اعراب خلیج فارس می ترسد اسرائیل در حال تبدیل شدن به گلیات باشد

از آنجا که دولت ترامپ فشار می آورد تا توافق های ابراهیم را در خاورمیانه و به قفقاز و آسیای میانه گسترش دهد ، این یک تغییر چشمگیر در ادراک در سراسر جهان عرب و اسلام است. جایی که ممکن است زمانی اسرائیل به عنوان دیوید در حال جنگ با یک دنیای عربی مانند گلیات باشد ، امروز این نقش ها معکوس می شوند. اسرائیل ، که از قدرت نظامی بدون کنترل و حمایت بی بدیل ایالات متحده برخوردار است ، نه تنها به عنوان یک قدرت منطقه ای بلکه به عنوان یک هژمون منطقه ای تحت حمایت ایالات متحده ، به طور فزاینده ای دیده می شود. برای کشورهای عربی خلیج فارس ، این تحول یک معضل را نشان می دهد: آیا یک گلیات می تواند در صلح شریک باشد؟

پس از اکتبر 7 کمپین نظامی – غزه ، لبنان ، سوریه ، یمن و اوج گرفتن اعتصاب مستقیم تاریخی اسرائیل به ایران – بسیاری از مقامات خلیج فارس را به این نتیجه رساندند که اسرائیل دیگر به دنبال بازدارندگی صرف نیست ، بلکه تسلط دارد. از نظر آنها ، اسرائیل از عمل مانند قدرت وضع موجود در خاورمیانه به استفاده از قدرت ارتش خود برای واژگون شدن نظم منطقه ای رفته است. اگر توافق نامه های ابراهیم تا حدودی در مورد ایجاد جبهه یکپارچه در بین قدرت های وضع موجود در برابر تهدید یک تجدید نظر کننده ایران و به اصطلاح “محور مقاومت” آن بود ، متغیرهای اصلی در آن معادله اکنون تغییر کرده اند. تهدید ایران در حالی که اسرائیل چالش جدیدی از خود را به ثبات منطقه ای ارائه می دهد ، بسیار کاهش یافته است و سؤالات اساسی در مورد توافق نامه ها را مطرح می کند.

اقدامات دولت اسرائیل ، از جمله ژوئیه 2024 وضوح کنت رد هر کشور فلسطین آینده و رد ژوئیه 2025 از a پیشنهاد سعودی و فرانسوی برای یک راه حل دو کشور که از یک کنفرانس سازمان ملل متحد بیرون آمد ، تصور یک دیدگاه حداکثر گرایانه را نشان می دهد. با 60،000 فلسطینی کشته شدند از زمان شروع جنگ غزه ، و شهرهای خلیج فارس به سختی از جنگ 12 روزه اسرائیل و ایران نجات یافتند ، این تصور در حال رشد است که اسرائیل آماده است تا نه تنها برای دفاع از خود ، بلکه برای پیگیری تحول استراتژیک منطقه استفاده کند.

این تحول فراتر از میدان نبرد است. توانایی اسرائیل در خنثی کردن فشار بین المللی از ایالات متحده و سازمان ملل بدون هیچ نتیجه ای ، نشانگر تغییر سیاسی عمیق تر است. ناظران خلیج فارس خاطرنشان كردند كه حتی واشنگتن نمی تواند اسرائیل را مجبور به پایان دادن به خصومت ها ، ایمن شدن نسخه های گروگان گیری یا جلوگیری از تشدید با ایران کند. در ژوئن سال 2025 ، اسرائیل خود را راه اندازی کرد حمله به خاک ایران درست چند روز قبل از شروع مذاکرات هسته ای ایالات متحده و ایران-و علی رغم اعتراضات ایالات متحده. ایالات متحده پس از آن اصابت کرد مکانهای هسته ای ایران خود برای جلوگیری از تشدید بیشتر. در کنار هم ، این وقایع فرضیات دیرینه در مورد بازدارندگی آمریکا و محدودیت اسرائیل را خرد کردند.

پرخاشگری جایگزین توافق

در برابر این زمینه ، رهبران خلیج فارس در حال ارزیابی مجدد توافق نامه های ابراهیم هستند. در ابتدا به عنوان چارچوبی برای ارتقاء صلح و ثبات ، توافق نامه ها اکنون خطرناک بودن برتری منطقه ای اسرائیل را به خطر می اندازد. این امر به ویژه برای عربستان سعودی ، که به طور نمادین از توافق نامه های اصلی پشتیبانی کرده بودند ، نگران کننده است فضای هوایی خود را باز می کند به پروازهای اسرائیلی. امروز ، ریاض اصرار دارد در یک راه حل دو کشور به عنوان تنها مسیر عادی سازی ، چیزی که اسرائیل آشکارا آن را رد می کند.

در همین حال ، تلاش برای آوردن کشورهای اکثریت مسلمان مانند جمهوری آذربایجان و قزاقستان به توافق نامه ابراهیم کمتر در مورد جعل معاملات صلح جدید و بیشتر در مورد سیگنال رهبری ایالات متحده و تثبیت تراز منطقه ای علیه ایران و روسیه است. هر دو کشور ده ها سال است که روابط دیپلماتیک با اسرائیل را حفظ کرده اند ، اما این امر آنها را از واکنش های عمومی محافظت نکرده است. در آذربایجان ، اعتراضات در طول جنگ غزه ، محدودیت های عادی سازی را در غیاب عدالت برای فلسطینی ها تأکید کرد. این سال 2020 نیست. امروز ، احساسات طرفدار فلسطینی عمیق تر است و در سراسر جوامع عرب و مسلمان گسترده تر است.

