توسط نیکلاس دزیمون
در مصاحبه ای در سال 2007 ، ژنرال بازنشسته وسلی کلارک فاش کرد که پنتاگون برنامه ای برای “هفت کشور در پنج سال” – عراق ، سوریه ، لبنان ، لیبی ، سومالی ، سودان و ایران داشت. طی دو دهه بعد ، شش نفر اول بمباران ، بی ثبات یا به جنگ داخلی فرو ریختند. فقط ایران همچنان ایستاده است – به بانکداری مرکزی غربی ، از نظر فرهنگی خصمانه با ربا جهانی و محافظت از برخی از باستانی ترین مکان های باستان شناسی جهان.
اکنون ، رسانه های اصلی مانند اخبار و مستقل هشدار به یک جنگ سایبری در حال هشدار ، و به ما گفته می شود که برای حمله سایبری بالقوه ایران به ایالات متحده یا متحدین آن ، با هدف زیرساخت های مهم مانند سیستم های برق و آب ، تسخیر کنیم. اما به جای اینکه بپرسیم چگونه در برابر آن دفاع کنیم ، باید چیزی بیشتر بپرسیم: آیا ایران واقعاً مقصر است؟ یا آیا این یک اسکپه تعیین شده برای رویدادی است که برای پیشبرد کنترل نخبگان هم در خارج از کشور و هم در خانه طراحی شده است؟
تاریخ اخیر الگوی روشنی را ارائه می دهد: هنگامی که بحران ها فوران می کنند ، قدرت دولت و شرکت به سرعت ادغام می شوند. پس از 11 سپتامبر ، دولت آمریكا در قانون میهن پرست ، نظارت بدون ضمانت و بازداشت نامحدود ، همه به نام امنیت استفاده كرد. در سقوط مالی 2008 وثیقه های بانکی تاریخی را تحویل داده و ادغام اقتصادی را تسریع کرد. در سال 2020 ، بیماری همه گیر Covid Hollosdowns ، سلامت QR-Code می گذرد ، و خواستار سیستم های هویت دیجیتال است گره خورده به سوابق پزشکی. در پی شورش کاپیتول ، پیشنهادات منفجر شده برای افزایش سانسور ، نظارت با هوش مصنوعی ، و پلیس گفتار آنلاین همانطور که نویسنده نائومی کلین در کارهای اصلی خود بیان کرد ، دکترین شوک، نخبگان به طور معمول از بحران ها برای سیاست های سریع پیگیری می کنند که جمعیت در غیر این صورت رد می کنند.
وحشت سایبری فعلی متناسب با قالب است. اگر یک رویداد دیجیتالی فاجعه بار قرار می گرفت – در معرض خطر بیمارستانها ، بانک ها یا سیستم های انرژی – راه حل که بی سر و صدا در گفتمان عمومی بارگذاری می شود ، روند جهانی است “شناسه دیجیتال“زیرساخت ها. مجمع جهانی اقتصاد صریحاً برجسته چگونه شناسه های دیجیتالی جهانی برای افراد و اشیاء برای دیجیتالی شدن تجارت و ایجاد یک اقتصاد دیجیتال جهانی ضروری است. در آن طرح هویت دیجیتال، WEF چارچوبی را برای ارتباط با فعالیت آنلاین ، خدمات مالی ، مجوزهای سفر و حتی داده های رفتاری به یک هویت واحد تشریح می کند. اما آنچه به عنوان “امنیت” فروخته می شود ، در واقع پایه و اساس یک شبکه کنترل تکنوکرات است.
در صورت اجرای ، شناسه دیجیتال به عنوان یک عمل می کند کلیدی اصلی برای همه چیز: پول ، سوابق بهداشتی ، دسترسی آنلاین و حتی توانایی سفر شما. با گذشت زمان ، می تواند با سهمیه های کربن و سیستم های امتیاز دهی به اعتبار اجتماعی مانند آن ها ادغام شود خلبان در چین یک الگوریتم ، نه یک قانون اساسی ، بر حقوق شما حاکم خواهد بود. یک نظر اشتباه ، و شما خطر می کنید که از جامعه خارج شوید ، نه توسط پلیس ، بلکه با کد. در دنیایی که اوباش رسانه های اجتماعی خلوص ایدئولوژیک را اعمال می کند ، تحقیر عمومی به مکانیسم پلیس جدید تبدیل می شود. شما خود سانسور ، خود را به خود جلب می کنید ، و در نهایت ، خود را با شرایط شخص دیگری-خودمختاری می کنید.
