این قطعه در ابتدا توسط منتشر شد عکسبرداریبا یک اتاق خبر غیرانتفاعی به رهبری زنان که حقوق زنان سازمان ملل و جهانی را در بر می گیرد.
هنگامی که طالبان در آگوست سال 2021 کنترل افغانستان را به دست آورد ، یکی از اولین و ویرانگر ترین اقدامات آنها حذف همه بود داوران زن از مواضع آنها این زنان شجاع ، که در کشور خود تحصیل کرده اند و سالها تجربه در مورد پرونده های پیچیده و حساس دارند ، به طور ناگهانی از نقش ها و اقتدار خود محروم شدند. برکناری آنها نه تنها فروپاشی مشاغل آنها بلکه از بین بردن ستون انتقادی عدالت در افغانستان بود.
سالهاست که این قضات با شورشیان ، متخلفان خشونت آمیز و نقض حقوق بشر با شجاعت و صداقت روبرو شده بودند. بسیاری از اعضای طالبان که توسط قضات محکوم شده اند حتی در آن زمان حاکمیت قانون را تأیید می کنند ، اما امروز ، این افراد بسیار قدرت را در افغانستان نگه می دارند و قضات اهداف مجازات و ترس هستندبشر
برخی از افراد به اندازه کافی خوش شانس بودند که پس از تصاحب طالبان ، از کشور تخلیه شدند ، به لطف تلاش های هماهنگ دولت ها و سازمان هایی مانند انجمن بین المللی داوران زنان (iawj). کشورهایی مانند ایالات متحده ، انگلیس ، کانادا ، آلمان ، استرالیا ، برزیل و چندین کشور دیگر اروپایی اسکان مجدد و پناهگاه را فراهم کردند. برای این زنان ، این جابجایی ایمنی و فرصتی برای بازسازی زندگی آنها فراهم کرده است.
با این حال ، تقریباً 45 قاضی زن در دام در دام قرار می گیرند. برخی در مخفی کردن در داخل افغانستان زندگی می کنند ، قادر به از سرگیری کار یا زندگی عادی نیستند. برخی دیگر در کشورهایی مانند پاکستان ، جایی که با ویزاهای منقضی شده ، فقدان وضعیت قانونی و خطرات تبعید کننده روبرو هستند ، رشته ای دارند. آینده آنها به طور فزاینده ای بی نظیر است.
من یک عضو طالبان را از طریق حاکمیت قانون به زندان فرستادم. او به طالبان فرمان می دهد. من به سختی بالاتر از زمزمه صحبت می کنم. من خانه خود را ترک نمی کنم.
قاضی هنوز در کابل زندگی می کند
به همین ترتیب ، از سپتامبر 2023 ، سازمان ملل گزارش می دهد که بیش از 2.43 میلیون افغان های بدون مدارک – به زور – از پاکستان و ایران بازگشتند. جدید مطالعه کردن از جنسیت افغانستان در کارگروه اقدامات بشردوستانه می گوید که زنان و دختران در سال 2025 یک سوم از بازگشت کنندگان از ایران را نشان می دهند و تقریباً نیمی از کل بازگشت کنندگان از پاکستان.
یک زن در اسلام آباد ، پایتخت پاکستان ، به من گفت: “من بیش از یک دهه به عنوان قاضی خدمت کردم.” “من سالها منتظر درخواست پناهندگان خود با ایالات متحده بوده ام اما هیچ به روزرسانی دریافت نکرده ام. فرزندان من نمی توانند در مدرسه شرکت کنند. من نمی توانم از نظر قانونی کار کنم. ما از ترس و سکوت زنده می مانیم.”
یک قاضی دیگر ، که هنوز در کابل زندگی می کند ، بی سر و صدا صحبت کرد و گفت: “من یک عضو طالبان را از طریق قانون به زندان فرستادم. او به طالبان فرمان می دهد. من به سختی بالاتر از زمزمه صحبت می کنم. من خانه خود را ترک نمی کنم. من زنده ام ، اما من زندگی نمی کنم.”
