دولت خلیج فارس بسیار کم بود قطر می توانست در برابر موشک های بالستیک اسرائیل حدود دو هفته پیش به سمت آن شلیک کند.
مطابق گزارش های رسانه ای
به این ترتیب ، موشک های بالستیک قبل از بازگشت دوباره به فضای فوقانی زمین یا حتی فضای بیرونی سفر می کنند. هدف نهایی موشک های اسرائیلی اعضای گروه شبه نظامی حماس بودند ، جلسه برای بحث در مورد آتش بس غزه ، در یک محله مجلل در پایتخت قطر ، دوحه. شش نفر کشته شدند ، اگرچه ظاهراً اینطور نیست اهداف اسرائیلبشر
زیرا موشک ها به طور غیر منتظره ای پرواز کردند ، از بالای افق ، قطر می تواند برای دفاع از خود کار کمی انجام دهد. همانطور که هست ، یکی از مهمترین حفاظت های قطر علیه اسرائیل هیچ ارتباطی با سیستم های دفاع موشکی پیشرفته ندارد. بزرگترین متحد اسرائیل ، ایالات متحده ، بزرگترین پایگاه منطقه ای خود را در کشور دارد و اخیراً به قطر وضعیت “متحد بزرگ غیر ناتو” را اعطا کرده است.
اما به نظر نمی رسد که برای متوقف کردن کافی بوده است اسرائیل از انجام اولین حمله شناخته شده خود به یک کشور عربی خلیج فارس. و همچنین یک حرکت است ایالات متحده به طور بالقوه باید در مورد آن آگاهی داشته باشد.
ما به عنوان غیرقابل اعتماد دیده می شویم
کریستین دیوان ، دانشمند ارشد مقیم در موسسه کشورهای خلیج فارس در واشنگتن ، “اعتصاب اسرائیل … فرضیات خلیج فارس را در مورد روابط خود با ایالات متحده تکان می دهد و آنها را به هم نزدیک می کند.” اندکی پس از حمله نوشت
در نتیجه ، “حاکمان خلیج فارس با پیگیری استقلال استراتژیک بیشتر پیش می روند و به طور فزاینده ای مصمم هستند که در برابر خطرات بسته به ایالات متحده محافظت کنند.” سرپرست
همه اینها به همین دلیل است که ، طی یک هفته گذشته ، صحبت های رو به رشد در مورد شکل گیری “ناتو اسلامی” ، یک اتحاد دفاعی از کشورهای اسلامی و عربی وجود دارد که می توانند به طور مشابه با آن کار کنند سازمان پیمان آتلانتیک شمالی، یا ناتو
در اجلاس اضطراری که هفته گذشته توسط لیگ عرب و سازمان همکاری های اسلامی برگزار شد ، مقامات مصری یک کارگروه مشترک به سبک ناتو و ناتو را برای ملل عرب پیشنهاد دادند. در سخنرانی در این اجلاس ، نخست وزیر عراق ، محمد شیعه البودانی نیز خواستار رویکرد جمعی برای امنیت منطقه ای شد. و شش عضو شورای همکاری خلیج فارس یا GCC – بحرین ، کویت، عمان ، قطر ، عربستان سعودی و امارات متحده عربی – گفت که آنها در یک توافق نامه دفاعی مشترک ، که برای اولین بار در سال 2000 امضا شد ، یک شرط را فعال می کنند ، که گفت حمله به یک کشور عضو حمله به همه است.
این عبارت شبیه به آنچه در ماده 5 پیمان ناتو استفاده شده است.
پس از اجلاس اضطراری اولیه ، وزرای دفاع کشورهای حوزه خلیج فارس جلسه دیگری را در دوحه برگزار کردند و موافقت کردند که گزارش های مربوط به اشتراک اطلاعات و وضعیت هوایی را ارتقا دهند و سریع یک سیستم منطقه ای جدید را برای هشدارهای موشکی بالستیک ردیابی کنند. همچنین برنامه هایی برای تمرینات نظامی مشترک اعلام شد.
در همان هفته ، عربستان سعودی اعلام کرد که وارد یک “توافق نامه دفاع متقابل استراتژیک” شده است با پاکستانبشر این دو کشور اعلام کردند “هرگونه تجاوز علیه هر کشور باید تجاوز علیه هر دو محسوب شود.”
آیا این شروع “ناتو اسلامی” است؟
ممکن است به نظر برسد که نوعی “ناتو اسلامی” برای مقابله با اسرائیل در حال شکل گیری است ، اما واقعیت کمی متفاوت است.
