غزه در حال سوختن است. کودکان در زیر آوار دفن می شوند ، بیمارستان ها از گرسنگی از سوخت برخوردار هستند و جهان با وحشت تماشا می کنند زیرا یکی از جذاب ترین دیدنی های نظامی گری در زمان ما آشکار می شود. و رهبران به اصطلاح منطقه در پاسخ چه کاری انجام می دهند؟ آیا آنها برای جلوگیری از ذبح ، پایان دادن به شغل ، پیوستن به این که آینده مردم خود یکی از صلح و عزت باشد ، پیوندهایی می سازند؟ شماره شاهزادگان سعودی در حال امضای پیمان های دفاعی جدید هستند. ژنرال های پاکستان نسبت به اعتبار حفاظت از ریاض در حال افزایش است. حاکمان هند در مورد جریان نفتی خود و ترسیم پرچین های جدید با واشنگتن و مسکو در حال ترس هستند. در حالی که غزه خونریزی می کند ، طبقات حاکم آسیای جنوبی و خلیج فارس در حال پول هستند ، گویی جنگ یک فاجعه نیست بلکه فرصتی است.
آنچه ما شاهد آن هستیم ، به خاطر ثبات ، مجدداً هوشیاری اتحادها نیست. این یک بازار بازو است که به عنوان ژئوپلیتیک لباس پوشیده است ، یک تئاتر ناامنی از ناامنی که در آن پادشاهان ، کلپکراتورها و عوامفرانس در صحنه می روند و خود محافظان را اعلام می کنند ، در حالی که پروژه واقعی ساده تر است: ورود به قدرت آنها ، محافظت از کاخ های خود و تعمیق ستیزی که ایمینزرها مردم خودشان هستند.
پیمان سعودی و پاکستان: ازدواج ناامنی
معاهده دفاعی اخیر بین عربستان سعودی و پاکستان در تفسیر اصلی به عنوان یک گام عملی در تغییر ماسه های قدرت جهانی تحت درمان قرار گرفته است. اما هیچ چیز عملی-بسیار نجیب-در مورد یکی از سرکوبگرترین پادشاهی های جهان که روابط طولانی مدت آن را با یکی از مؤسسات نظامی نظامی جهان رسمیت می بخشد ، وجود ندارد. این پیمان مربوط به محافظت از مردم نیست. این در مورد رژیم های محافظت است.
عربستان سعودی ، که مدت طولانی به حمایت از ایالات متحده وابسته است ، شرط بندی های خود را در دست دارد. پاکستان ، دائمی در بحران اما همیشه به دندان ها مسلح است ، فقط برای تأمین آن بسیار مشتاق است. نمادگرایی واضح است: ریاض و اسلام آباد روابط خود را علنی می کنند و پاکستان به عنوان سپر جدید پادشاهی به جلو می رود. این بدان معنی است که ثروت نفت سعودی و ارتش پاکستانی ممکن است در پیمانی که به شهروندانشان چیزی جز نظامی سازی بیشتر ارائه می دهد ، در حال جمع شدن هستند.
لازم به یادآوری است که این پیوندها چیز جدیدی نیستند. عربستان سعودی چندین دهه پیش برنامه هسته ای پاکستان را با توجه به این درک ضمنی که در صورت لزوم می تواند به اشتراک گذاشته شود ، به اشتراک گذاشته است. پیوند دنج بین خانه سعود و ژنرال ها به اندازه جنگ سرد پیر است ، هنگامی که هر دو کشور به عنوان پیمانکاران وفادار برای امپراتوری واشنگتن خدمت می کردند – در دهه 1980 اسلحه و پول را به مجاهدین افغان می کشیدند ، در حالی که جوامع خودشان توسط اقتدارگرایی و ریاضت توهین می شدند. پیمان دفاعی امروز به سادگی آخرین تکرار مشارکت است که همواره امنیت رژیم را بر امنیت بشر در اولویت قرار داده است.
اثر انگشت آمریکا
البته ، هیچ یک از اینها بدون توجه به فیل در اتاق: ایالات متحده. نزدیک به هشتاد سال است که واشنگتن ضامن سلطنت های خلیج فارس بوده است. دیدار معروف سال 1945 بین روزولت و ابن سعود یک معامله ساده را افتتاح کرد: ایالات متحده از خانه سعود محافظت می کرد ، و خانه سعود باعث می شود نفت جریان یابد. هر گلوله شلیک می کرد ، هر مخالف در زندان به سر می برد ، هر بمبی بر روی یمن سقوط می کند ، اثر انگشت آمریکایی را حمل می کند.
