این ماه در جاکارتا ، همانطور که بمب های اسرائیل همچنان به ویران غزه ، بیش از 400 قانونگذار از سراسر جهان اسلام جمع شده برای نوزدهمین کنفرانس اتحادیه پارلمان کشورهای عضو OIC (PUIC). زمان بندی نمی توانست فوری تر باشد. برای فلسطینی ها ، این یک فصل دیگر در تاریخ طولانی و وحشیانه محاصره و اشغال بود. برای Puic ، این فرصت دیگر – شاید آخرین مدتی – برای اثبات اینكه همبستگی مسلمان می تواند به یك عمل معنادار ترجمه شود.
اندونزی ، بزرگترین دموکراسی با اکثریت مسلمان جهان و میزبان اجلاس ، ریاست جمهوری PUIC را با وضوح اخلاقی و جاه طلبی دیپلماتیک به عهده گرفت. ماردانی علی سرم ، رئیس آژانس همکاری بین والدین اندونزی ، پیشنهادی تحریم شرکتها در عملیات نظامی اسرائیل مشارکتی است. او فراخوانی برای ایجاد یک گروه دائمی برای فلسطین برای هماهنگی کمک ها و حفظ فشار بر مرحله جهانی. اینها اعلامیه های مبهم نبودند. آنها ایده های مشخصی با هدف تغییر سوزن از خشم نمادین به پیامدهای واقعی بودند.
اما ما قبلاً اینجا بوده ایم. بلاغت فراوان است. نتایج نادر است. مبارزات فلسطین مدتهاست که کشورهای مسلمان را در اصل متحد کرده است ، در حالی که آنها را در عمل تقسیم می کند. رقابت های داخلی ، منافع ملی رقیب و وابستگی به اتحادهای غربی اغلب اعلامیه های جمعی را به چیزی بیش از تئاتر دیپلماتیک تبدیل کرده است. آیا این لحظه در جاکارتا می تواند متفاوت باشد؟
سهام هرگز بیشتر نبوده است. حمله اسرائیل به غزه به سطوح بی سابقه ای افزایش یافته است ، و کل محلات مسطح شده و ده ها هزار کشته یا آواره شده است. در زمانی که بخش اعظم جامعه بین المللی ، به ویژه در غرب ، همچنان به خشونت می پردازد یا نادیده می گیرد ، جهان اسلام هم تعهد اخلاقی دارد و هم یک فرصت استراتژیک برای رهبری.
نظر: اندونزی در حالی که با BlackRock همکاری می کند نمی تواند با فلسطین همبستگی داشته باشد
اندونزی خود را به عنوان یک کاتالیزور بالقوه برای این تغییر قرار داده است. سخنگوی مجلس Puan Maharani – اولین زنی که هم پارلمان اندونزی را رهبری کرد و Puic—تأکید شده در اظهارات خود مبنی بر بازسازی غزه باید فراتر از زیرساخت ها باشد. وی گفت: “این نیز باید با عزت ، عدالت و امید بازسازی شود.” گفته شدهبشر رهبری او ، چه نمادین و چه اساسی ، نشان دهنده فشار گسترده تری برای دیپلماسی فراگیر و مؤثر از جنوب جهانی است. اما سخنان به تنهایی نمی تواند فلسطینی ها را از بمب ها پناه ببرد یا حقوق سرقت شده آنها را بازگرداند.
برای مهم ، این اجلاس باید شرکتی ایجاد کند که مراسم اختتامیه را فراتر می برد. این باید به مکانیسم های حرکتی تبدیل شود که می تواند مستقل از چرخه های سیاسی و رهبران فردی عمل کند. به عنوان مثال ، یک گروه دائمی فلسطین باید بلافاصله تأسیس شود و برای ردیابی نقض حقوق بشر ، کمک هماهنگی و ایجاد اتحادهای بین المللی مجهز شود. کشورهای عضو PUIC باید اقدامات سیاست خارجی هماهنگ ، از جمله تحریم ها و تحریم ها را اتخاذ کنند ، و از انتظار برای پایتخت های غربی برای اجازه عمل به آنها دست بردارند.
این همچنین به معنای حرکت فراتر از کانال های دیپلماتیک سنتی است که بارها و بارها فلسطین را شکست خورده اند. شناخت دولت بودن فلسطین به طور گسترده صرفاً نمادین نخواهد بود – این یک ادعای اراده سیاسی و یک عمل استراتژیک از مخالفت با استانداردهای مضاعف بین المللی خواهد بود. شناخت هماهنگ باعث افزایش فشار بر نهادهای جهانی برای درمان فلسطین نه به عنوان یک امر بشردوستانه بلکه به عنوان یک نهاد سیاسی حاکم می شود.
بخوانید: اندونزی چین را به خاطر حمایت “سازگار” فلسطینی ها سلام می کند
موضوع گسترده تر این اجلاس – “حاکمیت خوب و نهادهای قوی به عنوان ستون مقاومت” – فقط گره ای برای اصلاحات داخلی نبود. این یک شناخت بود که مشروعیت سیاسی در خانه رهبری اخلاقی را در خارج از کشور امکان پذیر می کند. اندونزی از طریق تکامل دموکراتیک خود ، موقعیت خوبی برای الگوبرداری از این رویکرد دارد. اما حاکمیت کافی نیست. آنچه در حال حاضر فلسطین در حال حاضر به آن احتیاج دارد ، حمایت ، عدالت سیاسی و پایان شغلی است که آنها را از آینده آنها سرقت کرده است.
تاریخچه فرصت های از دست رفته OIC بسیار زیاد است. بارها و بارها ، تجاوز اسرائیل را فقط برای عقب نشینی به سکوت یا تقسیم محکوم کرده است. جاکارتا نباید به آن لیست اجلاس های فراموش شده بپیوندد. PUIC فرصتی برای تغییر نام مکالمه دارد – از زبان قربانی و به سمت زبان حقوق ، پاسخگویی و نمایندگی. برای این اتفاق ، کشورهای عضو آن باید ریسک کنند. روابط اقتصادی ممکن است رنج ببرد. واکنش دیپلماتیک اجتناب ناپذیر است. اما بدون این فداکاری ها ، فلسطین چیزی بیش از فریاد تجمع نیست.
جاکارتا به ما نشان داد که رهبری اخلاقی چگونه می تواند به نظر برسد. این صدای مسلمانان نه تنها در عزاداری ، بلکه در عزم. مرحله بعدی عمل است – بولد ، هماهنگ و پایدار. از آنجا که هر تأخیر شغل را جسارت می کند و هر سکوت همدستی است.
جهان در حال تماشای است. مهمتر از همه ، فلسطینی ها منتظر هستند. این بار ، بیایید آنها را شکست ندهیم.
نظر: من دو بار در سنگاپور برای نوشتن در مورد فلسطین مورد بازجویی قرار گرفتم
نظرات بیان شده در این مقاله متعلق به نویسنده است و لزوماً منعکس کننده سیاست تحریریه مانیتور خاورمیانه نیست.
