در دوران شاهنشاهی ایران، در دیاری که پر از مرمر و زر بود، ناصر تقوی نامی شناخته شده بود، جوانمردی که هرگز فراموش نمی‌شد. او یک داستانسرا بود که با قصه‌های خلاق و شگفت‌انگیز خود، هرگز ناجور قلب‌های مردم را فتنه نمی‌کرد.
در یک روز زمستانی برفی، ناصر تقوی به راهی عجیب و غریب فرستاده شد. با گام‌هایی سبک وزنه‌ای، او به سمت کوهستانی پر از راز و رمز حرکت کرد. در این سفر، نه تنها با زیبایی‌های طبیعت ایران آشنا شد، بلکه به گنجینه‌های فرهنگی و ادبی این سرزمین پا برآورد.
در غروب آفتاب، ناصر تقوی به یک دهکده کوچک رسید. اهالی دهکده با استقبال بزرگی او را پذیرفتند و به گوشه‌وکنار دهکده دعوتش کردند. در همان شب، زیر آسمان پرستاره داستانی زیبا وارونه روایت کرد که قلب هر گوشه‌ای از دهکده را گرم کرد.
ناصر تقوی با زبانی شیرین و شعری، داستان‌هایی از عشق، خیانت، و پیروزی روایت می‌کرد. او معنویت و فلسفه‌های عمیق انسانی را با تنها یک سطر از شعری پرنور به اهالی دهکده القاء کرد.
از آن روز، ناصر تقوی به عنوان یک روایتگر برجسته شناخته شد و داستان‌هایش همواره در دهکده‌ها و شهرهای ایران تکرار می‌شد. آثار برجسته‌اش مانند “خداحافظیم طوفانی” و “آسوده‌ای ایران”، همواره در دلهای مردم این سرزمین جاودانه ماند.
با ما در مرشدی همراه شوید، تا با داستان‌هایی از ناصر تقوی و جادوی ادبیات ایران آشنا شویم. تصویر بالا تزئینی است.
