در یک عصر اخیر در اوماها ، عطر دودی استیک کبابی با رایحه هل و برنج که از آشپزخانه می چرخید ، در هم آمیخته شد.
در بیرون ، تام گوتییر گوشت را روی کوره می چرخاند. در داخل ، خواهران صفی گلدان های قابولی پالاو و خمیر شکل را برای یک نان پر شده افغان به نام بولانی ایجاد کردند.
پس از فرار از حکومت طالبان افغانستان ، یک خانواده از طرف دیگر در خانه نبراسکا استقبال کردند. خانواده دیگر ابراز قدردانی از مهمان نوازی کردند. آنها این کار را از طریق استیک آمریکایی و علاقه مندی های افغان انجام می دادند.
به مدت دو ماه ، خانه Gouttierre به یک چهارراه فرهنگی تبدیل شد ، مکانی که ده ها سال از دیپلماسی و جابجایی اخیر بر سر وعده های غذایی مشترک و مکالمات اواخر شب ملاقات کرد.
گوتییر گفت: “ما خندیدیم ، گریه کردیم ، بازی کردیم و داستانهای به اشتراک گذاشتیم.” “این مانند خانواده احساس می شد – مثل کابل به اوماها آمده بود.”
در نبراسکا ، پناهندگان افغان ارتباط بین گذشته و حال ، غریبه ها و همسایگان ، خاطرات و تعلق دارند. هزاران نفر پس از به دست آوردن قدرت طالبان در سال 2021 ، در اینجا اسکان یافتند. دیگران مدتها پیش ، در دهه 1980 حمله شوروی به میهن خود آمدند.
این نسل های مختلف اکنون یکدیگر و اوماهان ها را تغذیه می کنند.
آنها این کار را از طریق غذا انجام می دهند.
گوتییر ، مدیر سابق مرکز افغانستان و مطالعات منطقه ای در دانشگاه نبراسکا در اوماها گفت: “مهمان نوازی ضربان قلب فرهنگ افغانستان است.” “اگر به افغانستان سفر می کنید ، اولین چیزی که متوجه خواهید شد فقط منظره یا زبان نیست – این افراد به شما چای ، غذا ، حتی خانه های آنها را ارائه می دهند.”
Gouttierre می دانست. در سال 1965 ، او و همسرش مریلو به عنوان داوطلبان سپاه صلح به کابل نقل مکان کردند. او انگلیسی را در دبیرستان ها و بعداً در دانشگاه کابل تدریس کرد.
وی به یاد می آورد: “دانش آموزان برای من نوكل را به ارمغان می آورند – آب نبات افغان با بادام در آن. همسایگان با وعده های غذایی نشان می دادند. دعوت های مداوم برای چای و اجتماعات وجود داشت.” “در ابتدا من را غافلگیر کرد ، اما من خیلی زود فهمیدم که غذا روش احترام ، مراقبت و ارتباط آنها است.”
طعم افغانستان در نبراسکا
نزدیک به 60 سال پس از اولین سفر خود به کابل ، خانه اوماها Gouttierre ادای احترام به کشور است که وی 10 سال به خانه خوانده است. Kilims and Frags بافته شده کفپوش ها. حکاکی های چوبی و آثار هنری افغانستان از دیوارها آویزان است. و اکنون ، عطر پخت و پز افغانستان توسط افغان ها به آشپزخانه او بازگشت.
در سپتامبر سال 2024 ، گوتییر و همسرش از یک خانواده تازه وارد افغان به خانه خود استقبال کردند. لوتفله صفی ، یک محقق سابق فولبرایت در UNO ، به همراه همسر و سه دخترش از حکومت طالبان فرار کرده بود تا به دختران خود آینده ای بدهد که بتوانند در آنجا تحصیل کنند ، کار کنند و آزادانه زندگی کنند.
اکنون 78 ساله ، صفی در دانشگاه کابل تدریس کرده بود و پس از سقوط رژیم اول طالبان ، به تجدید نظر در سیستم آموزش کشور خود کمک کرده است. وی گفت: “ما برنامه درسی جنگ را به صلح تغییر دادیم.”