حتی نقش پاکستان به عنوان اسلحه استخدام شده عربستان سعودی میراث طرح های ایالات متحده است. در طول جنگ سرد ، واشنگتن اسلام آباد را ترغیب کرد تا نقش خود را به عنوان یک قدرت نظامی منطقه ای ، ضد وزن هند و یک پروکسی مناسب در افغانستان پرورش دهد. ژنرال های پاکستانی درس خود را به خوبی آموختند: وابستگی نظامی به واشنگتن همیشه می تواند به تسلط سیاسی داخلی در خانه برسد. نتیجه ، دولت پادگان است که امروز می بینیم ، جایی که ارتش هم پادشاه و پادشاه است.
طنز غنی است: پس از گذشت چندین دهه از تکیه بر حمایت ایالات متحده ، ریاض و اسلام آباد اکنون به عنوان بازیگران مستقل که به یک اتحاد جدید اعتصاب می کنند ، وضعیت خود را نشان می دهند. در حقیقت ، آنها صرفاً در حال تکرار مدل آمریکایی هستند. آنها هژمونی ما را رد نمی کنند. آنها در حال تقلید از آن هستند. “ناتو شرقی” که در آن پاکستان برای عربستان سعودی بازی می کند ، با این که چین به عنوان تأمین کننده و روسیه در حال تأیید است ، هیچ جایگزینی برای امپریالیسم غربی نیست. این تصویر آینه آن است.
حساب هند: نفت ، رقابت و فرصت طلبی
اگر پاکستان مشتاق بازی محافظ برای ریاض باشد ، هند به همان اندازه مشتاق است که مزیت ژئوپلیتیکی را از تعادل در حال تغییر دور کند. حاکمان دهلی نو-که هیچ وقت فرصتی برای بسته بندی خود در مانتوی ضد استعمار در حین تعمیق روابط با واشنگتن-از دست نمی دهند-شیب عربستان سعودی را به سمت اسلام آباد می بینند. سناریوی کابوس آنها یکی از مواردی است که در آن نفت خلیج فارس ، که هند به شدت به آن وابسته است ، در رقابت هند و پاکستان گرفتار می شود.
پاسخ احتمالی هند دو برابر است: لاغر به روسیه برای نفت و اسلحه ، و واشنگتن را به عنوان پرچین پرورش می دهد. جالب توجه این است که در حالی که نخست وزیر مودی بی وقفه از حاکمیت صحبت می کند ، هند در یک بازی وابستگی قفل می شود: وابسته به انرژی خلیج فارس ، وابسته به سلاح های روسی ، وابسته به بازارهای آمریکا و پوشش دیپلماتیک. “بزرگترین دموکراسی جهان” در حراجی ماهر شده است ، اما محافظت از آن آزادسازی نیست. این فقط یک کلمه دیگر برای فرصت طلبی است.
چند قطبی بدون عدالت
این توهم بزرگ لحظه فعلی است: این که یک نظم به اصطلاح چند قطبی ذاتاً بیشتر از یک قطبی بودن آمریکایی خواهد بود. این نخواهد بود هنگامی که شاهزاده های سعودی ، ژنرال های پاکستانی و عوامفران هند از چند قطبی صحبت می کنند ، آنها دنیای صلح ، برابری یا دموکراسی را تصور نمی کنند. آنها دنیایی را تصور می کنند که در آن نیز می توانند با مصونیت از مجازات عمل کنند – خرید سلاح از چین به جای ایالات متحده ، معاملات نفتی با روسیه به جای اروپا ، اما همیشه مردم خود را در زنجیر نگه می دارد.
فاجعه این است که این به عنوان پیشرفت فروخته می شود. مفسران از تنوع عربستان سعودی تجلیل می کنند که انگار رهایی از مدار واشنگتن خود رهایی یافته است. اما متنوع سازی فروشندگان اسلحه آزادسازی نیست. پادشاهی مسلح به جای واشنگتن هنوز یک پادشاهی است. پاکستان که به عنوان گارد Praetorian ریاض خدمت می کند ، هنوز یک دولت پادگان است. هندوستان که مسکو و واشنگتن را متعادل می کند در حالی که وحشیانه کشمیریس هنوز یک دموکراسی سرطان است. چند قطبی بدون عدالت به سادگی قطب های بیشتری برای همان چادر سیرک امپراتوری است.
نظامی گرایی به عنوان اعتیاد
حاکمان این ایالت ها معتاد هستند. رویال سعودی برای محافظت از کاخ های زرق و برق دار خود به اسلحه های خارجی معتاد است. ژنرال های پاکستانی به وضعیت خود به عنوان مدافعان ملت معتاد هستند ، که به راحتی به عنوان مدافعان امتیازات خود دو برابر می شوند. حاکمان هندی به عملکرد قدرت معتاد هستند و برای همیشه به دنبال متحدین جدید برای از بین بردن اقتدارگرایی داخلی خود هستند. و ایالات متحده – فشارنده بزرگ در این حلقه جهانی مواد مخدر – این عرضه را ادامه می دهد ، حتی به عنوان نمایندگی های جدید مانند چین و روسیه در این قلمرو.
