اعتراض نسیم سیمیاری به آزار و شکنجه وحشیانه بهائیان توسط ایران و خواستار آزادی فریبا کمال آبادی
23 اکتبر 2025 – در ایران، جایی که متهمان پس از محاکمه های ساختگی محکوم می شوند، زندانیان مورد آزار قرار می گیرند و راه های عدالت به طور سیستماتیک بسته می شود. اعتصاب غذا به آخرین وسیله اعتراض زندانیان تبدیل شده است. برای خیلی ها، امتناع از غذا تنها صدای باقیمانده آنها برای درخواست است پایان اعدام ها، شرایط زندان بهتر، دسترسی به مراقبت های پزشکی، یا آزادی به ناحق آنها را تکذیب کرد.
بسیاری از زندانیان در همبستگی با هم زندانیان خود دست به اعتصاب غذا می زنند یا به آنها می پیوندند اعتصابات هماهنگ در سراسر زندان ها، تبدیل فداکاری شخصی به اقدام جمعی مقاومت. این زندانیان بخشی از الگوی رو به رشد سرپیچی مسالمت آمیز شده اند و بدن خود را در معرض خطر قرار می دهند و سلامت خود و همچنین مجازات های مقامات را برای افشای بی عدالتی دولتی به خطر می اندازند.
نسیم سیمیارییک زندانی سیاسی و معترض جنبش زن، زندگی، آزادی، یکی از بسیاری از این زندانیان است که دست به اعتصاب غذا زده است و طبق معمول، نه برای اعتراض به بی عدالتی علیه خود، بلکه اعتراض به بی عدالتی علیه هم زندانی خود دست به اعتصاب غذا زده است. او اخیراً در همبستگی با او دست به اعتصاب غذای ۱۰ روزه زده است فریبا کمال آبادییک زندانی سیاسی بهایی برای آزادی خود.
کمال آبادی، شهروند بهایی 63 ساله و رهبر جامعه، در سال 2017 پس از اتمام دوران محکومیت خود به مدت 10 سال آزاد شد. او در آگوست 2022 دوباره دستگیر شد و پس از تحمل ماه‌ها سلول انفرادی، به 10 سال زندان دیگر محکوم شد.
در یک نامه سیمیاری از زندان اوین که در زیر تجدید چاپ می شود فاش کرد که کمال آبادی از طریق وکیلش مطلع شده است که به زودی آزاد خواهد شد. یک نماینده قوه قضائیه آزادی او را تایید کرد. چند روز بعد خبر لغو آزادی او منتشر شد.
بهائیان یکی از اقلیت های مذهبی هستند که به شدت مورد آزار و اذیت قرار گرفته اند. اعضای این انجمن –به ویژه زنان بهایی– به طور معمول به دلیل عمل به اعتقادات خود که توسط جمهوری اسلامی به رسمیت شناخته نشده است دستگیر و به حبس های طولانی مدت محکوم می شوند.
سیمیاری، دانش آموخته معماری و معترض، در ۲۷ اردیبهشت ۱۳۹۲ توسط ماموران اطلاعات سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در تهران بازداشت و پس از چهار ماه حبس در سلول انفرادی تحت بازجویی های سخت، به بند زنان زندان اوین منتقل شد.
شارژ شد با «اجتماع و تبانی»، «تبلیغ علیه نظام» و «باغی» (عصیان) – اتهامی که می تواند مجازات اعدام داشته باشد – در شهریور ۱۳۹۳ به شش سال حبس تعزیری، ۷۴ ضربه شلاق و ۲۰ سال تبعید داخلی در انگوران استان زنجان محکوم شد.
زندانیان سیاسی بند نسوان زندان اوین تهران الف بیانیه ضمن ابراز همبستگی با سیمیاری، اعتراض وی را «عملی بحق» توصیف کرد و گفت: ما دوستان و هم سلولی‌های نسیم – که شاهد وخامت حال او بوده‌ایم – از او می‌خواهیم به اعتصاب غذا پایان دهد.»
گروهی از فعالان سابق سیاسی و حقوق مدنی نیز متن باز نوشتند نامه خطاب به سیمیاری، از او خواست تا به اعتصاب خود پایان دهد و در عین حال بر همبستگی و احترام آنها به شجاعت او تاکید کرد.
سیمیاری در 21 اکتبر اعلام کرد که به اعتصاب غذای خود پایان می دهد. نامه ای که او در مورد این تصمیم نوشت نیز در زیر چاپ می شود.
اقدامات سیمیاری به عنوان یادآوری فوری زندانیان غیرقانونی زندانیان سیاسی و مذهبی در ایران است. در حالی که او اکنون به اعتصاب غذای خود پایان داده است، تقاضای او همچنان فوری است: آزادی رهبر جامعه بهائی فریبا کمال آبادی.
CHRI از دولت‌ها، نهادهای سازمان ملل و سازمان‌های بین‌المللی حقوق بشر می‌خواهد:
- علنا و قاطعانه محکوم کنید ادامه حبس و آزار و اذیت شهروندان بهایی و زندانیان سیاسی توسط دولت ایران؛
- خواهان آزادی فوری و بدون قید و شرط فریبا کمال آبادی و همه افرادی که به دلیل عقاید یا فعالیت های مسالمت آمیز بازداشت شده اند.
- افزایش فشار دیپلماتیک از طریق تحریم های هدفمند و تعامل چندجانبه با هدف پایان دادن به نقض آزادی مذهب و بیان توسط ایران؛
- اطمینان از توجه پایدار بین المللی در مورد زندان های ایران، جایی که اعتصاب غذا تنها ابزار اعتراض زندانیان شده است.
