توسط یوسی مکلبرگ
ماه گذشته از 12 روز جنگ بین ایران و اسرائیل ، به ویژه از آمادگی متقابل آنها برای تحمیل درد شدید به یکدیگر ، آموخته شده است. یکی نیاز به شروع بحث و گفتگوهای فوری با تعهد کامل برای اطمینان از تبدیل شدن به خاورمیانه به سلاحی از منطقه بدون کشتار جمعی تبدیل می شود.
کل دکترین هسته ای دوران جنگ سرد-و با آن ، بسیاری از سلاح های دیگر کشتار جمعی ، مانند شیمیایی و بیولوژیکی-مبتنی بر این درک بود که از این سلاح ها استفاده نمی شود ، بلکه برای جلوگیری از استفاده از آنها طرف مقابل است. هیچ بازیگر عقلانی در روابط بین الملل جرات استفاده از آنها را در صورتی که به معنای قصاص ویرانگر باشد – به عبارت دیگر ، نابودی اطمینان متقابل است. یک خطر واقعی وجود دارد که یک مسابقه تسلیحات هسته ای در خاورمیانه احتمالاً جنون هسته ای را نسبت به نابودی مطمئن متقابل به همراه خواهد داشت.
هنوز هم خیلی زود است که خسارات وارده به برنامه هسته ای ایران را ارزیابی کنید و اینکه آیا تعداد زیادی از اورانیوم آن به 60 درصد خلوص غنی شده است ، که این کشور را به توسعه توانایی نظامی هسته ای نزدیک کرده است ، نابود شده اند یا با خیال راحت پنهان شده اند. پس از تبادل مهلک ضربات بین ایران و اسرائیل که باعث مرگ گسترده و تخریب شده است ، باید دوره ای از تأمل در خطرات حضور WMD ها در منطقه و لزوم از بین بردن آنها باشد.
فرض کار این است که تنها یک کشور در منطقه وجود دارد که توانایی های نظامی هسته ای را در اختیار دارد – اسرائیل – در حالی که دیگران ، از جمله ایران ، عراق و لیبی ، سلاح های شیمیایی دارند. به گفته موسسه تحقیقات بین المللی صلح استکهلم ، تخمین زده می شود که اسرائیل حدود 80 سلاح هسته ای دارد ، اگرچه سیاست رسمی این کشور یکی از ابهام هسته ای است و ادعا می کند که این نخستین کشوری نخواهد بود که سلاح های هسته ای را به خاورمیانه معرفی می کند. با این حال ، یکی از وزرای کابینه آن ، در آغاز جنگ با غزه ، این مکان را برای حل کردن این مکان پیشنهاد کرد – و به سختی قابل قبول است که وی چنین تهدیدی را ایجاد کند مگر اینکه اسرائیل در اختیار داشتن سلاح های هسته ای باشد.
آنتون چخوف ، نمایشنامه نویس قرن نوزدهم ، یک بار نوشت: “اگر در اولین عمل شما یک تپانچه را روی دیوار آویزان کرده اید ، پس از آن باید اخراج شود. در غیر این صورت ، آن را در آنجا قرار ندهید.” تاکنون ، سلاح های هسته ای دو بار “فقط” استفاده شده اند ، تا پایان جنگ جهانی دوم. اما این به ما می گوید که اگر خاورمیانه در یک مسابقه تسلیحاتی هسته ای شروع شود ، چه اتفاقی می افتد.
فقط تصور کنید که هم ایران و هم اسرائیل مسلح به سلاح های هسته ای بودند و در یک نقطه خاص ، هرکدام احساس می کردند که وجود کشورشان در معرض خطر است. آیا می توانیم احتمال استفاده از این سلاح روز رستاخیز را کاملاً حذف کنیم؟ نه سناریویی که هر کسی دوست دارد خود را پیدا کند.
ابهام اسرائیل ، به شکلی دور ، در جلوگیری از مسابقه تسلیحات هسته ای در منطقه نقش داشته است. با اعلام عدم اطلاع عمومی ، دیگران را وادار نکرده است که در این عرصه با آن رقابت کنند. علاوه بر این ، قبل از تبدیل شدن به یک قدرت بزرگ نظامی منطقه ای و امضای توافق های صلح با مصر و اردن – و اخیراً ابراهیم برای عادی سازی روابط با امارات متحده عربی ، مراکش و بحرین توافق می کند – توانایی هسته ای اسرائیل به عنوان یکی از آخرین راه حل ها در نظر گرفته شد. در آنجا در صورتی بود که با یک سناریوی فاجعه آمیز بودن در آستانه شکست نظامی روبرو شد ، علاوه بر این فرض کرد که توسط دولت منطقی تر از دولت فعلی اداره می شود.