“یک اتحاد به سبک ناتو غیر واقعی است زیرا کشورهای خلیج فارس را به جنگ هایی که آنها را برای منافع خودشان مهم نمی دانند ، پیوند می دهد. هیچ حاکم در خلیج فارس نمی خواهد با اسرائیل از طرف مصر از طرف مصر روبرو شود ، به عنوان مثال ،” آندریاس کریگ ، یک مدرس ارشد در دانشکده مطالعات امنیتی در کالج کینگ لندن ، گفت.
ناظران می گویند که همه چیز پس از حمله دوحه تغییر می کند.
کریگ ادامه داد: “امنیت در خلیج فارس از مدتها قبل بر اساس یک منطق شاخه ای بنا شده است ، (از کجا) شما به شخص دیگری می پردازید تا از حمایت خود مراقبت کند.” وی اذعان می کند: “این ذهنیت پس از حمله به دوحه شروع به تغییر می کند.”
Cinzia Bianco ، متخصص کشورهای حوزه خلیج فارس در شورای اروپا در مورد روابط خارجی یا ECFR توضیح می دهد که جهان ممکن است به جای “ناتو اسلامی” به اصطلاح “قالب 6+2” باشد. عبارت ، “6+2” ، به شش ایالت GCC و ترکیه و مصر اشاره دارد.
بیانکو معتقد است که چنین فرمی احتمالاً در حاشیه مجمع عمومی سازمان ملل این هفته مورد بحث قرار می گیرد.
وی به DW گفت: “این واقعاً مربوط به یک نوع تنظیم ماده 5 نیست.” وی به DW گفت: “این احتمال بیشتر در مورد جمع آوری وضعیت های امنیتی و دفاعی است و شاید از همه مهمتر پیام بازدارندگی را به اسرائیل ارسال کند.”
کمک نظامی از جاهای دیگر
کریگ ادامه می دهد: “6+2” بیشتر از “ناتو اسلامی” حس می کند. کریگ استدلال می کند که ترکیه در واقع “معتبرترین شریک غیر غربی برای خلیج فارس است و نیروهایی که از سال 2017 در قطر مستقر شده اند و توانایی واقعی برای حرکت سریع در بحران ها” است. “هرچند مصر پیچیده تر است. دارای توده نظامی است اما قابلیت اطمینان آن در برخی از پایتخت های خلیج فارس مورد سؤال قرار می گیرد.”
و حتی اگر یک قالب “6+2” روی کارت ها باشد ، هر دو Krieg و Bianco به آرامی و بی سر و صدا اتفاق می افتد.
کریگ پیش بینی می کند: “بیشتر تغییرات جدی در پشت صحنه اتفاق می افتد.” “ما ارتباطات عمومی ، اجلاس و تمرینات مشترک را خواهیم دید. اما کار مهم مانند به اشتراک گذاری داده های رادار ، ادغام سیستم های هشدار دهنده زودرس یا اعطای حقوق پایه گذاری با احتیاط باقی خواهد ماند.”
همچنین ممکن است که کشورهای خلیج فارس ، که تا حد زیادی به ایالات متحده وابسته بوده اند ، می توانند تلاش کنند تا روابط دفاعی با سایر کشورها را گسترش دهند.
Sinem Cengiz ، محقق مرکز مطالعات خلیج فارس دانشگاه قطر ، به DW گفت: “مطمئناً بازیگران دیگری نیز مانند روسیه و چین وجود دارند که مایل به جایگزینی ایالات متحده هستند.” “اما بعید است که هر بازیگر خارجی یک شبه ایالات متحده را جایگزین کند.”
Bianco می افزاید: به هیچ وجه کشورهای حوزه خلیج فارس می خواهند. آنها به فناوری نظامی ایالات متحده متکی هستند. به عنوان مثال ، پس از حمله دوحه ، قطر به دنبال اطمینان از ایالات متحده بود که آنها هنوز هم شرکای آنها بودند.
بیانکو خاطرنشان می کند: “یک نکته مهم در اینجا نیز این است که ایالات متحده در واقع هرگز آشکارا در برابر این نوع منطقه سازی دفاع نبوده است.” “آنها در واقع همیشه یک معماری منفرد دفاع موشکی را برای کشورهای خلیج فارس تشویق کرده اند.”
در حقیقت ، ادغام بیشتر نظامی در خلیج فارس می تواند به معنای بیشتر ایالات متحده باشد ، زیرا سیستم های آمریکایی ستون فقرات دفاع منطقه ای هستند.
وی نتیجه می گیرد: “اما معنای سیاسی تغییر کرده است.” “واشنگتن دیگر به عنوان ضامن نهایی امنیت دیده نمی شود ، بلکه به عنوان شریک زندگی وی مشروط و معامله ای است. رهبران خلیج فارس با این ایده که ایالات متحده علاقه دارد ، به جای متحدین و به دنبال یک قطب امنیتی به رهبری خلیج فارس ، میانه بین ایران و اسرائیل است.”
ویرایش شده توسط: M. Sass