نامه نسیم سیمیاری به شرح زیر است:
برای فریبا، برای هزاران روزی که در زندان گذرانده، به خاطر رنجی که کشیده، به خاطر سالها استواری، صبر و مقاومتش.
من نسیم سیمیاری بیش از دو سال پیش در جریان قیام زن، زندگی، آزادی دستگیر شدم. من هرگز از رنجی که در ماه های بازجویی، سلول انفرادی و سال هایی که در زندان گذرانده ام صحبت نکرده ام.
اما امروز می‌خواهم دردی را با شما در میان بگذارم که عمیق‌تر و غیرقابل تحمل‌تر از تمام آن چیزی است که بر جسم و روح من وارد شده است.
می خواهم در مورد رنج فریبا کمال آبادی، معلمی که از او بسیار آموخته ام، با شما صحبت کنم.
فریبا صبور است و در طول دو سال و نیمی که با هم زندگی کردیم، درس های بی شماری از او آموختم – درس انسانیت و تحمل در برابر رنج هایی که او مجبور به تحمل آن شده است.
او بیش از سیزده سال از عمر خود را در زندان گذرانده است. او قد بلند می ایستد و با همه زنان (ما زندانیان) همدردی می کند. گاهی اوقات او به سادگی گوش می دهد – بنابراین شما می توانید صحبت کنید، صحبت کنید و آرامش پیدا کنید. گاهی به گفتگو می پیوندد و در درد ما شریک می شود. گاهی اوقات او تجربیات خود را با ما به اشتراک می گذارد – هر کدام یک درس.
دختر کوچکش در راه رفتن به سالن ملاقات زندان بزرگ شد. او در آنجا نوه هایش را در آغوش گرفت. آنها می‌دویدند، مخفیانه بازی می‌کردند، با هم نقاشی می‌کشیدند، و او برایشان داستان‌هایی تعریف می‌کرد – داستان‌هایی که همیشه ناگهان با صدای زنگ بازدید به پایان می‌رسیدند.
فریبا به سختی عادت کرده و آرزوی خود را با قدرت تحمل می کند. او می داند که چگونه از طریق زندان مقاومت کند. هفته گذشته در حالی که هنوز هفت سال از محکومیتش باقی مانده بود، وکیلش به او اطلاع داد که قرار است آزاد شود. او بسیار خوشحال شد و از خوشحالی اشک ریخت. ما همدیگر را با هیجان صدا زدیم و با خنده و شادی خبر خوش را به اشتراک گذاشتیم.
در 19 مهر 2025 از سوی نماینده قوه قضائیه رسما آزادی او اعلام شد و گفته شد تا یک هفته دیگر حکم آزادی به بند نسوان خواهد رسید.
به او گفتند که آماده رفتن باشد.
اما فاصله شادی فریبا با شادی خانواده، وکلا و بند زنان – و غم ادامه حبس او فقط چند روز بود.
سپس خبر آمد: آزادی او لغو شده بود.
برای فریبا
برای هزاران روزی که در زندان گذرانده است،
برای رنجی که کشیده،
به خاطر سالها استواری، صبر و مقاومت او –
تا آزادی بی قید و شرط فریبا عزیزم
معلمی که از او چیزهای زیادی یاد گرفته ام،
من اعتصاب غذا خواهم کرد.
نسیم سیمیاری
بند زنان، زندان اوین
12 اکتبر 2025
نامه دوم نسیم سیمیاری به شرح زیر است:
به احترام شما، به اعتصاب غذای خود پایان می دهم.
دوستان عزیزم
هموطنان و همراهان شجاع من در آزادی،
نامه های مهربان و صمیمانه شما را خوانده ام و تک تک کلمات را عمیقاً حس کرده ام. هر خط مرا به یاد روزهایی می انداخت که با هم رنج را به مقاومت تبدیل می کردیم.
برای من و فریبا عزیزم، تحمل روزهای زندان به اندازه دیدن ظلمی که در مقابل چشمانمان آشکار می شود، دردناک نبوده است. سختی زندان تنها زمانی غیرقابل تحمل می شود که با بی عدالتی بی پاسخ مواجه شویم. اعتصاب غذای من از آن درد ناشی شد – از ناتوانی در سکوت در برابر چیزی که هرگز نباید عادی شود.
اما امروز با شنیدن صدای دلسوزانه شما، ایمان من به قدرت همبستگی شما قوی تر شده است. این پیوند خود پاسخی به ظلم است. من بر این باورم که امتناع از بی تفاوتی، دست به دست هم دادن و عدالت خواهی دسته جمعی راه های احقاق حقوقی است که فریبا عزیزم شایسته آن است.
من چیزی بیشتر از جانم برای دادن نداشتم – و اکنون می دانم که با تو در کنار من، صدای ما می تواند حتی از دیوارها بگذرد. به احترام شما، به اعتصاب غذای خود پایان می دهم.
همانطور که توماج صالحی (یک خواننده رپ ایرانی مخالف که در سال 2024 در ایران زندانی شد، آزاد شد و سپس دوباره دستگیر شد و در ژوئن 2025 به زور ناپدید شد) می گوید:
“جاده ادامه دارد، جاده ادامه دارد،
حتی تاریک ترین شب ما هم ستاره خودش را دارد.
ما در این سکوت خواهیم ماند و از نور می خوانیم
تا زمانی که صدای ما را بشنوند – این صدای ماست…
با عشق و اعتقاد
نسیم سیمیاری
زندان اوین، ۳۰ مهر ۱۳۹۴