دیگر به سختی با یک تهدید وجودی روبرو نیست و عقلانیت دولت فعلی آن در بهترین حالت جای سوال دارد. آنچه که یک منطقه بدون WMD در خاورمیانه را نیز فوریت می کند ، بی ثباتی و نوسانات ذاتی سیاسی برخی از مناطق منطقه است ، چه رسد به عدم احترام آنها به قوانین بین المللی.
ایده یک منطقه بدون WMD جدید نیست. این نخستین بار در سال 1990 توسط مصر معرفی شد ، به عنوان گسترش منطقه عاری از سلاح های هسته ای در خاورمیانه و بعداً به عنوان بخشی از یک سری از تصمیمات حاصل از تمدید پیمان عدم گسترش ، که تاکنون 191 ایالت به آن پیوسته اند ، اما هند ، اسرائیل ، پاکستان یا کره شمالی نیست.
کنفرانس بررسی NPT در سال 1995 خواستار “ایجاد یک منطقه خاورمیانه به طور مؤثر و عاری از سلاح های کشتار جمعی ، هسته ای ، شیمیایی و بیولوژیکی و سیستم های تحویل آنها شد.” متأسفانه ، به سختی پیشرفتی در مورد حذف مذاکره WMD ، از جمله هسته ای انجام شده است ، با وجود پنج اجلاس بین المللی که در این مورد برگزار می شود ، آخرین آنها در نوامبر 2024.
خطرات ناشی از حضور WMD در مناطقی که درگیری همیشه در آن وجود دارد ، جایی که معمولاً دشمنی ها به صورت مطلق تعریف می شوند و در جایی که تهدیدات به عنوان وجودی دیده می شوند بسیار خطرناک هستند.
آنها در جایی که از نظر توانایی های نظامی معمولی عدم تقارن وجود دارد ، بدتر می شوند ، همانطور که در خاورمیانه وجود دارد. در صورت وجود یک طرف با شکست ، در حالی که در اختیار داشتن سلاح های هسته ای قرار دارد ، ممکن است وسوسه استفاده از آنها یا به عنوان ابزاری برای تغییر مسیر جنگ یا به عنوان نوعی گزینه سامسون مانند برای پایین آوردن سقف بر روی همه وجود داشته باشد.
اگر عواقب وحشتناک استفاده از WMD های هسته ای یا سایر WMD یکی از جنبه های لازم برای اطمینان از عدم پیگیری این مسیر باشد ، بیهودگی سرمایه گذاری منابع بی پایان در توسعه و دستیابی به چنین سلاح های کشنده نیز وجود دارد. چنین برنامه هایی گران است ، به این معنی که نیازهای فوری و اساسی تر و اساسی تر اجتماعی و اقتصادی وجود دارد که از منابع محروم هستند. و در مورد هسته ای ، در بسیاری موارد یک پروژه غرور است. یا بدتر ، همانطور که ما فقط در مورد ایران شاهد آن بودیم ، کسی که منجر به جنگ های بی نیاز می شود.
سال گذشته ، من در یک کارگاه خلع سلاح هسته ای در هیروشیما شرکت کردم ، جایی که با بازماندگان بمب هسته ای که 80 سال پیش در این شهر در این شهر کاهش یافته بود ، ملاقات کردیم. آنها از تجربه وحشتناک خود ، خانواده ها و شهرشان به ما گفتند ، همانطور که در شواهد عکاسی در موزه محلی نیز مشاهده می شود. پیام آنها کاملاً واضح بود: جایی در تمدن ما برای چنین سلاح هایی وجود ندارد. این باید برای هر کسی که در حال توسعه یا داشتن سلاح های هسته ای است ، چه در خاورمیانه و چه در هر جای دیگر ، درسی باشد.
- Yossi Mekelberg استاد روابط بین الملل و همکار برنامه MENA در خانه Chatham است. X: ymekelberg
