بحران های غذایی و شرایط اضطراری توسط طبقه بندی فاز یکپارچه (IPC) ، که پوشش محدودی در منطقه دارد ، ردیابی می شود. اختلالات اخیر در سیستم های نظارت حیاتی ، مانند Feadsnet ، قابلیت هشدار زودهنگام را بیشتر از بین برده است. این محدودیت های داده موانع جدی برای مداخله مؤثر ایجاد می کند و سیاستگذاران را بدون بینش لازم برای پاسخ های به موقع و هدفمند باقی می گذارد.
این مشکل به ویژه در MENAAP حاد است زیرا عواقب ناامنی غذایی به سرعت در مرزها از طریق پویایی تجارت ، جریان پناهندگان و فشارهای اقتصادی ریخته می شود. پاسخ های هماهنگ نیاز به داده های قابل مقایسه ای دارند – معیارهای شرابی که می توانند در حالی که به درستی نمایانگر شباهت ها و تفاوت های منطقه ای هستند ، عملکرد را در مرزها آگاه کنند. بدون داشتن تصویری واضح و مداوم از مقیاس ناامنی غذایی ، شدت و ماهیت در سراسر منطقه ، فرصت های همکاری از دست رفته و بحران ها افزایش می یابد.
با شناخت این چالش ، تیم هایی که در گزارش پرچمدار آینده MENAAP بانک جهانی در مورد امنیت غذایی و تغذیه (2026) کار می کنند ، شاخص های جدیدی را برای گسترش بیشتر مجموعه داده های WFSO معرفی می کنند. اینها برای بهبود مقایسه پذیری متقابل کشور و تجهیز سیاستگذاران به اطلاعات مورد نیاز برای تصمیم گیری های فعال ، تراز و مبتنی بر شواهد طراحی شده اند.
معرفی شاخص های جدید به WFSO
WFSO برای تقویت نظارت بر امنیت غذایی و مقایسه در سراسر منطقه ، دو شاخص نوآورانه اضافی را در خود جای داده است.
1. متغیر تأمین مالی کالری کوتاه مدت
پیش از این ، بانک جهانی با برآورد هزینه سالانه شبکه های ایمنی لازم برای تأمین 25 ٪ از حداقل نیازهای انرژی رژیم غذایی برای جمعیت های امنیتی شدید ، نیازهای کالری کوتاه مدت را اندازه گیری می کرد. اولین بار در IDA-19 استفاده می شودبشر این شاخص اکنون برای بیان این هزینه ها به عنوان سهم تولید ناخالص داخلی کشور توسعه یافته است. با همکاری اتحاد جهانی برای امنیت غذایی (GAFS) تیم داشبورد ، این شاخص اصلاح شده اختلافات قابل توجهی را برجسته می کند. به عنوان مثال ، اقتصادهای بزرگ با وجود مسکن جمعیت قابل توجهی از مواد غذایی ، از ظرفیت مالی برای مدیریت شبکه های ایمنی گسترده برخوردار هستند. برعکس ، کشورهایی که با آشفتگی اقتصادی روبرو هستند برای حفظ حمایت مداوم ، افزایش آسیب پذیری آنها در برابر بحران های عمیق تر. دانستن اینکه چه زمانی بار اقتصادی ارائه شبکه های ایمنی اساسی به سطح بحرانی می رسد ، به تعیین اینکه چه زمانی سیاست باید از اهداف داخلی به سمت تأمین کمک های خارجی تغییر کند ، کمک می کند. در سطح جهان ، این ارزش به طور متوسط حدود یک دهم درصد است ، اما در کشورهای کم درآمد به 4 درصد افزایش می یابد.
