هیچ روش صادقانه تری برای توصیف دنیایی که ما در آن زندگی می کنیم وجود ندارد: اسلام هراسی به ارز جهانی قدرت جدید تبدیل شده است. در سخنان سیاستمداران ، مبادله شده در معاملات دیپلمات ها ، چاپ شده در صفحات رسانه ها ، معامله می شود و از طریق زبان امنیت و ضد تروریسم شسته شده است. این مجازات برای نسل کشی ، مشروعیت را برای رهبران اقتدارگرا و بازارهای جدید نظارت و کنترل به دست می آورد. نسل کشی غزه هرگونه توهمات باقی مانده را پاره کرده است: خون مسلمانان فقط ارزان نیست. این سرمایه قابل هزینه در اقتصاد قدرتهای جهانی است.
به غزه نگاه کن نزدیک به دو سال است که جهان شاهد تخریب سیستماتیک افراد محاصره شده است – خانه های پودر شده ، خانواده هایی که در زیر آوار دفن شده اند ، بیمارستان ها بمباران شده و کودکان گرسنه در سکوت. هنگامی که نخست وزیر اسرائیل فلسطینی ها را “حیوانات انسانی” می نامد و رهبران غربی مانترا “حق دفاع از خود” را تکرار می کنند ، آنچه که معامله می شود امنیت نیست بلکه سیاست dehumanisation است. اسلام هراسی واسطه ای است که اجازه می دهد کل جمعیت با تشویق های بین المللی کشته شود. دیوان بین المللی دادگستری حكم داده است كه اقدامات اسرائیل به طور محتمل به نسل کشی می رسد ، اما به جای تحریم ها یا تحریم ها ، اسرائیل سلاح های بیشتری ، پوشش دیپلماتیک بیشتر ، پول بیشتری دریافت کرده است. استعاره “ارز” در اینجا تحت اللفظی قرار می گیرد: میلیاردها دلار کمک های غربی برای حفظ شغل و جنگی که توجیه بسیار آن بر این عقیده است که زندگی مسلمانان کمتر شایسته غم و اندوه است ، کمتر شایسته حمایت است.
نسل کشی غزه یک فاجعه جدا شده نیست. این مرکز یک الگوی جهانی است. از کارآموزی مسلمانان اویغور در اردوگاه های سین کیانگ گرفته تا اخراج روهینگیا از میانمار ، از روسری که دختران مسلمان فرانسوی را به نام سکولاریسم به “ممنوعیت مسلمان” که به زبان امنیت ملی پوشیده شده بودند ، پاره شده است ، همین منطق در حال کار است. اسلام هراسی زبان مشترک قدرت بین دموکراسی ها و دیکتاتوری ها ، بین جمهوری های به اصطلاح سکولار و کشورهای آشکارا قوم گرایانه است. این اجازه می دهد تا وحشیگری به عنوان نظم ، آپارتاید به عنوان امنیت منتقل شود و نسل کشی به عنوان سیاست منتقل شود.
در هیچ کجای این فلسطین در خارج از هند قابل مشاهده نیست ، جایی که 200 میلیون مسلمان توسط رژیم RSS-BJP به لبه نابودی سوق داده می شوند. در زمان نارندرا مودی ، اسلام هراسی نه به عنوان نفرت حاشیه ای بلکه به عنوان ایدئولوژی دولتی سلاح شده است. قوانینی مانند قانون اصلاح شهروندی و ثبت ملی پیشنهادی شهروندان چارچوبی را ایجاد کرده اند که در آن مسلمانان می توانند در میهن خود بدون تابعیت ارائه شوند. Pogroms در دهلی ، لینچینگ بیش از گوشت گاو ، بولدوزرها که خانه های مسلمان را تخریب می کنند ، و تماس های باز برای نسل کشی از رهبران هندوتوا تصادف نیستند بلکه گام هایی در یک پروژه با دقت نوشته شده است. این پروژه با تکنیک های تبلیغاتی که مستقیماً از صهیونیسم وام گرفته می شود ، تغذیه می شود: فلسطینی ها به عنوان “تروریست” قاب بندی می شوند که مسلمانان هند به عنوان “جهادی” یا “نفوذگران بنگلادشی” قاب بندی می شوند. مقاومت غزه به همان روشی که اعتراضات مسلمانان هند به عنوان فتنه به تصویر کشیده می شود ، جنایتکار است. هم صهیونیسم و هم هندوتوا با جرم و جنایت وجود مسلمانان خود کار می کنند – و هر دو متحد مشتاق در پایتخت های غربی پیدا می کنند که از این عملکردهای “دفاع تمدن” سود می برند.
این همگرایی تصادفی نیست. رهبران هندوتوا آشکارا روشهای اسرائیل را تحسین می کنند. دولت هند فناوری های نظارتی ، استراتژی های ضد شورش و چارچوب های تبلیغاتی از اسرائیل را وارد کرده است و آنها را ابتدا در کشمیر و اکنون علیه مسلمانان در سراسر کشور به کار گرفته است. این پیام ساده است: آنچه اسرائیل با فلسطینی ها انجام می دهد ، هند می تواند با مسلمانان در مرزهای خود انجام دهد. به این ترتیب ، اسلام هراسی نه تنها یک ابزار سیاسی داخلی بلکه یک پل بین المللی است: این اتحاد را به هم می رساند ، به تضاد می پردازد و جریان سلاح ها ، قراردادها و مشروعیت را تضمین می کند.
