بعضی اوقات ، اهمیت یک رویداد خبری را می توان با میزان اندازه گیری رسانه های اصلی یا نادیده گرفتن آن به طور کلی اندازه گیری کرد. این هفته به نظر می رسد که این هفته ، هنگامی که رئیس جمهور ایالات متحده دونالد ترامپ در سفر خود به خاورمیانه اظهار نظر کرد که می تواند به یک تغییر پارادایم در سیاست خارجی ایالات متحده باشد.
از آنجا که ترامپ اولین سفر خارج از کشور از دوره دوم خود را آغاز کرد ، توجه رسانه ها به تصمیم وی مبنی بر پذیرش یک بوئینگ 747 فوق العاده لوکس از قطر برای جایگزینی نیروی هوایی قدیمی خود-که منتقدین به طور گسترده ای متمرکز شده اند ، متمرکز شده است. معکوس به عنوان نشانه ای نفس گیر از فساد-و دیدار غافلگیرانه وی با رئیس جمهور جدید سوریه ، احمد الشرا ، به دنبال اعلامیه مبنی بر اینکه واشنگتن تحریم های اقتصادی دیرینه خود را در دمشق بلند می کند.
بعضی اوقات ، اهمیت یک رویداد خبری را می توان با میزان اندازه گیری رسانه های اصلی یا نادیده گرفتن آن به طور کلی اندازه گیری کرد. این هفته به نظر می رسد که این هفته ، هنگامی که رئیس جمهور ایالات متحده دونالد ترامپ در سفر خود به خاورمیانه اظهار نظر کرد که می تواند به یک تغییر پارادایم در سیاست خارجی ایالات متحده باشد.
از آنجا که ترامپ اولین سفر خارج از کشور از دوره دوم خود را آغاز کرد ، توجه رسانه ها به تصمیم وی مبنی بر پذیرش یک بوئینگ 747 فوق العاده لوکس از قطر برای جایگزینی نیروی هوایی قدیمی خود-که منتقدین به طور گسترده ای متمرکز شده اند ، متمرکز شده است. معکوس به عنوان نشانه ای نفس گیر از فساد-و دیدار غافلگیرانه وی با رئیس جمهور جدید سوریه ، احمد الشرا ، به دنبال اعلامیه مبنی بر اینکه واشنگتن تحریم های اقتصادی دیرینه خود را در دمشق بلند می کند.
هر دوی این مباحث مورد توجه جدی هستند. اما در حالی که ترامپ از یک کشور ثروتمند عربی به کشور دیگر سفر کرد ، رسانه های خبری ایالات متحده – با تعداد کمی استثناء– نسبتاً کمی کلمات را به چیزی که پیامدهای ژئوپلیتیکی عمیقی برای خاورمیانه و فراتر از آن دارد ، بیان کرد: تصمیم ترامپ برای گسترش یک شاخه زیتون به ایران.
روز سه شنبه ، ترامپ ابراز شده عزم وی برای درگیری مستقیم با ایران ، کشوری که ایالات متحده به مدت چهار دهه به عنوان دشمن غیرقابل تحمل رفتار کرده است. ترامپ در سخنرانی در ریاض گفت: “همانطور که بارها نشان داده ام ، من مایل هستم که درگیری های گذشته را پایان دهم و مشارکت های جدید را برای دنیای بهتر و با ثبات تر جعل کنم ، حتی اگر اختلافات ما ممکن است عمیق باشد.”
تعداد کمی از محکومیت های سیاست خارجی در واشنگتن چنان عمیقاً به عنوان ایده اتحاد قفل با اسرائیل-و با تمدید نیاز به تشویق قدرتهای منطقه ای در خاورمیانه برای کمک به حاوی Archenemy اسرائیل ، ایران اجرا می شود. بسیاری از تحلیلگرانی که مشاغل آنها ساخته شده است ، حداقل تا حدودی ، ممکن است در مورد این استراتژی امیدوار باشد یا اعتقاد داشته باشد که پس از سفر ، ترامپ بیش از حد خود را به تهران متناسب با فراموشی رها می کند یا اینکه ایران ممکن است کاری تحریک آمیز انجام دهد که کاخ سفید را مجبور کند نظر خود را تغییر دهد.
