان در سال 2021 ، اوضاع اقتصادی و بشردوستانه در افغانستان رو به وخامت گذاشته است. آژانس های بین المللی تخمین می زنند که حداقل 22.9 میلیون نفر – تقریبا نیمی از جمعیت 46 میلیون نفر – امسال به کمک های بشردوستانه نیاز دارند. حدود 30 درصد از جمعیت به شدت ناامن غذایی هستند و 3.5 میلیون کودک سوء تغذیه دارند.
ایران و پاکستان که بیشترین تعداد پناهندگان افغان را میزبان می کنند ، از سال 2023 آنها را به عقب برگردانند و بیشتر بحران بشردوستانه این کشور را تشدید می کنند.
تعداد دقیق افغان ها در ایران ناشناخته است ، اما UNHCR و دولت ایران تخمین می زنند که بین 3 تا 5 میلیون افغان در ایران زندگی می کنند ، از جمله 780،000 نفر که به عنوان پناهنده ثبت نام می کنند در حالی که بقیه بدون مدارک یا دارندگان مجوز اقامت موقت هستند.
افغان ها همچنین بزرگترین ملیت در زندان های ایران (95 درصد زندانیان خارجی) هستند که معمولاً به اتهام قاچاق مواد مخدر ، سرقت و عبور از مرزهای غیرقانونی دستگیر می شوند. با توجه به سازمان حقوق بشر ایران، حدود 80 افغانی در سال 2024 اعدام شدند و حداقل 25 مورد دیگر در ماه های اول سال جاری کشته شدند.
مریم ماروف آروین ، که در سال 2017 سازمان سازمان ملل متحد و کودکان افغانستان را نیز تأسیس کرد ، در سال 2017 سازمان رفاه (AWCSWO) را تقویت کرد ، توضیح می دهد که بسیاری از پناهندگان مجبور شده اند از حملات اسرائیلی فرار کنند و به قسمت های دیگر ایران منتقل شوند.
جنبش شنبه های بنفش بیشتر از مدافعان حقوق بشر تشکیل شده است ، زنانی که مخالف رژیم مبهم طالبان ، روزنامه نگاران و اعضای سابق ارتش افغانستان به همراه خانواده های خود هستند ، که زندگی آنها و کسانی که عزیزانشان بودند در صورت بازگشت به افغانستان در معرض خطر خواهند بود.
آروین ابراز تاسف می گوید: “این پناهندگان در حال حاضر تحمل شرایط شدید بشردوستانه و امنیتی را دارند و بسیاری از آنها حتی به ابتدایی ترین نیازهای مانند آب آشامیدنی ، غذا ، مراقبت های پزشکی و پناهگاه کافی دسترسی ندارند.”
جنبش شنبه های بنفش پس از جمع آوری حدود 2.5 میلیون تومن ایرانی (60 دلار) ، برای تأمین هزینه های فوری ، به دور از آنچه لازم است ، کمک های متوسطی را ارائه داده و برخی از زنان افغان را از تهران به شهرهای دیگر مانند Karaj منتقل کرده است.
آروین گفت: “این سهم کوچک فقط برای تأمین بخشی از نیازهای اساسی آنها کافی بود و وضعیت کلی بسیار مهم و نگران کننده است.”
وی افزود: “پناهندگان افغان در ایران ،” به ویژه خانواده هایی که ما توانسته ایم فقط حمایت مالی محدود و متوسطی را ارائه دهیم ، در حال حاضر در کشوری زندگی می کنند که با ترس ، اضطراب و رها کردن مشخص شده است.
جنبش شنبه های بنفش دو روز پس از آنکه طالبان کابل را به دست گرفتند ، در 17 اوت 2021 ، در افغانستان ایجاد شد.
مریم ماروف آروین ، که همچنین اعتراضات زنان را علیه طالبان ترتیب داده است ، معتقد است: “تنها راه برای غلبه بر اوضاع فعلی به ویژه برای زنان ، گروه های قومی آسیب پذیر و اقلیت های مذهبی از طریق استراتژیک ، مبتنی بر فکری و مقاومت سازمان یافته با هدف تضعیف رژیم طالبان و ایدئولوژی افراطی آن” است.
وی با توضیح معنای نام این گروه ، گفت: “شنبه نمادی از یک آغاز جدید است ، و بنفش رنگ امید و قدرت است. بنابراین ،” شنبه های بنفش “نشانگر یک جهش تازه از امید و قدرت در اوج ناامیدی است.
“اما چرا ما از آن به عنوان” اوج ناامیدی “یاد می کنیم؟ زیرا پس از تصاحب طالبان از افغانستان ، یک احساس عمیق ناامیدی کشور ، به ویژه زنان آن را درگیر می کند. بسیاری معتقد بودند که همه چیز به پایان رسیده است ، و ما فقط دو گزینه داریم: برای فرار از افغانستان به هر قیمتی ، یا ما را به عنوان یک سرپرست عذاب و سرپرستی می کنیم. بر تاریکی ناامیدی غلبه کرد و تصمیم گرفت در افغانستان بماند ، مقاومت کند. “
این گروه اکنون از هفت کمیته تخصصی تشکیل شده است که از سلامت و ورزش گرفته تا رهبری سیاسی زنان ، هنر و فرهنگ ، بسیج ملی علیه طالبان و حمایت از گروه های قومی آسیب پذیر ، اقلیت های مذهبی ، روزنامه نگاران مخالف و پرسنل سابق دولت افغانستان تشکیل شده است. فعالیت های آنها به حمایت از کودکان ، پناهندگان و کلیه افراد تحت تأثیر سیاست های سرکوبگر طالبان گسترش می یابد.
یک زن گفت: “در یک شهادت اخیر و دلهره آور ، یک زن گفت:” من خانه خود را ترک کردم تا زنده بمانم ، اما اکنون نمی دانم چه زمانی از گرسنگی و بی خانمانی خواهم مرد. “”
“جنبش شنبه های بنفش در حال حاضر تلاش های خود را برای افزایش آگاهی در مورد وضعیت پناهندگان افغان در ایران متمرکز می کند. (با این وجود) با این وجود ، اگر این افراد اکنون با شرایطی روبرو شوند که آینه یا حتی از رنج هایی که در افغانستان تحمل کرده اند ، این یک قربانی مضاعف است.”
درخواست تجدید نظر مریم ماروف آروین یکی از صلح و همبستگی است و به همه فعالان حقوق بشر در افغانستان ، ایران و اسرائیل خطاب می شود ، “برای ایستادن در همبستگی ، و اقدامات متحد و عملی در جهت دفاع از زندگی غیرنظامیان و قربانیان جنگ و جابجایی اجباری”.
پناهندگان افغان در ایران به “حمایت جمعی و همکاری معنی دار” نیاز دارند. به همین دلیل ، او از سازمان ملل متحد می خواهد كه مجدداً “به طور واضح كه هدف قرار دادن غیرنظامیان ، یك جنایت جنگی را تحت اصول حقوق بین الملل بشردوستانه به وجود آورد.”