اما یک مشکل اصلی با روایت “ایران این کار” را وجود دارد: ایران فاقد توانایی است. زیرساخت های جنگ سایبری ایران است بسیار پیچیده تر از ایالات متحده ، اسرائیل ، روسیه یا چین. در شاخص ملی قدرت سایبری مرکز هاروارد بلفر مرکزایران را در رده بندی جهانی خود کم می کند. در حالی که ایران ممکن است بتواند هک های سطح مزاحمت را اجرا کند ، اما در شرایطی نیست که زیرساخت های بحرانی ایالات متحده را غیرفعال کند. بنابراین اگر یک حمله بزرگ سایبری از کار اتفاق می افتد ، مقصر بودن ایران ممکن است یک هدف سیاسی باشد – واقعیت را منعکس نمی کند.
ایران یک شرور مناسب است ، اما دلایل عمیق تری وجود دارد که چرا این یک هدف استراتژیک برای تغییر رژیم است. این یکی از معدود کشورهایی است که مدتهاست در برابر ادغام در سیستم مالی تحت رهبری غربی مقاومت کرده است. در سال 1983 ، ایران تبدیل شده کل سیستم بانکی آن برای رعایت قانون شریعت ، به معنای علاقه (RIBA) به طور رسمی ممنوع است. بر خلاف سایر کشورهای اکثریت مسلمان که به طور گسترده از استانداردهای AAOIFI پیروی می کنند ، ایران سیستم خود را اجرا می کند و از هنجارهای جهانی بانکی اسلامی به طور قابل توجهی دور می شود.
مانند لیبی قذافی – که پس از آن مورد حمله قرار گرفت پیشنهاد یک ارز پان آفریقایی با حمایت طلا-ایران نمایانگر یک سیاست پولی جهانی به رهبری صندوق بین المللی پول است. علاوه بر این ، سیستم بانکی اسلامی آن ممنوعیت بهره وام را به وام می دهد – یکی از ویژگی های اصلی تأمین مالی بدهی غربی.
ایران همچنین در برخی از قدیمی ترین مکان های باستان شناسی روی زمین ، از جمله ویرانه های پرسپولیس و ایلامیت که بخش اعظم تاریخ ثبت شده را پیش بینی می کند ، است. هنگامی که ایالات متحده در سال 2003 به عراق حمله کرد ، طی چند هفته ، موزه عراق بود یورش و باره 15000 مصنوعاتناپدید شد – بسیاری هرگز بهبود نیافته است. برخی معتقدند این تهاجم ها فقط مربوط به نفت یا سیاست نیستند بلکه در مورد کنترل کنترل بر آثار باستانی هستند.
جنگ با ایران به طور همزمان به دو هدف خدمت می کند. در جبهه خارجی ، یک بانک مرکزی با هم تراز غربی ، بازارهای ایران را باز می کند و به گنجینه های فرهنگی و تاریخی دسترسی پیدا می کند. در خانه ، حمله سایبری مقصر ایران برای توجیه برنامه های دیجیتال شناسه ، کنترل محکم تر فضاهای آنلاین و فرسایش آزادی های مدنی – همه به نام “امنیت” استفاده می شود. این دستور کار دوگانه آنچه را که با لیبی ، عراق و حتی پس از 9/11 آمریکا اتفاق افتاده است ، آینه می کند: یک دشمن خارجی شکست می خورد و جمعیت داخلی بی سر و صدا آزادی بیشتری را از دست می دهد.
ایران ممکن است حمله سایبری را آغاز نکند. حتی ممکن است بخواهد. اما اگر چنین حمله ای رخ دهد ، و رسانه ها عجله می کنند که تهران را مقصر بدانند ، باید عمیق تر به نظر برسیم. چه کسی واقعاً سود می برد؟ چه کسی توانایی دارد؟ چه کسی برای ده ها سال است که زمینه را در نظر گرفته است؟
سوال واقعی این نیست ، آیا ایران ما را هک می کند؟ این است: آیا وقتی آنها می گویند ایران این کار را انجام داد ، آزادی خود را تسلیم خواهید کرد؟
- درباره نویسنده: نیکلاس DeSimone یک همکار روابط عمومی با صدای جوان است. وی دارای لیسانس در PPE از دانشگاه پنسیلوانیا است و با اندیشکده های بازار آزاد از جمله بنیاد عقل ، مؤسسه مستقل و موسسه Grassroot Hawaii کار کرده است. کار او در واشنگتن امتحان کننده ، روزنامه تماس گیرنده و بنیاد آموزش اقتصادی ظاهر شده است. می توانید او را در X در @nickyd8181 دنبال کنید.
- منبع: این مقاله منتشر شد توسط موسسه میزس