من به عنوان یک وکیل دادگستری سابق افغانستان که از تلاش های ترور از طالبان جان سالم به در برد ، من ارتباط عاطفی عمیقی با این کار دارم. از 18 آگوست 2021 ، من برای آزادی قضات زنان که هنوز در افغانستان زندگی می کنند ، کمپین می کنم و داستانهای خود را در مقیاس جهانی تقویت می کنم و بر نیاز فوری به اقدام از پایگاه من در انگلیس تأکید می کنم.
من از خبر راه اندازی a تشویق می شوم دادگاه مردم برای زنان افغانستان قبل از دادگاه دائمی مردم (دادگاه نظر) ، ابتکار عمل گروه های جامعه مدنی در کشور برای ایجاد مسیری برای نگه داشتن طالبان برای پاسخگویی به آزار و اذیت جنسیتی خود در افغانستان.
مسیر ایمنی از طریق کانال های بیرونی توسط بوروکراسی پیچیده و امیدهای از بین رفته است. برنامه پناهندگان P1 ایالات متحده ، زمانی که یک زندگی حیاتی بود ، توسط دولت فعلی ترامپ قطع شد جایگزین قوانین جدید مهاجرت این باعث سردرگمی و تأخیر شده است و بسیاری از قضات را در حالی که منطقه گرگ و میش از ترک قانونی و تهدید جسمی را گسترش می دهند ، متوقف شده اند.
در همین حال ، دولت آلمان علی رغم تعهدات اولیه ، برنامه های متعدد بشردوستانه از قضات زنان افغان را بدون ارائه توضیحات رد کرده است ، بنابراین ناامیدی و عدم اطمینان قانونی آنها را عمیق تر می کند.
از بسیاری از این زنان در برنامه های پناهندگی خود خواسته شده است که اسناد گسترده ای را برای اثبات صلاحیت خود ارائه دهند ، اسنادی که تقریباً غیرممکن هستند در هنگام پنهان کردن یا تهدید. هر ارسال کننده امید دارد. هر طرد آسیب های آنها را عمیق تر می کند.
زمان تمام می شود کشورهای میزبان مانند پاکستان شروع به تبعید افغان های بدون مدارک کرده اند و این زنان را به بازگشت اجباری به افغانستان تحت کنترل طالبان نزدیک می کنند ، یک چشم انداز بالقوه کشنده.
اگرچه کانون توجه جهانی کمرنگ شده است ، اما خطر واقعی و فوری باقی مانده است. این قضات ، که هنوز هم توسط طالبان شناخته شده و هدفمند هستند ، با خطرات جدی روبرو هستند. جامعه بین المللی نباید اجازه دهد آنها در اثر ترک ها قرار بگیرند.
دولت ها و سازمان های بین المللی باید فوراً روند پناهندگی و اسکان مجدد را تسریع کنند و اولویت بندی قاضیان زنان افغان و خانواده های آنها شوند. ویزا و مسیرهای بشردوستانه را ساده کنید ، و عدم امکان عدم تحقق الزامات مستندات سفت و سخت را در شرایط فعلی تشخیص دهید. و کمک های حقوقی ، پشتیبانی روانشناختی و کمک های مالی به زنانی که رشته و آسیب پذیر هستند ارائه می دهد.
این اقدامات اعمال عدالت است که به زنانی که زندگی خود را در دفاع از حاکمیت قانون به خطر می اندازند ، مدیون است.
تقریباً چهار سال از سقوط کابل گذشته است. در حالی که برخی از قضات زنان افغانستان به خارج از کشور پناهگاه پیدا کرده اند ، بسیاری از آنها در معرض خطر ، سکوت ، آواره و فراموش شده قرار دارند.
سخنان یک قاضی بسیار طنین انداز است: “ما زندگی خود را به عدالت اختصاص دادیم. اکنون ، تمام آنچه می خواهیم این است که عدالت به ما اعطا می شود.”
