روند اخراج پناهندگان افغان از ایران و پاکستان به سرعت و بدون یک برنامه بشردوستانه کافی برای اسکان صدها هزار نفر که به زور به افغانستان بازگردانده می شوند ، انجام می شود و نقض جدی حقوق بشر گزارش می شود.
به گفته Asht-E Sobh ، خبرگزاری باختار گزارش داد که در هفته یک هفته از Ghbargolai در تقویم افغانستان ، مطابق با روزهای آخر ماه مه ، 121 خانواده از طریق Torkham ، یکی از مهمترین و شلوغ ترین نقاط ورودی بین افغانستان و پاکستان ، غرب از تاریخ تاریخی Khyber عبور کردند. 80 خانواده از طریق Spin Boldak (مرز قندهار) ؛ 278 خانواده از طریق Wreshmin Pol ، یک گذرگاه کوهستانی کوچک. دو خانواده از طریق آنگور آدا (وزیرستان جنوبی) ؛ 23 خانواده از طریق بحراماچا ، در منطقه دورافتاده ظرف استان هلمند جنوبی. و 515 خانواده از طریق اسلام قلا ، در نزدیکی مرز با ایران ، در قسمت غربی استان هرات.
طالبان ادعا می کردند که به خانواده های بازگشت شده کمک کرده است ، اما اوضاع بسیار جدی است.
براساس آخرین تصمیم دولت پاکستان ، تقریباً 800000 پناهنده که سالها در آن کشور زندگی می کردند و کارتهای ثبت نام افغانستان (ACC) صادر شده اند به زور از کشور اخراج شده اند و این روند همچنان ادامه دارد.
در بیانیه مشترک بسیاری از سازمانهای بشردوستانه ، از دولت پاکستان خواسته شد تا از اخراج پناهندگان افغان ، به ویژه روزنامه نگاران ، هنرمندان ، نویسندگان و زنانی که خطر بازگشت طالبان را که از آنها فرار کرده اند ، در صورت اخراج اجباری ، بازگردند.
از اواخر سال 2023 ، پاکستان به طور فعال بازگشت پناهندگان افغان را ارتقا داده است. این طرح در آوریل سال جاری تشدید شد و بیش از 144000 افغانی تنها در ماه آوریل از پاکستان بازگشتند ، از جمله نزدیک به 30،000 نفر که به زور تبعید شدند.
UNHCR ، کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد ، اظهار داشت که تنها در ماه آوریل ، 280،000 پناهنده افغان از ایران و پاکستان اخراج شدند. به همراه سازمان ملل متحد ، سازمان های مختلف بشردوستانه ، که بسیاری از آنها از روزنامه نگاران حمایت می کنند ، از جامعه بین المللی خواسته اند تا از پناهندگان افغان که در معرض خطر هستند ، حمایت کنند.
براساس گزارش الجزیره ، که به گزارش کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد استناد می کند ، بیشتر افراد برگشت دهنده تمام دارایی های خود را از دست داده اند و اکنون برای بقای خود با آینده ای نامشخص روبرو هستند.
در این گزارش آمده است که ایران و پاکستان سالها میزبان 5.25 میلیون پناهنده افغان بوده اند ، اما در ماه های اخیر هر دو کشور با بحران های امنیتی اقتصادی و داخلی خود روبرو شده اند. به طور طبیعی ، در پشت موضوعات رسمی ، گزارش های جدید و توافق های سیاسی جدید وجود دارد که شامل معاملات خطرناک با رژیم طالبان است و امنیت میلیون ها نفر را به خطر می اندازد ، که خطر دیدن بقا آنها را به خطر می اندازند.
بسیاری از افغان ها در پاکستان و ایران گزارش می دهند که تحت فشار قرار می گیرند ، حتی قبل از دستورات رسمی تبعید ، با آزار و اذیت مداوم ، عدم توانایی در انجام هر نوع کار ، دستگیری های ناگهانی و غیرمجاز ، اگرچه بسیاری از پناهندگان افغان بازرگانان و کارآفرینی بودند که به نوعی به ویژه در پاکستان کمک می کردند.
طبق گفته UNHCR و USCIRF ، “در میان افراد اخراج شده ، افرادی نیز وجود دارند که به دلیل بیان هرگونه نظر برخلاف ایدئولوژی طالبان ، خطر دستگیری های خودسرانه ، شکنجه ، حبس و مرگ را در معرض خطر قرار می دهند.”
متأسفانه ، روزنامه دیلی نیوز داستانهای غم انگیز از کسانی که ترجیح می دهند زندگی خود را به جای بازگشت به افغانستان ترجیح دهند. در تاریخ 18 ماه مه ، پس از دریافت دستور ترک کشور ، یک خلبان سابق نیروی هوایی افغانستان ، محمد امیر تاواسولی ، جان خود را در مشهاد ایران گرفت. یک تراژدی دیگر که وضعیت نامطلوب بسیاری از پناهندگان افغان ، به ویژه پرسنل نظامی سابق ، قضات و وکلا ، کارمندان دولت را برجسته می کند ، که بسیاری از آنها پس از بازگشت طالبان در سال 2021 مجبور به فرار به ایران شده بودند.
سازمان های بشردوستانه اظهار داشتند: “اقلیت های قومی و مذهبی ، فعالان حقوق بشر و روزنامه نگاران نیز پس از بازگشت آنها با تهدیدات افزایش یافته اند.” خطر بازگشت به زندان روباز که از آن فرار کرده بودند ، یک فکر ویرانگر است.
علاوه بر این ، تعلیق ویزاهای بشردوستانه توسط ایالات متحده ، آلمان ، انگلیس و سایر کشورها باعث شده است تا در مقابل سرنوشت نامشخص و ترسناک ، پناهندگان افغان را قرار داده است.
به گفته کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد ، حداقل 60 میلیون دلار برای کمک به بازپرداخت کنندگان از نظر مسکن ، کمک های نقدی ، خدمات درمانی و مواد غذایی لازم است ، همچنین به این دلیل که این هجوم افراد بدون هیچ چیز به میلیون ها افغانی که در حال حاضر با یک بحران بی شمار بشردوستانه در یک کشور روبرو هستند ، با اقتصاد جمع آوری و بدون چشم انداز قابل استفاده از تغییر و تحول قابل استفاده است.