نگرانی اصلی کشورهای حوزه خلیج فارس این است که “دکترین بازوی طولانی” اسرائیل-که مخالفان پیشگامانه ای در سالن های مختلف در تئاترهای مختلف قرار دارند-دیگر به عنوان کاملاً دفاعی تلقی نمی شوند ، بلکه به عنوان یک استراتژی با هدف تکه تکه شدن منطقه ای است. در ایران ، این به معنای حمله نه تنها به زیرساخت های نظامی بلکه به زندان ها و پایگاه های شبه نظامی و همچنین تلاش برای برانگیختن ناآرامی ها در مناطق اقلیت مانند خوزستان ، بلوچستان و مناطق کرد. یک الگوی مشابه در حال حاضر در سوریه پدید آمده است ، جایی که اسرائیل دارد عملیات موجه در مناطق و اکثریت دروز در زیر پرچم حفاظت از اقلیت ها. رهبران خلیج فارس می ترسند که اگر این دکترین عادی شود ، سرانجام می تواند برای سایر کشورهای شکننده – حتی برای خود عراق یا عربستان سعودی – اعمال شود.

این ترس فزاینده – که اسرائیل در حال تبدیل شدن به یک گلیات منطقه ای است – سؤالات دشوار را ایجاد می کند. آیا کشورهای عربی باید به چارچوبی که این رفتار را امکان پذیر می کند ، ادامه دهند؟ یا آیا آنها باید آن را تغییر دهند تا اولویت های منطقه ای را منعکس کنند: دیپلماسی ، تشدید و فراگیر بودن؟

برخی از کشورهای خلیج فارس ، مانند قطر و عمان ، خود را به عنوان واسطه ای بین ایران و غرب تغییر داده اند. برخی دیگر ، مانند عربستان سعودی ، یک مسیر میانی محتاطانه را دنبال می کنند: نگه داشتن کانال ها با اسرائیل هنگام احیای روابط با ایران و تأکید بر دولت داخلی. این شامل تلاش برای تثبیت عراق ، جلوگیری از فروپاشی سوریه و حوثی های یمن است. هدف تعادل منطقه ای است نه سلطه.

جنگ 12 روزه این تغییر را تقویت کرد. حملات اسرائیل به اماکن هسته ای ایران و ایران اعتصابات تلافی جویانه در پایگاه هوایی الودید در قطر ، اعتماد به نفس خلیج را در حمایت از آمریکا لرزاند. همراه با عدم موفقیت قبلی رئیس جمهور دونالد ترامپ در پاسخ به حملات 2019 به نصب کلیدی روغن سعودی، پادشاهان خلیج فارس اکنون می فهمند که تضمین های ایالات متحده مشروط هستند و نظامی گرایی بدون بررسی اسرائیلی می تواند فاجعه را به آستان آنها بیاورد.

حتی ایران ممکن است در حال تحول باشد. از زمان جنگ 12 روزه ، تهران دستگاه امنیت ملی خود را بازسازی کرده و تشکیل می دهد شورای دفاع جدید به رهبری رئیس جمهور مسعود پشکیان و سانتریست مانند علی لاریجانی. پیام رسانی پس از جنگ ایران بر دیپلماسی تأکید کرده است ، از جمله بیش از حد پاکستانی و کشورهای عضو BRICS. مقامات خلیج فارس به طور فزاینده ایران را به عنوان رفتار بیشتر مانند دیوید نسبت به گلیات می دانند.

واقع گرایی خواستار صلح طلبان است

در این نور ، کشورهای خلیج فارس باید دوباره فکر کنند که یک نظم منطقه ای مناسب به نظر می رسد. توافق نامه ابراهیم بدون تغییر در رفتار اسرائیل قابل گسترش نیست. صلح ناشی از تسلط نیست ، بلکه از همکاری خواهد بود. این امر به اسرائیل نیاز دارد که مانند یک شهروند منطقه عمل کند ، نه یک قدرت اشغالگر.

این جذاب نیست. این واقع گرایی است. اگر کشورهای خلیج فارس صلح پایدار ایجاد کنند ، باید بر اصول اصلی توافق نامه ابراهیم دو برابر شوند: سرمایه گذاری در دولت بودن ، عدالت و شناخت متقابل. یک چارچوب مجدداً که شامل اسرائیل و ایران است ، بر اساس عدم تجاوز ، ممکن است تنها مسیر مناسب پیش رو باشد.

در دنیای فزاینده چند قطبی ، منطقه ای عاری از گلیات ها یک آرمانشهر نیست – این یک ضرورت استراتژیک است. اما ثبات واقعی ناشی از عدم وجود هژمون ها نخواهد بود. بدون تعادل قدرت منطقه ای ، خلاء حاصل از گلیات های خارجی جدید برای رقابت برای تسلط دعوت می شود و اشکال اختلال خود را به همراه می آورد. بنابراین ، چالش این است که آرزو کنیم قدرت ، بلکه برای مدیریت آن – برای ساختن یک نظم منطقه ای که ریشه در محدودیت ، متقابل و حاکمیت دارد.

محمد بهارون مدیر کل مرکز تحقیقات سیاست های عمومی دبی (B’Huth) در دبی ، امارات است.

الکس واتانکا عضو ارشد موسسه خاورمیانه در واشنگتن دی سی است.

عکس توسط Abir Sultan/Pool/AFP از طریق Getty Photographs