به ویرایشگر:
برای جوامع اینجا در کانکتیکات ، جایی که بسیاری از آمریکایی های ایرانی زندگی و کار می کنند ، مبارزه برای دموکراسی در ایران هرگز دور نیست. خانواده ها در اینجا خاطره عزیزان گمشده را در زیر شاه و روحانی دارند. آنها بهتر از بیشتر درک می کنند که مبارزه ایران برای آزادی و حقوق دموکراتیک با ثبات جهانی و ارزش هایی که ما در آمریکا عزیز داریم گره خورده است. آنچه در ایران اتفاق می افتد نه فقط برای ایرانیان بلکه برای همه کسانی که به حقوق بشر و عدالت اهمیت می دهند.
در مباحث امروز در مورد ایران ، یک خیال خطرناک دوباره زنده می شود. این ایده است که مردم ایران ممکن است به نوعی بازگشت به سلطنت را بپذیرند. رضا پهلوی ، فرزند مرحوم شاه ، پایتخت های غربی را برای متقاعد کردن سیاست گذاران در حال کار است که او جایگزین طبیعی جمهوری اسلامی است. اما تاریخ و تجربه زندگی در غیر این صورت می گویند.
مردم ایران با قاطعیت سلطنت را در سال 1979 رد کردند. هیچ چیز تغییر نکرده است تا آنها را برای آن دلتنگ کند. فروپاشی سلطنت یک تصادف تاریخ نبود. این نتیجه مستقیم ده ها سال سرکوب ، سانسور ، فساد و خیانت توسط رژیمی بود که نوید مدرنیته اما استبدادی را تحویل می داد.
یكی از مهمترین موارد تاریخ مدرن ایران این است كه محمد رضا شاه ، به اصطلاح مدرن ساز ، در حقیقت یكی از قوی ترین توانمندیان تأسیس روحانی ایران بود. در حالی که او مخالفت سکولار را با کارآیی بی رحمانه خرد کرد و زندان ها را با ناسیونالیست ها ، لیبرال ها و روشنفکران پر کرد ، او به مساجد مجانی داد. به روحانیت اجازه داده شد شبکه ها و منبر خود را حفظ کنند. شاه آنها را تقویت کرد زیرا آنها تهدیدی برای عرش او نبودند. تا ، البته ، آنها بودند.
در همان زمان ، شاه زندگی عمومی را خفه کرد. روزنامه ها و کتاب ها سانسور شدند. نویسندگان ساکت شدند. مخالفت سیاسی ممنوع شد. در سال 1975 ، او فراتر رفت و همه احزاب سیاسی را انحلال کرد و آنها را با یک حزب دولتی واحد ، راستاکیز جایگزین کرد. عضویت اختیاری نبود. به شهروندان گفته شد که به کشور بپیوندند یا کشور را ترک کنند. به این ترتیب ، شاه خلا را ترک کرد که روحانیون خمینی کاملاً برای پر کردن قرار گرفتند.
خمینی برعکس شاه نبود. او جانشینی طبیعی او بود. وقتی هر جریان سیاسی را به جز مساجد برطرف می کنید ، راه را برای آخوندها هموار می کنید.
امروز ، رضا پهلوی اصرار دارد که ترمیم وی اشتباهات پدرش را تصحیح کند. با این حال ، نگاهی دقیق به پلت فرم اخیراً منتشر شده وی ، استمرار هشدار دهنده را به جای یک استراحت واقعی نشان می دهد. همانطور که در سکوی رضا پهلوی: نقشه راه برای حکومت نئو فاشیستی (شبکه دانشمندان ایران رایگان) ، گفتمان او به سمت اقتدارگرایی متمایل به لباس اصلاح شده است. لفاظی وی بر نظم و نظم تأکید دارد اما در مورد نهادهای دموکراتیک کمی ارائه می دهد. زبان او بر ناسیونالیسم مبهم و روشن بودن حفاظت های بتونی سنگین است.
یک مطالعه دیگر ، پشت تاج: یک نقد مستند از نقش سیاسی رضا پهلوی، نشان می دهد که مداخلات وی بیشتر از ایجاد گزینه های دموکراتیک در مورد ادغام نفوذ شخصی بوده است. سوابق وی فرصت طلبی و ناتوانی نگران کننده را برای فاصله گرفتن از دلتنگی سلطنت طلب یا شبکه های امتیازاتی که وی به ارث برده است ، نشان می دهد. برای کسی که ادعا می کند نماینده دموکراسی است ، نتوانسته است بینش را بیان کند که شامل پاسخگویی ، کثرت گرایی یا بررسی قدرت باشد.
ایرانیان از فراموشی تاریخی رنج نمی برند. سلطنت به عنوان رژیم اتاق های شکنجه ساواک ، اجبار راستخیز ، شاعران ساکت و روشنفکران تبعید شده به یاد می آید. این ایده که ملت پس از تحمل چهار دهه دینداری ، با تسلیم شدن دوباره به یک تاج و تخت ارثی ، خود را پاداش می دهد ، توهین آمیز است. هیچ جمهوری مدرن با تمایل به سلطنت بازگشت.
هواداران رضا پهلوی دوست دارند از شکست های جمهوری اسلامی استفاده کنند و اثبات این که شاه با مقایسه بهتر است. اما این یک انتخاب نادرست است. عدم موفقیت یک دیکتاتوری ، بازگشت دیگری را توجیه نمی کند. ایرانیان برای سرکوب شاه از گزینه های دموکراتیک سکولار ، بسیار عزیز پرداخت کرده اند. آنها قصد ندارند تاریخ خود را تکرار کنند.
آنچه ایران به آن احتیاج دارد ، و آنچه ایرانی ها مدتها خواستار آن بودند ، یک دموکراسی واقعی است. این بدان معناست که نمایندگان منتخب ، پاسخگویی ، آزادی بیان ، برابری برای زنان و دولتی که انتخاب می شود ، به ارث نمی رسد. اینها آرمانهای انتزاعی نیستند. آنها همان اصولی هستند که ایرانی ها در خیابان های 1979 راهپیمایی کردند. آنها همان اصولی هستند که امروزه آنها را به خطر می اندازند.
سلطنت پهلوی شکست خورد زیرا نمی تواند به مردم خود اعتماد کند. جمهوری اسلامی به همین دلیل شکست خورده است. مسیر پیش رو نمی تواند قمار دیگری بر استبدادی باشد ، چه در لباس های روحانی و چه در لباس سلطنتی. این باید خود مردم ، توانمند و حاکمیت باشد.
دولت های غربی که با رضا پهلوی معاشقه می کنند باید توجه داشته باشند. نوستالژی سیاست نیست. سلطنت دموکراسی نیست. مشروعیت از خطوط خون بلکه از آراء ناشی می شود. حمایت از حاکم غیر منتخب دیگر فقط به مبارزات مردم ایران برای آزادی خیانت می کند.
مردم ایران سزاوار بهتر از پادشاهان بازیافت شده هستند. آنها سزاوار جمهوری هستند که در سال 1979 خواستار آن بودند ، اما یکی از آنها در حقوق است نه سرکوب. پیام واضح است نه به دیکتاتوری. نه به سلطنت. نه به دینداری. بله به دموکراسی.
انقلابی که ده ها سال قبل آغاز شد ، هنوز به پایان نرسیده است. جهت آن غیرقابل توصیف است. آینده ایران تحت تاج نوشته نخواهد شد. این توسط دست مردم آن نوشته خواهد شد.
–
Jila Andalib عضو جوامع آمریکایی ایرانی – کانکتیکات است