این حاکمان مانند هر معتاد ، همه چیز را برای ضربه بعدی خود قربانی می کنند. رفاه اجتماعی ، بهداشت عمومی ، حقوق کارگران ، آزادی های دموکراتیک – همه به کوره نظامی سازی پرتاب می شوند. نتیجه Grotesque است: زرادخانه های وسیع در کنار جمعیت گرسنه ، سلاح های هسته ای در کنار فروپاشی سیستم های مراقبت های بهداشتی ، کاخ های اسراف در کنار زاغه ها بدون برق.
جاده گرفته نشده است
اما اگر پاسخ به غزه ، به ایالات متحده ، به ناامنی جهانی ، متفاوت باشد ، چه می شود؟ چه می شود اگر به جای متنوع کردن تأمین کنندگان اسلحه ، این ایالت ها همبستگی متنوع داشته باشند؟ چه می شود اگر به جای ایجاد اتحادهای نظامی جدید ، آنها اتحادهای اجتماعی جدیدی بنا کنند – خود را نه با قراردادهای سلاح بلکه با تعهد به عدالت ، مراقبت های بهداشتی ، آموزش و صلح الزام آور می کنند؟
این آرمان گرایی ساده لوح نیست. این تنها جایگزین واقع بینانه برای جنگ بی پایان است. یک عربستان سعودی را تصور کنید که از ثروت نفتی خود برای وارد کردن موشک ها بلکه برای تأمین بودجه مدارس از صنعا به غزه استفاده کرده است. پاکستان را تصور کنید که ژنرال های آن لباس خود را برای مدیریت غیرنظامی معامله می کردند و بودجه خود را به جای زرادخانه هسته ای در آب تمیز ریختند. هند را تصور کنید که قدرت خود را نه در کشتی های جنگی بلکه در توانایی ریشه کن کردن فقر اندازه گیری کرده است. چنین چشم انداز به عنوان آرمانشهر رد می شود ، اما آرمانشهر واقعی این عقیده است که سلاح های بیشتری صلح را به همراه خواهد داشت.
شوخی کشنده
طنز تلخ این همه این است که در حالی که حاکمان خود را به پرچین های هوشمندانه و مانور چند قطبی تبریک می گویند ، مردم آنها فریب خورده نیستند. همه می دانند که پیمان جدید سعودی و پاکستان در مورد محافظت از متوسط سعودی یا پاکستانی نیست. همه می دانند که قانون متعادل کننده ناخوشایند هند در مورد تأمین متوسط سوخت خانواده هندی نیست. اینها بازی هایی است که توسط نخبگان انجام می شود که ترس اصلی آنها حمله به خارج از کشور نیست بلکه قیام از پایین است.
حاکمان بیش از ترس از یکدیگر از مردم خود می ترسند. به همین دلیل است که آنها به سلاح ها ، اتحادها ، به معاهدات دفاعی که در خون بی گناهان نوشته شده اند ، می چسبند. نظامی گرایی سپر علیه دشمنان خارجی نیست. این یک نوازش علیه دموکراسی داخلی است.
نتیجه گیری: ناتو دیگری نیست
درس ناتو برای ده ها سال روشن است: اتحادهای نظامی شده هژمونی ، جنگ سوخت و خدمت به طبقات حاکم. پاسخ به کاهش ناتو نباید “ناتو شرقی” یا “ناتو از جنوب جهانی” باشد. این باید چیزی کاملاً متفاوت باشد: همکاری بدون نظامی گرایی ، اتحادها بدون سلطه ، روابط ریشه در صلح و عدالت اجتماعی به جای اسلحه و نفت.
غزه امروز بیشترین یادآوری آنچه که نظامی سازی تولید می کند: آوار ، اجساد ، تروما است. برای عربستان سعودی ، پاکستان و هند برای پاسخگویی به این لحظه با پیمان های دفاعی جدید و پرچین های استراتژیک فقط بدبینانه نیست. ناپسند است اگر آنها واقعاً مایل به رهایی از چنگال خفه کننده غرب باشند ، باید بیشتر از فروشندگان سلاح انجام دهند. آنها باید خود نظامی گرایی را رد کنند.
تا آن زمان ، شاهزاده ها ، ژنرال ها و عوامفرانس به دست می آیند – و مردم آنها مانند غزه امروز خونریزی را حفظ می کنند.
نظرات بیان شده در این مقاله متعلق به نویسنده است و لزوماً منعکس کننده سیاست تحریریه مانیتور خاورمیانه نیست.
