ممنوعیت اینترنت افغانستان “خاموش کردن تنها نوری که هنوز به ما می رسد” | اخبار جهانی

ساعت 2.48 صبح است و من از طریق سیم کارت شکننده به اینترنت متصل هستم.

وای فای ما در اوایل عصر امروز قطع شد ، که بخشی از موج فزاینده ای از محدودیت های تحمیل شده توسط رهبری طالبان طی یک هفته گذشته است.

نمی توانم بخوابم می ترسم وقتی صبح فرا می رسد ، حتی این آخرین موضوع اتصال از بین می رود.

چه اتفاقی برای دانش آموزان من خواهد افتاد؟ چگونه می توانم به آنها برسم ، با آنها صحبت کنم ، به آنها آموزش دهم؟

این چیزی بیش از یک اختلال فنی است – این یک پارگی در زندگی است که ما با هم ساخته ایم. در این لحظه دشوار ، ما بیش از هر زمان دیگری به همدیگر احتیاج داریم تا بتوانیم امیدوار باشیم.

طالبان سرکوب دسترسی به اینترنت برای “جلوگیری از بی اخلاقی” در حال گسترش است افغانستانپس از اینکه رهبر کشور ممنوعیت کامل این فناوری را تحمیل کرد ، با وجود بیشتر و بیشتر زمینه های دسترسی از دست داد.

در سال 2022 ، من آموزش موضوعات انگلیسی و علمی را بصورت آنلاین به دانشجویان در سراسر افغانستان شروع کردم. به عنوان زنی که زمانی آزاد و فعال بود ، محدود به خانه من دردناک بود. اما من حاضر به تسلیم نشدم. اگر درهای قدیمی بسته شده بود ، من چیزهای جدیدی را برای باز کردن ، برای خودم و سایر زنان افغان پیدا می کردم.

به زودی ، من عمیقاً با دانش آموزانم در ارتباط بودم. صحبت با آنها هر روز به بخش مهمی از زندگی من تبدیل شد.

در کنار تدریس ، من مکالمات خود را گرامی کردم ، دیدگاه ها را به اشتراک گذاشتم ، ایده ها را تبادل می کردم و یک جامعه ایجاد می کردم.

حتی شوهرم متوجه تغییر در من شد. یک روز ، در هنگام استراحت از کلاس ها ، احساس کمتری می کردم. وی پرسید: “دانش آموزان شما کجا هستند؟” من به او گفتم که آنها در تعطیلات هستند.

وی گفت: “زیرا وقتی آنها را آموزش می دهید ، خوشحال هستید و چشمان شما می درخشید.” من متوجه نشده بودم که آموزش چقدر شادی مرا به ارمغان آورد تا اینکه او این حرف را زد.

امروز ، در حالی که با دانش آموزانم در مورد احتمال خاموش کردن اینترنت صحبت می کردم ، یکی از آنها به من گفت: “معلم ، کلاس شما تأثیر مثبت واقعی بر زندگی من گذاشت. من نه تنها انگلیسی را از شما یاد می گیرم بلکه یاد می گیرم که چگونه زندگی کنم.”

وی افزود: “گاهی اوقات ، حتی وقتی من خسته یا بیمار هستم ، به کلاس شما می پیوندم. این روحیه من را تغییر می دهد و به سلامت روانی من کمک می کند.”

سپس او چیزی را گفت که قلب من را شکست: “اگر روزی اینترنت قطع شود ، تأثیر مضر بر سلامت روانی من خواهد داشت. من شانس یادگیری و دوستانم را از دست می دهم. این باعث افسردگی می شود.”

هنگامی که زنان از حق تحصیل به صورت حضوری محروم می شوند ، آموزش آنلاین بیش از یک ابزار می شود ، همچنین به یک نجات تبدیل می شود.

برای بسیاری از دختران و زنان افغان ، اینترنت تنها فضایی است که در آن می توانیم یاد بگیریم ، به هم یاد بگیریم و احساس کنیم.

اگر این امر از بین برود ، فقط از دست دادن آموزش نیست ، بلکه از دست دادن هویت ، اجتماع و امید است. ما در حال حاضر وزن انزوا ، ترس و سکوت را تحمل می کنیم.

قطع اینترنت به معنای خاموش کردن تنها نوری است که هنوز به ما می رسد.

دانش آموز دیگری به من گفت اگر دسترسی به اینترنت را از دست بدهد ، با بحران سلامت روانی روبرو خواهد شد.

وی گفت: “اگر اینترنت قطع شود.” “من نمی دانم چگونه تحصیل می کنم یا کار می کنم. من به یک افسردگی عمیق می افتم.”

دانش آموز دیگر افزود: “ما حق نداریم بیرون برویم و به صورت حضوری تحصیل کنیم. اگر حق تحصیل به صورت آنلاین نیز از بین برود ، بهتر است ما این روزها زنده نباشیم.”

بیشتر از Sky Information بخوانید:
زوجین انگلیسی که توسط طالبان بازداشت شدند وارد انگلیس شدند

من برای خودم ، برای دانش آموزانم و هزاران زن و دختر افغان که از تسلیم شدن خودداری کرده اند ، نگران هستم. کسانی که راهی برای ادامه یادگیری پیدا کردند ، برای ادامه خواب ، حتی وقتی دنیای اطرافشان سعی کردند آنها را ساکت کنند.

هنگامی که برق وجود ندارد ، روشن کردن شمع یک عمل بقا است. آموزش آن شمع ، سوسو و حیاتی بوده است.

این ممکن است جایگزین کلاسهای درس ما نشود ، اما ذهن ما را زنده نگه داشته است ، صدای ما به هم وصل می شود و رویاهای ما تنفس می کند.

اتصال به اینترنت آخرین پنجره امید برای آموزش زنان در افغانستان است. باشد که آن پنجره باز بماند. باشد که هرگز آن نور از ما گرفته نشود.