در سال 1945 ، ژنرال کورتیس لمی یک لحظه نادری از تقدیر ارائه داد. او به عنوان بمب افکن های وی در شهرهای ژاپنی سوزانده شد ، وی به خدمه خود گفت: “اگر از دست بدهیم ، همه ما به عنوان جنایتکاران جنگ محاکمه می شویم.” این اعتراف نبود. این یک محاسبه بود. لمی آنچه را که بیشتر ترجیح می دهند فراموش کنند ، فهمید: در جنگ ، اخلاق جهانی نیست – این یک امتیاز از ویکتور است.
این مفهوم همان چیزی است که برخی از آنها “جنون منطقی” خوانده اند – پارادوکس آنقدر پوچ است که می توانست از صفحات برداشته شود گرفتن 22بشر استدلال ساده و وحشتناک بود: از آنجا که جنگ روزانه هزاران نفر را می کشید ، سریعترین راه برای پایان دادن به آن تا حد ممکن وحشیانه بود. زندگی آمریکایی ها را با سوزاندن غیرنظامیان ژاپنی نجات دهید. همان لمی که آتش سوزی توکیو را در 9 مارس 1945 – که تعداد بیشتری از مردم را در یک شب مجرد از بمب اتمی کشته است – بعداً بمباران فرش و ناپالم را به ویتنام می آورد و طرفداری می کند تا “آنها را به عصر سنگ برگرداند”. با این حال ، لمی یک ژنرال تزئین شده درگذشت ، نه یک متهم در لاهه.
این معماری عدالت بین المللی است: سیستمی که نه برای محدود کردن قدرت ، بلکه برای تقدیس آن طراحی شده است.
عدالت برای ضعیف ، مصونیت برای افراد قوی
پرونده تونی بلر را در نظر بگیرید. یک همدست اصلی در حمله جورج دبلیو بوش در سال 2003 به عراق-جنگ مبتنی بر دروغهای بی پروا که ذبح فرقه ای و هزینه بیش از یک میلیون نفر از آنها هزینه داشت-بلر کیفرخواست نشد. او شوالیه بود. پاداش وی برای کمک به بی ثبات کردن یک منطقه ، یک صندلی در میان محترم است ، یک شهادت ناخوشایند در مورد چگونگی جنایات جنگی سطح بالا توسط رهبران غربی صرفاً بهانه نمی شود بلکه جشن گرفته می شود. این واقعیت که اکنون همین مرد آماده است تا در اجرای غزه نقش ایفا کند ، لایه ای بدبینانه از Farce را به کل تماشای می افزاید.
دادگاه بین المللی کیفری ، که در سال 2002 برای پیگرد قانونی نسل کشی و جنایات جنگی ایجاد شده است ، به یک تئاتر اجرای انتخابی تبدیل شده است. همانطور که یکی از مقامات گفته می شود ، کریم خان ، دادستان ICC ، “ICC برای آفریقا و برای اراذل و اوباش مانند پوتین ساخته شده است.” رهبران غربی و متحدین آنها به طور آشکار از حوضچه غایب هستند. این یک نقص نیست – این سیستم همانطور که در نظر گرفته شده است کار می کند.
تناسب: یک داستان قانونی
حقوق بین الملل بشردوستانه مبتنی بر اصل تناسب است: آسیب غیرنظامی نباید در رابطه با مزیت نظامی بیش از حد باشد. اما چه کسی “بیش از حد” را تعریف می کند؟ چه کسی “مزیت” را محاسبه می کند؟ جواب همیشه یکسان است: کسانی که بمب ها را رها می کنند.
آتش سوزی Lemay از توکیو به عنوان یک تاکتیک شرکای روحیه توجیه شد. زندگی غیرنظامیان در برابر تلفات فرضی آمریکایی وزن شد. صد هزار کشته قابل قبول تلقی شد. متناسب بود؟ این سوال خود پوچ است. متناسب بودن ، در عمل ، هر آنچه که قدرتمند می گوید است.