همانطور که سیاست اقتصادی مبتنی بر تعرفه وی گواهی می دهد ، ترامپ دقیقاً به دلیل سازگاری شناخته نمی شود ، بنابراین احمقانه نیست که فکر کنیم یک پیشنهاد بلاغی برای نزدیک شدن با ایران ممکن است کوتاه مدت باشد. اما اگر ایالات متحده به طور جدی این ایده را دنبال نکند ، تأسف آور خواهد بود. در میان یک رکورد سیاست خارجی پر از مواضع عجیب و غریب و غالباً بی معنی-از تعرفه های بالا بر روی متحدین گرفته تا پیشنهادی برای تبدیل غزه به یک املاک و مستغلات لوکس خالی شده از فلسطینی ها ، که ترامپ در حالی که توجه کمی به مبارزات نظامی مصیبت اسرائیل را در آنجا می کند ، تکرار می کند-یکی از ایده های کمی است که تا کنون ترامپ این است که
آنچه را که تمام این سالهای خصومت ایالات متحده نسبت به ایران ، با شروع انقلاب اسلامی در سال 1979 و بحران گروگانگیری ایران در اواخر همان سال ، در نظر بگیرید. این یک ترازنامه شرور است. به عنوان مثال ، با حمایت از عراق ، ایالات متحده به جنگ ایران و عراق در سال 1980-88 کمک کرد که بین 500000 تا یک میلیون نفر کشته شد و آن را به یکی از کشنده ترین درگیری های قرن گذشته تبدیل کرد.
در این تاریخ هیچ بازیگر بی گناهی وجود ندارد. تهران گروه های شبه نظامی مانند حزب الله در لبنان ، حماس در غزه و حوثی ها در یمن را مسلح و تأمین می کند و از یکی از بدترین استبداد مدرن جهان حمایت می کند: سلسله اسد اخیراً سرنگون شده در سوریه. ایران همچنین از تخریب اسرائیل حمایت کرده است.
بدون ایجاد بهانه ای برای مواضع متجاوز تهران ، باید بپرسیم که چرا در وهله اول به آنها رسیده است. بخشی از پاسخ در بی احترامی تاریخی غرب به حاکمیت ایرانی نهفته است ، که مربوط به سرنگونی نخست وزیر منتخب دموکراتیک محمد موتدغ در سال 1953 و تأسیس یک دیکتاتوری طرفدار غربی تحت عنوان ایران ، محمد ارزا پالاوی است. بدون دلیل ، ایران مدتهاست که اسرائیل را به عنوان نماینده ای برای قدرت خصمانه ایالات متحده و غربی دیده است.
از دهه 2000 ، واشنگتن به طور پیوسته تحریم های اقتصادی را بر اساس برنامه هسته ای این کشور – که برای اولین بار در سال 1979 معرفی کرد ، بر اساس ایران – که برای اولین بار در سال 1979 معرفی کرد – محکم کرده است. با این حال ، تعداد کمی از تحلیلگران به طور علنی می پرسند که چرا ایران نیاز به تسلط بر فن آوری های هسته ای را احساس می کند ، و از این که ممکن است ترس قانونی از حمله یا نیاز به این وسیله نهایی بازدارندگی یا دفاع از خود داشته باشد ، امتناع ورزید. در حالی که اسرائیل در احساس تهدید به این احتمال که ایران به زودی بتواند سلاح هسته ای تولید کند ، توجیه می شود ، خود اسرائیل دارای چنین سلاح هایی است. اسرائیل همچنین الگوی دیرینه ای برای حمله به همسایگان خود دارد ، زیرا بمب گذاری های مداوم و تجاوزهای سرزمینی به سوریه گواهی.
در طول دهه 2000 ، من نیم دهه را صرف پوشش کره شمالی کردم ، کشوری که اوضاع او حداقل تا حدودی مشابه ایران است. سرکوب پیونگ یانگ از مردم خود حتی بیشتر از تهران برجسته تر است ، و غالباً درگیر رفتارهای تحریک آمیز و متجاوز در خارج از کشور است. کره شمالی همچنین دلایل تاریخی برای احساس تهدید دارد: در خارج از متخصصان ، کمتر کسی متوجه می شود که هفت دهه به بعد ، جنگ کره ای دارد هرگز رسماً تمام نشدبشر و مانند ایران تحت برنامه جامع اقدام مشترک بین المللی ، کره شمالی در ازای ترك یا محدود كردن برنامه هسته ای خود ، به تحریم تحریم ها پیشنهاد می شود.