صدای او وقتی از جوانترین دخترش ، هاسینا صحبت می کند ، که در ترم آخر دانشکده پزشکی در سال 2021 صحبت می کرد ، وقتی طالبان مدارس و دانشگاه ها را برای دختران بسته بودند ، صحبت می کند. او گفت: “او خیلی نزدیک بود.”
خانواده SAFI در سال 2021 با تکیه بر توصیه Gouttierre برای درخواست پرونده پناهندگان P-2-که برای افغان های وابسته به پروژه های ایالات متحده ، کمتر از ویزای ویژه مهاجران محدود شده بود ، به پاکستان رفتند. اگرچه پرونده آنها در سال 2022 تصویب شد ، اما آنها تقریباً سه سال در لیمبو زندگی کردند تا اینکه در سال 2024 به اوماها رسیدند.
برای هاسینا ، آن هفته های اول در نبراسکا نقطه عطفی بود.
وی گفت: “این اولین بار در سالهایی بود که احساس می کردم متعلق هستم.” “ما با عشق ، با آغوش باز و غذا مورد استقبال قرار گرفتیم.”
این خانواده از آن زمان جایی از خود را اجاره داده اند. دو دختر هم اکنون در پاندا اکسپرس کار می کنند و برای تحصیل در UNO متقاضی شده اند.
Gouttierre به SAFIS کمک کرد تا به روش های بیشتری نسبت به یک تنظیم کنند. در شب دوم خود ، وی پیشنهاد کرد که آنها هر شب یک فیلم آمریکایی را با هم تماشا کنند. بیشتر شبها آنها انجام دادند. مورد علاقه هاسینا “50 تابستان” بود ، مستندی که او را در مورد هوای غیرقابل پیش بینی نبراسکا آموخت. وی گفت: “ما در مورد فرهنگ آمریکایی کم کم یاد گرفتیم.”
زبان غذا
غذای افغان غنی ، معطر و لایه ای با معنی است. وعده های غذایی خورده نمی شوند – آنها با قصد مشترک هستند. ادویه جات ترشی جات مانند غذاهای زیره ، زردچوبه ، دارچین و فلفل سیاه غذاها و خاطرات.
یک گفته مشترک فارسی وجود دارد: نان o پیاز ، پینک باز – “نان و پیاز ، پیشانی باز” – که به این معنی است که ، حتی اگر پیشنهاد کمی داشته باشید ، روحیه گرم و پذیرایی از همه مهمتر است.
گوتییر گفت: “اولین کاری که Safis هنگام ورود آنها انجام داد ، آشپزی برای ما بود.” “این روش آنها برای گفتن” متشکرم. “
برای کمک به معرفی SAFIS به غذاهای آمریکایی ، Gouttierres آنها را به یک استیک خانه محلی برد.
Gouttierre گفت: “ما آنها را تشویق کردیم که متوسط نادر را امتحان کنند.” “فقط هاسینا به اندازه کافی شجاع بود. بقیه می خواستند این کار را به خوبی انجام دهد.”
در سنت افغانستان ، گوشت همیشه کاملاً پخته شده و به طور معمول حلال است – طبق اصول اسلامی ، با دعای قدردانی ذبح می شود. بره مخصوصاً مورد احترام و محفوظ است و برای میهمانان افتخاری محفوظ است.
گوتییر گفت: “من و مریلو هرگز واقعاً برای بره نرفتیم.” اما ما آمدیم تا از اهمیت فرهنگی آن قدردانی کنیم. ”
اشاک و مانتو
سایر موارد مورد علاقه افغان شامل اشاک ، کوفته های بخارپز پر از تره فرنگی و در صدر ماست گارلیک ، سس گوجه فرنگی و نعناع خشک است.
پسر عموی آن ، مانتو ، با گوشت گاو و پیاز پر شده است. هر دو “غذاهای هوس” هستند ، که در دسته های بزرگ ساخته شده اند و اغلب در پاسخ به یک پیام گروهی واحد: “بیایید امشب اشاک درست کنیم.”
