با ما در مرشدی همراه شوید، در این سفری آرام و عمیق به دنیای کتاب “کالوکاین” سوپای ظلم و دگردیس را باز کنیم. این اثر فوق‌العاده از نویسنده‌ی سوئدی کارل نرودین با خلاقیت و برهان چنین شعرآمیزی را به ما هدیه کرده است:
“من توئی کالوکاین، این عطسه‌ی بینی من”
این جمله الهام‌بخش کتاب، داستان جنگ علیه فکر و خود، معرفی کالوکاین به عنوان یک ماده‌ی مخدر روحی است که تمام افراد انسانی را از احساساتشان محروم می‌سازد.
تلاش یک انسان برای حفظ شخصیت و احساساتش در یک دنیایی که همه چیز تحت کنترل دولت قرار دارد، چالش بزرگی است. این داستان برایمان یک تصویری از جامعه‌ای ایده‌آل و همچنین نگران‌کننده را می‌آرازد که حضور احساسات انسانی را به چالش می‌کشد.
“زمینی که گل نمی‌کاشد، عمق ماورایی ندارد”
این جمله از کتاب، ما را به واقعیتی تلخ می‌کشاند، به واقعیت جامعه‌ای که از احساسات انسانی محروم شده است. اما آیا همیشه این گل برای همه‌ی ما کشته شده است؟ آیا درون هر یک از ما همچنان یک بذر امید و انسانیت می‌روید؟
دوستان عزیز، بیایید با هم در این سفری زیبا به دنیای کتاب “کالوکاین” سرزنش‌ها را به لذت تبدیل کنیم و با هم در قلب هر شعر، هر کلمه و هر حرف از این اثر زیبا مسافرت کنیم.
تصویر بالا تزئینی است، ولی داستان پنهانی که در آن نهفته است، مانند گنجینه‌ای است که منتظر کشف توسط خوانندگان خوش‌ذوق است. بگیرید دستم و همراه با هم این ماجراجویی جذاب را آغاز کنیم.