در ویتنام ، همین منطق باعث شد تا روستاها “برای نجات آنها” نابود شوند. بمب های بیشتری در جنوب شرقی آسیا نسبت به جنگ جهانی دوم کاهش یافته است. قانون در خدمت استراتژی است.
نتانیاهو: جنایتکار جنگ محافظت شده
امروز ، بی پروا ترین نمونه این عدالت انتخابی بنیامین نتانیاهو است. ICC با استناد به قتل های گسترده و نیروی نامتناسب در غزه ، حکم دستگیری را برای نخست وزیر اسرائیل صادر کرده است. این شواهد بسیار زیاد است: ده ها هزار غیرنظامی کشته ، بیمارستان ها و اردوگاه های پناهنده بمباران شدند. شرایط قحطی به میلیون ها نفر تحمیل شده است.
با این حال نتانیاهو آزادانه سفر می کند ، از جمله به ایالات متحده – کشوری که به تأسیس ICC کمک کرده است اما هنگام تهدید متفقین از تشخیص صلاحیت آن امتناع می ورزد. در زمان رئیس جمهور ترامپ ، این حمایت صریح است. حکم دستگیری برای جنگ سالاران آفریقایی و روسای جمهور روسیه است ، نه برای کسانی که با واشنگتن هماهنگ هستند.
در غزه ، مفهوم تناسب با بدبینی حیرت انگیز تعریف شده است. کل بلوک های آپارتمانی برای از بین بردن یک مبارز واحد ، سطح بندی شده اند. مصونیت از مجازات نتانیاهو ، بازنشستگی لمی و شوالیه بلر را آینه می کند. این الگوی غیرقابل توصیف است.
منطق Catch-22
Catch-22 جوزف هلر منطق دایره ای جنون جنگ را به تصرف خود درآورد: جنایات جنگ فقط در صورت ارتکاب جنایتکاران جنگ جرایم است و جنایتکاران جنگ فقط کسانی هستند که از دست می دهند. نقل قول لمی در مستند رابرت مک نامارا “The Fog of Struggle” ظاهر شد ، جایی که مک نامارا اعتراف کرد که آمریکا را از دست داده است ، او و لمی می خواستند محاکمه شوند. کمپین های آتش نشانی عمداً غیرنظامیان را هدف قرار داد. با هر استاندارد عینی ، آنها جنایات جنگی بودند. اما آمریکا برنده شد. و پیروزی ها با دادگاه ها روبرو نیستند.
قدرت تنها قانون است
حقیقت ناراحت کننده این است که حقوق بین الملل یک قانون واقعی نیست. قانون واقعی همه به همان اندازه در صلاحیت آن محدود می شود. قوانین بین المللی بشردوستانه برعکس عمل می کند: این مجموعه ای از زنجیرها برای ضعیف و لایه ای از استتار بلاغی برای قدرتمند است.
شوالیه تونی بلر ، جوایز کورتیس لمی ، و سفر محافظت شده نتانیاهو در این سیستم اشکال ندارد. آنها سیستمی هستند که دقیقاً مطابق آنچه در نظر گرفته شده است کار می کند. تا زمانی که جامعه بین المللی سازوکارهایی را ایجاد کند که واقعاً می تواند پاسخگو قدرتمند باشد – با استقلال و حمایت از پیگرد قانونی بدون در نظر گرفتن پرچم ملی یا هم ترازی ژئوپلیتیکی – مبهم بودن مانند تناسب باقی می ماند: یک توجیه انعطاف پذیر و بی معنی برای هر آنچه که با قدرتمندترین سلاح ها تصمیم می گیرند انجام دهند. منطق دیوانه است. قانون انتخابی باقی مانده است. تنها چیزی که واقعاً یک جنایت جنگی را از یک ضرورت نظامی جدا می کند ، یک سوال وحشیانه و وحشیانه است: چه کسی برنده می شود؟
نظرات بیان شده در این مقاله متعلق به نویسنده است و لزوماً منعکس کننده سیاست تحریریه مانیتور خاورمیانه نیست.