هاسینا گفت: “این مانند آمریکایی ها است که از” سگ یا گربه “می پرسند.” “افغان ها می پرسند ،” اشاک یا مانتو؟ ” ما در مورد آن – با محبت – ساعت ها استدلال می کنیم. “
سپس بولانی وجود دارد ، مسطح سرخ شده پر از سیب زمینی یا تره فرنگی ، گوشت گاو یا کدو تنبل ، و با چتنی تند سرو می شود.
هاسینا گفت: “این غذاها فقط خورده نمی شوند – آنها با هم ، با خنده ، شایعات و جامعه ساخته شده اند.”
اوماها تعداد فزاینده ای از مکان ها را دارد که می توانید این غذاها را پیدا کنید – و بسیاری دیگر. دو رستوران افغان و حداقل دو فروشگاه مواد غذایی همه چیز را از شیرینی های گلاب و چای هل گرفته تا Naan تازه ، زعفران و ادویه های وارداتی ارائه می دهند.
در سوپر مارکت و رستوران افغانستان در نزدیکی خیابان 120 و جاده غربی مرکز ، مراجعان با یک فنجان چای سبز قوی – محبوب در جنوب افغانستان و اغلب شیرین شده استقبال می شوند. این فروشگاه همچنین لباس های سنتی وارد شده از افغانستان را به فروش می رساند.
این سوپر مارکت در سال 2019 توسط دو مهاجر افغان ، صفر خان شینواری و امان خان خریداری شد که علی رغم اینکه از همان روستا هستند ، در افغانستان یکدیگر را نمی شناختند.
شینواری پس از همکاری با دولت ایالات متحده در سال 2015 از طریق ویزای ویژه مهاجر به ایالات متحده آمد. تحصیل کرده و مسلط به زبان انگلیسی ، او یک کار کارخانه گرفت و به Uber سوار شد. در سال 2021 ، پس از تصاحب طالبان ، وی به افغانستان بازگشت تا همسر و نه فرزند خود – پنج پسر و چهار دختر – را به امنیت بیاورد.
امان خان ، شریک تجاری شینواری ، با نیروهای آمریکایی در نیروهای ویژه افغانستان کار کرد. او ، برادرانش و یک دایی در 15 آگوست 2021 به ایالات متحده تخلیه شدند – روزی که طالبان کنترل خود را به دست آوردند.
یک ظرفی که آنها با هم درست کردند Qabuli Palaw بود – غذای ملی افغانستان (که گاهی اوقات کابولی پولائو هجی می شود). این یک پیلف برنج معطر با هویج ، کشمش و آجیل است که اغلب با بره یا گوشت گاو سرو می شود.
امان با بیان یک عبارت عربی که به “ستایش خدا” ترجمه می شود ، گفت: “الحمدولله”. “این فروشگاه خانواده من را تغذیه می کند و به سایر خانواده های افغان کمک می کند تا با ریشه های خود در ارتباط باشند.”
پسر سافار خان ، لونمن ، سوپر مارکت افغانستان ماهال را بیشتر از مکانی برای خرید مواد غذایی و لباس می بیند. “این چیزی بیش از یک تجارت است. این یک پل برای گذشته ما است – و مکانی برای ایجاد یک جامعه جدید.”
خدمت به سنت و ارتباط
رستوران شاهین یکی دیگر از مشاغل اداره افغانستان در اوماها است که توسط خانواده ای با ریشه در ایالات متحده 40 سال آغاز شده است.
این رستوران دکوراسیون مدرن و سنتی افغانستان را با عکس های قدیمی روی دیوارها و پرتره های خانوادگی چهار نسل-که شامل فقط مردان است-در منطقه پذیرایی مخلوط می کند.
اما قلب رستوران آشپزخانه است ، جایی که دختر بزرگتر آشپزی را انجام می دهد. او همه چیز را از مادر و مادربزرگش آموخت. در افغانستان ، دستور العمل ها به ندرت نوشته می شوند ، بلکه توسط کلمه دهان منتقل می شوند.
شاهین در سال 2019 در یک مرکز نوار در نزدیکی خیابان های 119 و اقیانوس آرام افتتاح شد. این به طور موقت بسته شده است ، اما فقط در مقطعی فقط برای انتخاب مجدداً بازگشایی می شود. سال گذشته ، خانواده افتتاح کردند شاخه دوم در خیابان های 62 و Maple. این رستوران تاسیس و متعلق به شهن شاه است.