هنگامی که کره شمالی در دهه 1980 به طور جدی به توسعه سلاح های هسته ای متعهد شد ، هرچند ، چیزی که روسای جمهور ایالات متحده از آن زمان امتحان کرده اند ، آن را از این هدف باز دارد. تاریخ جهانی اخیر دلایل زیادی را ارائه می دهد که کشورهایی مانند کره شمالی در برابر تغییر مسیر مقاومت می کنند. اوکراین تنها سلاح های هسته ای مستقر شده در خاک خود را در دوران اتحاد جماهیر شوروی رها کرد تا ببیند روسیه چند دهه بعد به آن حمله می کند. دیکتاتور لیبی ، معطر القاجادفی ، داوطلبانه برنامه های سلاح های شیمیایی غیرقانونی خود را فقط به پایان رساند تا کشورهای غربی از سرنگونی و ترور نهایی خود حمایت کنند. لیبی امروز یک کشور ناکام است که خشونت و سیل سلاح های قاچاق شده بخش اعظم آفریقای ساحل را بی ثبات کرده است.
رویکرد ترامپ به کره شمالی در دوره اول خود ، منطق زبان اخیر خود را نسبت به ایران نشان می دهد. وی با رهبر کیم جونگ اون به دیپلماسی شخصی و سطح بالا مشغول شد و به دنبال کاهش تنش های دو جانبه برای خنثی کردن یک وضعیت ژئوپلیتیکی بالقوه فاجعه بار بود. همانطور که با چیز دیگری که او انجام می دهد ، دیپلماسی ترامپ در آن زمان نامنظم و ضعیف بود. همچنین نتوانست اساساً هر چیزی را در شبه جزیره کره تغییر دهد.
این لزوماً حقیقت اساسی اقدامات ترامپ را باطل نمی کند: گاهی اوقات تنها راه برای جلوگیری از تسلیحات بی پایان و احتمال فاجعه آینده ، درگیر شدن با دشمن دیرینه و یافتن راه هایی برای ایجاد اعتماد به نفس متقابل و تضمین امنیت است. که با عجله حاصل نمی شود.
حتی در مورد انجام این کار با ایران قرص سختی برای بلعیدن برای بسیاری در واشنگتن خواهد بود و برای دولت اسرائیل غیرقابل تصور خواهد بود. اسرائیل نه تنها ایران را به عنوان یک تهدید وجودی به دلیل پتانسیل سلاح های هسته ای خود می داند. وجود ایران به عنوان یک دشمن به ظاهر دائمی ایالات متحده مدتهاست که به عنوان یک دلیل قدرتمند برای حمایت سیاسی پایدار دومی از سلاح های سنگین و مداوم – اسرائیل خدمت کرده است. روز پنجشنبه ، ترامپ مدعی اینکه ایالات متحده و ایران “نوع” را در مورد شرایط توافق هسته ای توافق کرده اند ، اما جزئیات ناشناخته است و هنوز مشخص نیست که چگونه این کار را انجام می دهد.
با این حال ، به نظر می رسد که زمین در حال تغییر است. حتی قبل از سفر ترامپ ، عربستان سعودی و سایر رقبای سنتی ایران در منطقه شروع به نشانه تمایل آنها به کاهش تنش با تهران. این تحولات به احتمال زیاد از این اعتقاد که سیاست مهار متخاصم ایران یک بن بست است ، افزایش یافته است. قدرتهای منطقه ای می بینند که ده ها سال جنگ هم ثروت منابع بزرگ خاورمیانه و پتانسیل انسانی آن را خراب کرده است. برای پایان دادن به این چرخه تاریخی ، ایران-کشوری با 90 میلیون نفر و نوزدهمین اقتصاد بزرگ جهان-باید از سرماخوردگی و پویایی جدید و مثبت که بین تهران ، ملل عرب و اسرائیل ایجاد شده است ، وارد شود.
ما البته دور از تحقق این موضوع فاصله زیادی داریم و ترامپ با کاستی های فراوان و احمقانه های او ممکن است هرگز تحویل ندهد. اما برای اینکه چیزی تغییر کند ، باید یک موضوع مطرح شود و در دستور کار قرار گیرد. این ممکن است مهمترین میراث سفر ترامپ به خاورمیانه باشد.
