افغانستان برای آزادی مطبوعات به طور مداوم در بین بدترین کشورهای جهان قرار دارد. در سال 2025 ، خبرنگاران بدون مرز (RSF) از بین 180 کشور در 175 مین مقام افغانستان را کسب کردند.
تصویری که از افغانستان توسط عفو بین الملل در روز جهانی آزادی مطبوعات نقاشی شده است ، تاریک است: طالبان آزادی بیان را با انواع ارعاب ، دستگیری ، شکنجه و بسته شدن رسانه ها سرکوب می کنند. صدای روزنامه نگاران افغان به طور روزمره با محدودیت های دولت ، خشونت ، سانسور و مشکلات اقتصادی به خطر می افتد و منجر به یک چشم انداز رسانه ای تجزیه شده و آب و هوای ترس برای کسانی که به دنبال اطلاع رسانی به مردم هستند ، می شود.
سازمان ملل متحد از طریق گزارشگران خود و مأموریت UNAMA ، به هشدار می پیوندد و از افزایش نگران کننده نقض آزادی مطبوعات و بازداشت های خودسرانه خبر می دهد و خواستار آزادی فوری روزنامه نگاران و خواستار حمایت از جامعه بین المللی برای حمایت از کسانی است که علی رغم سختی ها ، همچنان در یک کشور در حاشیه آزادی جهانی مطبوعات می جنگند.
آزادی روزنامه نگاران در افغانستان از زمان بازگشت طالبان در اوت 2021 به شدت کاهش یافته است.
تعداد قابل توجهی از رسانه ها به دلیل محدودیت های تحمیل طالبان و بحران اقتصادی بسته شده اند. تخمین زده می شود که حدود 43 ٪ از رسانه ها در سه ماه اول حکومت خود ناپدید شدند ، تعداد چشمگیر. از حدود 700 پخش کننده فعال قبل از بازگشت طالبان ، فقط حدود 400 نفر امروزه عملیاتی هستند و تنها در سال گذشته تنها 12 رسانه رسانه به دلیل ممنوعیت های جدید مجبور به تعطیل شده اند.
اگرچه در سال گذشته هیچ قتل روزنامه نگاران رخ نداده است ، اما در مقایسه با سال قبل ، نقض آزادی مطبوعات 24 ٪ افزایش یافته است.
روزنامه نگاران ، به ویژه زنان ، با تهدیدهای روزانه دستگیری ، آزار و اذیت و خشونت جسمی از نیروهای طالبان و اداره کل اطلاعات (GDI) روبرو هستند. موارد بی شماری از دستگیری ها و بازداشت های خودسرانه روزنامه نگاران و کارگران رسانه برای انجام شجاعت انجام کار خود مستند شده است. طالبان در جستجوی کسانی که جرات دارند از ممنوعیت های خود استفاده کنند ، به دفاتر پخش کنندگان و روزنامه ها حمله کرده است.
صحبت آزادانه در افغانستان تقریباً غیرممکن است ، همانطور که انجام تحقیقات انجام می شود ، با توجه به اینکه عملاً هیچ کس حاضر نیست زندگی خود را برای مصاحبه به خطر بیندازد و برای جلوگیری از قصاص ، خود سانسور نیز گسترده است.
سانسور سختگیرانه به محتوا تحمیل شده است ، با ممنوعیت انتشار هر چیزی که با تفسیر طالبان از ارزش های اسلامی یا منافع ملی افغانستان مغایرت داشته باشد. یکی از جدیدترین ممنوعیت ها در پخش تصاویر موجودات زنده در ایستگاه های تلویزیونی محلی است که محدودیت بیشتر در آزادی بیان است.
انتقاد از طالبان ممنوع است و مباحثی از قبیل حقوق زنان ، دین و مسائل اقلیت از نظر محدودیت است.
در برخی از استانها ، روزنامه نگاران باید قبل از انتشار مقالاتی را به مقامات محلی طالبان ارسال کنند.
روزنامه نگاران که برای رسانه های خارجی یا تبعید کار می کنند ، به ویژه در معرض خطر هستند ، به ویژه کسانی که مجبور شده اند به پاکستان پناه ببرند و اکنون خطر بازگشت به افغانستان را به دست عذابین خود دارند.
علاوه بر این ، فروپاشی اقتصادی این کشور نیز بخش رسانه ای را ویران کرده است که دیگر هیچ پشتیبانی مالی ندارد.
با کاهش کمک های بین المللی ، رسانه ها برای زنده ماندن تلاش می کنند ، و روزنامه نگاری به یک حرفه فزاینده و با حقوق بسیار کم تبدیل شده است ، در حالی که اصلاً تضمین می شود ، به حدی که بسیاری از روزنامه نگاران مجبور شوند برای زنده ماندن شغل های دیگری را به عهده بگیرند.
برای زنان ، این دو برابر خطرناک است. آنها هیچ شناختی از رژیم دریافت نمی کنند ، که ترجیح می دهد آنها را به طور دائم ساکت کند ، و اغلب از زمینه اجتماعی و خانوادگی پشتیبانی نمی شوند و صدای آنها را به طور مضاعف گرانبها می کند. علیرغم خطرات آنها و ممنوعیت های فزاینده ای ، آنها همچنان به جهانیان وضعیتی که کشورشان تجربه می کند ، به جهانیان محکوم می کنند.
من نیز در حال حاضر از ناشناس بودن منابع خود محافظت می کنم ، از کسانی که سخاوتمندانه برای من باز کردند تا آنچه را که در سالهای اخیر در افغانستان اتفاق افتاده است بازگو کنم – متخصصان اطلاعاتی مجبور به پنهان کردن شدند زیرا آنها توسط طالبان شکار می شوند ، یا وانمود می کنند که در حالی که تحقیقات خود را ادامه می دهند ، کار دیگری را انجام می دهند. روزنامه نگاران زن و مرد شجاع که از دنیای غیرقابل قبول بربریت سرپیچی می کنند ، کسی که ارتباطات و انتشار دانش را خاموش می کند.
افکار من و حمایت از “تمرکز بر آفریقا” به سمت آنها می رود.