پسر پنجم شاه ، امید شاه ، یک سوفومور Uno و یک آژانس جدید املاک و مستغلات است که به عنوان پدرش یک رستوران خانوادگی ساخته است و به آنها کمک کرده است.
امید گفت: “پدر من همیشه آرزو داشت که یکی از آنها را داشته باشد.” “او یک طرفدار عظیم آشپزی است و قبلاً ما را در خانه وعده های غذایی پنج ستاره می سازد … او یک آشپز باورنکردنی است. بیش از این ، او می خواست یک تجارت خانوادگی ایجاد کند که بتواند از همه ما پشتیبانی کند و ما را گرد هم آورد.”
به تازگی ، امید به عنوان مردی در لباس سنتی افغانستان که در کنار رستوران دوچرخه سواری می کرد ، تماشا کرد. نگاهش کرد و دوچرخه خود را کند کرد. او عکس های غذای افغان را روی ویندوز دید. و او قبل از دوچرخه سواری لبخند زد.
امید گفت: “این لحظه هایی است که به ما یادآوری می کند که چرا این مکان اهمیت دارد.”
در داخل رستوران ، به همراه میز و غرفه ، میهمانان می توانند صندلی سنتی کف افغان را پیدا کنند – یک مشخصه فرهنگی که در آن شام ها به جای صندلی روی تشک می نشینند – و یک فضای نماز کوچک. امید گفت: “ما می خواهیم مردم احساس کنند که در افغانستان می خورند.”
وی گفت که نیمی از مشتریان آمریکایی متولد رستوران در حال حاضر با غذاهای افغانستان آشنا هستند. بسیاری در ارتش ایالات متحده خدمت کردند و به افغانستان اعزام شدند. سایر شام ها یک رستوران افغان را به یاد می آورند که در اواخر قرن بیستم در اوماها فعالیت می کرد تا صاحب آن رستوران به افغانستان برگردد.
محبوب ترین غذاهای شاهین؟ امید گفت: “قطعاً قابولی پالاو و کباب.”
از شاهین
Doogh نیز وجود دارد ، نوشیدنی سنتی ترش و مبتنی بر ماست با نعناع خشک.
وی افزود: “این یکی از آن چیزهایی است که مردم یا آنها را دوست دارند یا نمی کنند.”
منوی مخفی
برخی از غذاهای افغان هرگز آن را در منوهای رستوران قرار نمی دهند. آنها نوعی وعده های غذایی هستند که شما فقط در صورت دعوت به خانه افغانستان تجربه می کنید.
بسیاری از این غذاها از ضرورت متولد شده اند – مواد ساده ای که در زمان جنگ و فقر به وعده های غذایی دلپذیر تبدیل شده اند. برای افغان ها ، این ظروف عمیقاً احساساتی هستند – مرتبط با هویت ، حافظه و مقاومت.
به عنوان مثال Qoruti را بگیرید. این یک جاذب سوپ و لکه دار است که روی تکه های پاره شده نان سرو می شود. ممکن است به نظر فانتزی نباشد ، اما با مواد مغذی و تاریخ بسته بندی شده است.
امید گفت: “ما همه چیز را از ابتدا می سازیم.” “حتی کشک یک فرآیند است-تبدیل شیر به یک ماست ضخیم ، سپس به آب پنیر جامد. این کار بسیار پر کار است ، اما بخشی از ما هستیم.”
در آشپزخانه های سراسر اوماها ، در قفسه های سوپر مارکت افغان و در کوره های خاردار در رستوران شاهین ، پناهندگان افغان در حال پخت و پز هستند. آنها همچنین در حال ساختن پل ها هستند و لحظاتی را ایجاد می کنند که غریبه ها همسایه شوند.
آنها بی سر و صدا و با قدرت به ما یادآوری می کنند که غذا فقط تأمین نمی شود. این یک زبان متعلق است.
این داستان با همکاری با مجله اوماها، که آن را به عنوان بخشی از شماره غذای تابستانی خود منتشر کرد.
