16 مه 2025
محمد رزا سایزیش ، یک فعال حقوق مدنی که از افغانستان به پاکستان گریخت ، می ترسد که در یک محرک اعزام گسترده ای که نزدیک به 200،000 افغانی در شش هفته گذشته از کشور خارج شده است ، گرفتار شود.
محمد رضا سایزیش ، 26 ساله ، با لباس هوشمند و نرم و نرم صحبت می کند ، در موارد نادری که او آپارتمانی را که اجاره می کند در حومه اسلام آباد ، از آپارتمانی که اجاره می کند ، سخت نمی شود.
یک فعال حقوق مدنی که به آن گریخت پاکستانی از افغانستان، او می ترسد که در یک درایو تبعید انبوه در این شش هفته گذشته نزدیک به 200000 افغانی از کشور خارج شده است.
برای سایزیش ، بازگشت به افغانستان می تواند مسئله زندگی و مرگ باشد. در نوامبر 2022 ، او به همراه چند فعال دیگر دستگیر و توسط این کشور دستگیر و زندانی شدند وابسته به دولت برای حضور در مراسم تحلیف جدید حقوق زنان سازمان
او به من می گوید: “گاهی اوقات من در مورد افغانستان و شکنجه هایی که تجربه کردم کابوس می کنم.” “من به طور ناگهانی از خواب بیدار می شوم ، ترسیده و نگران این هستم که ممکن است تبعید شوم.”
میلیون ها افغانی ده ها سال است که در پاکستان زندگی می کنند ، اولین موج بزرگی که پس از آغاز جنگ افغانستان و شوروی در سال 1979 وارد می شود. با این حال ، اکنون با استناد به فشارهای اقتصادی و نگرانی های امنیتی ، دولت پاکستان دستور داده است که بازگردند ، حتی کسانی که در پاکستان متولد و بزرگ شده اند.
صدها هزار نفر با ترس از دستگیری برای بازگشت به افغانستان در یک کمپین که از اکتبر سال 2023 آغاز شد ، تبعید یا تحت فشار قرار گرفتند. یک موج دوم در ماه گذشته آغاز شد و مقامات پاکستانی به تازگی مجوزهای موقت مقیم حدود 800000 افغانی را باطل کردند.
در گذرگاه مرزی Torkham ، خانواده ها کامیون های پاکستانی را با هرگونه اموالی که موفق به آن شده اند ، بارگذاری کرده اند ، زیرا آنها به یک میهن باز می گردند که قبلاً هرگز پا به پا در نمی آوردند. تحت طالبان ، کشوری که آنها شروع به بازسازی زندگی خود می کنند ، دختران را از تحصیل در فراتر از سن دبستان و زنان از کار در بیشتر مشاغل شروع می کنند.
از نظر تئوری ، سایزیش ، نباید تحت تأثیر کمپین تبعید قرار گیرد. وی پس از آزادی در زندان توسط طالبان به پاکستان آمد و ویزای معتبر پاکستانی را در اختیار دارد. اما او باید هر ماه آن را تجدید کند. این گران و مهم او را به مدت هفته ها در دوره های عصبی از لنگو رها می کند – در انتظار پسوند است که ممکن است یا ممکن است وارد نشود ، در این زمان او می تواند در حملات مکرر که پلیس پاکستانی در جستجوی افغان های بدون مدارک است ، جارو کند.
چند ماه پیش ، آنها به درب او رسیدند. او می گوید: “من می ترسیدم و فکر می کردم که هیچ کاری اشتباه نکرده ایم ، چرا آنها آمده اند؟ ویزای او قبلاً در آن ماه تمدید شده بود ، اما او نسخه ای را چاپ نکرده بود و بنابراین او را به یک اردوگاه ترانزیت برای اعدام کنندگان منتقل کرده بود.” من اسناد خود را نشان می دادم ، اما آنها آنها را چک نمی کردند یا به آنچه می گفتم گوش نمی دادند. “
وی می گوید ، سایزیش موفق شد با کمک رشوه به پلیس پرداخت شود ، اما اکنون اضطراب او در هر زمان که او یک رپ را روی درب می شنود متورم می شود.
بسیاری از افغان ها در موقعیت مشابه Sazish در پاکستان وجود دارند که همه آنها امیدوارند که در خارج از کشور جابجا شوند. اما کشورهای غربی اکنون پناهندگان بسیار کمتری نسبت به بلافاصله پس از تصاحب طالبان در اوت 2021 می پذیرند.
“بعضی اوقات من در مورد افغانستان و شکنجه هایی که تجربه کردم کابوس هایی دارم. ناگهان از خواب بیدار می شوم ، وحشت زده می شوم ، نگران می شوم که تبعید شوم.”
– محمد رزا سایزیش
تحت رئیس جمهور ترامپ ، ایالات متحده برنامه پذیرش پناهندگان را به حالت تعلیق درآورد، و علی رغم خطرات آشکار او با او ، سایزیش هنوز پاسخی مثبت به سوالات مکرر خود در مورد گروه های حقوق بشر و سفارتخانه های خارجی دریافت نکرده است. او می گوید: “شب و روز من ایمیل ارسال می کنم.” “اولین چیزی که من هر وقت با کسی ملاقات می کنم این است که آیا می توانید آدرس ایمیل هر سازمان یا کشوری را که می تواند به من کمک کند به من بدهید؟”
با توجه بین المللی که اکنون در جای دیگر متمرکز شده است ، سیزیش و سایر مدافعان حقوق بشر افغانستان احساس رها شدن می کنند. او با تلخ می گوید: “ما فقط فراموش نشده ایم ، بلکه کاملاً فراموش شده ایم.” “در اینجا در پاکستان ما زندگی نمی کنیم ، فقط زنده مانده ایم.”
شعری که او نوشته است ناامیدی را که احساس می کند ، ضبط می کند:
“قطار وارد شد ، با زوزه متوقف شد ، احترام خود را به غروب آفتاب خسته و منتظر ارائه داد
این مرد چمدان غم و اندوه خود را برداشت و از روی آن صعود کرد ، محفظه قطار با سکوت بی سر و صدا سبقت گرفت
قبل از اینکه او را برگرداند ، نوشت: “جهاد. جنگ …” – سپس بر کلماتی که او خراب کرده بود ، صحبت کرد
وقتی خوابید و چشمانش را بست ، همه مردم ناپدید شدند ، او یک نور آرامش بخش دید
در رویای روشن خود ، او رقصید و می چسباند ، دختری به او شراب و عسل پیشنهاد داد
هنگامی که او از خواب بیدار شد ، خون سیاه هنگام سقوط قطار را پوشانده بود ، او مبهوت و گیج شد و با تعجب از اینکه چگونه این فاجعه جدید او را برطرف کرده است “
در اینجا بیشتر تماشا کنید:
مسابقه کریکت انگلیس و افغانستان علی رغم تماس های تحریم پیش می رود
اجلاس زنان افغان
دو سال پس از تصاحب طالبان ، وضعیت بشردوستانه در افغانستان چیست؟