بخوانید: دولت غزه: اسرائیل در 48 ساعت تماس های آتش بس را نادیده می گیرد و 94 فلسطینی را می کشد
برخی از منتقدین معتقدند که “اسلام هراسی” یک اصطلاح کاملاً صریح است ، که انتقاد از یک دین را با آزار و اذیت مردم درگیر می کند. اما این یک فرار است. آنچه ما می بینیم نقد دکترین نیست بلکه یک فناوری سیاسی محرومیت است. همانطور که محمود ممدانی توضیح داده است ، تقسیم “مسلمان خوب” و “مسلمان بد” مربوط به اعتقاد نیست بلکه در مورد حاکمیت است – این روش دولت برای تصمیم گیری در مورد اینکه مسلمان ممکن است به عنوان یک شهروند زندگی کند و باید به عنوان یک مشکل مشخص شود. در غزه ، هر مسلمان “بد” است و بنابراین کشته می شود. در هند ، “مسلمان خوب” کسی است که در حالی که همسایه اش لینچ شده است سکوت می کند ، در حالی که مسجد وی تخریب می شود ، در حالی که دخترانش مورد تحسین قرار می گیرند. خواستار اثبات “اثبات” این است که این اسلام هراسی است که خود در اقتصاد انکار که آن را حفظ می کند ، شرکت کند.
آنچه اسلام هراسی را منحصر به فرد می کند این است که هم به اهداف داخلی و هم بین المللی خدمت می کند. در داخل کشور ، اکثریت تجمع می کند ، از نابرابری اقتصادی منحرف می شود و سرکوب را مجوز می دهد. در سطح بین المللی ، این دستور زبان مشترک اتحاد را تولید می کند: اسرائیل می تواند غزه را با بمب های ایالات متحده بمباران کند زیرا هر دو کشور به زبان ضد تروریسم صحبت می کنند. هند می تواند در حالی که به عنوان یک شریک دموکراتیک مورد استقبال قرار می گیرد ، خانه های مسلمان را بولدوز کند زیرا تبلیغات آن با تاریخ خود غرب در اوراق بهادار مسلمانان طنین انداز است. به همین دلیل است که اسلام هراسی فقط تعصب نیست ، بلکه قابل معامله ترین کالای سیاسی زمان ما است.
اما اگر اسلام هراسی ارز قدرت باشد ، مقاومت باید ضد اقتصاد باشد. این باید فراملی باشد ، زیرا اسلام هراسی فراملی است. این باید غزه را به کشمیر ، سین کیانگ به اردوگاه های روهینگیا ، حومه های پاریس به زاغه های دهلی پیوند دهد. این باید از سلسله مراتب غم و اندوه که برخی از مرگ ها را شایسته عزاداری و برخی دیگر آمار صرف می کند ، امتناع ورزد. به قول ادوارد باید اصرار داشته باشد که رنج انسان غیرقابل تفکیک است و رنج مسلمانان یک فاجعه کمتری نیست.
حقیقت اکنون واضح است: اسلام هراسی یک اثر جانبی سیاست جهانی نیست ، بلکه جریان خون آن است. هر بار که بمبی بر روی غزه سقوط می کند و به زبان امنیت توجیه می شود ، هر بار که یک مسلمان در هند با محافظت از پلیس لین می شود ، هر بار که یک دختر در فرانسه به دلیل پوشیدن روسری از مدرسه خود منع می شود ، معامله ای انجام می شود. قدرت خریداری می شود ، مشروعیت فروخته می شود ، ترس بانک می شود. اگر جهان یاد نگیرد که این اقتصاد نفرت را ورشکسته کند ، ما با تمدن خود با تغذیه از زندگی مسلمانان ، خود را تأمین می کنیم. این فقط اسلام هراسی نیست. این طرح بربریت جهانی است.
در پایین ، نامگذاری اسلام هراسی ارز ، تلاشی برای مشهود است که معاملات را که اغلب بدون اطلاع قبلی از آن عبور می کند ، قابل مشاهده است: چگونه یک عبارت در یک سخنرانی می تواند مجازات برای سرکوب پلیس را بخرد ، چگونه یک سیاست با عنوان “امنیت” می تواند برای رها کردن یک مردم ، چگونه یک اسطوره ملی خلوص را در تبادل امنیت اقلیت ها خریداری می کند. در غزه ، دعوت “ترور” مجوز مسطح کردن کل محلات می شود. در هند ، فریاد “امنیت ملی” و “خلوص تمدن” توجیهی برای بولدوز کردن خانه های مسلمان و سلب شهروندان از حقوق آنها می شود. این اقدامات منزوی تعصب نیست بلکه مبادلات روزمره در بازار است که ترس از مسلمانان بیشترین کالا را دارد.
اگر این ارز کم ارزش باشد ، ضد اقتصاد باید قوی تر ، تخیل تر و تحمل کمتری نسبت به حسابداری اخلاقی باشد که انسان را به عنوان وثیقه در دستیابی به قدرت رفتار می کند. این باید به معنای همبستگی باشد که از اختلافات دروغین بین مسلمانان “خوب” و “بد” ، مقاومت که غزه و یمن ، رافا و دهلی ، سین کیانگ و روهینگیا را به عنوان میدان های نبرد مختلف در همان جنگ جهانی بر روی وجود مسلمانان امتناع می کند.
گزینه دیگر دنیایی است که در آن ترس یک استثنا نیست بلکه رسانه روتین مبادله سیاسی است و این هزینه ای است که هیچ پولی مناسب و معقول و تمدن اخلاقی ندارد.
نظر: چگونه هند مودی با صدای بلندترین تشویق کننده اسرائیل در جنگ غزه شد
نظرات بیان شده در این مقاله متعلق به نویسنده است و لزوماً منعکس کننده سیاست تحریریه مانیتور خاورمیانه نیست.
