احمد خان صفی زندگی خوبی در افغانستان داشت. کشاورز دام را در دره Dewagal استان کونار پرورش داد و مردم برای بازدید از این منطقه از سراسر کشور سفر کردند. گردشگر از منظره پرشور خود ، مسیرهای سیم پیچ و دامنه های نیرومند شگفت زده شد. دره دست نخورده ظاهر شد.
دستیابی به آن دشوار بود ، آنقدر غیرقابل دسترسی که مردم مجبور بودند چهار بار از شهر را تغییر دهند جلا آباد، در استان ننگرهار همسایه ، و بقیه راه را برای چند ساعت قدم بزنید یا یک قاطر سوار شوید.
صفی یک خانه 10 اتاق از گل و سنگ ساخته بود زیرا چوب و سیمان برای حمل و نقل بسیار گران و غیر عملی بودند. خانه به محض زمین لرزه بزرگی که باعث کشته شدن حداقل 2،000 نفر در 31 آگوست شد ، سقوط کرد. شوک او به سرعت با ترس و وحشت جایگزین شد.
وی به آسوشیتدپرس از بیمارستان جلال آباد گفت: “من در گل به دام افتادم و نتوانستم نفس بکشم.” “من برای بیرون آمدن زیاد تلاش کردم ، اما توسط سنگ ها مورد اصابت قرار گرفتم و آنقدر سخت افتادم که پایم زخمی شد.” او شب را در زیر آوار گذراند و نمی دانست خانواده اش زنده یا مرده اند.
صبح روز بعد ، حدود ساعت 10 صبح ، وقتی مردم از مناطق دیگر با پای پیاده آمدند ، کمک شد.
تلاش های نجات از راه دور منطقه
زمین لرزه ویرانگر قوی ترین یا کشنده ترین تاریخ اخیر افغانستان نبود. اما کونار از راه دور و ناهموار تلاش های نجات را نادیده گرفته است. مقامات حاکم طالبان هلیکوپترها یا کماندوهای ارتش را برای تخلیه بازماندگان مستقر کرده اند.
هیچ مکان فرود هلیکوپتر در دره Dewagal و هیچ مسیری برای وسایل نقلیه وجود ندارد ، چه رسد به ماشین آلات سنگین. صفی ، که به ایمنی روی شانه های مردم منتقل شد ، گفت: بسیاری از مجروحان درگذشت زیرا راهی برای دستیابی به آنها وجود ندارد. جریانی از کشش های خانگی که به زمین های مهمان نواز تر می شوند.
وی گفت: “هیچ یک از خانواده های مجرد بدون مردم مرده یا زخمی وجود نداشت ، و یک خانه مجرد در آن ایستاده نبود. حدود 130 نفر در منطقه ما جان باختند. این زمین لرزه 22 عضو خانواده من – فرزندان ، برادرزاده ها ، خواهرزاده ها و برادر بزرگتر من را کشت – و 17 زخمی شد.”
وی افزود: تمام خانواده ها از بین رفتند.
تعداد کشته شدگان ناشی از این فاجعه از 2000 نفر فراتر می رود ، اگرچه این رقم می تواند افزایش یابد زیرا اجساد بیشتر از روستاهایی که به زمین ریخته شده اند ، بازیابی می شوند و اکنون انبوهی از گرد و غبار هستند.
صفی گفت: “اکنون من در مورد آن فکر می کنم ، هر ثروت و پس انداز ما از زمان پدربزرگ ما همه از بین رفته است ، و اکنون چیزی نداریم.” وی گفت: “خانواده من در این زلزله حدود 300 گاو ، گوسفند و بز از دست دادند. همه مردم این روستا کشاورز و نگهبانان دام بودند.
“ما منبع درآمد دیگری نداریم. من نمی دانم چه کاری انجام دهیم یا به کجا برویم زیرا خانه های ما فرو ریختند. حتی یک دیوار باقی نمانده است. ما با این زندگی چه می کنیم؟”
“ما دیگر نمی توانیم شب را در کوهستان بگذرانیم”
سازمان ملل متحد تخمین می زند که این زمین لرزه تا 500000 نفر را تحت تأثیر قرار داده است ، بیش از نیمی از آنها کودک ، و این که جوامع در آن قرار دارند شامل مواردی است افغان ها به زور که از کشورهای همسایه بازگشتند ، دوباره زندگی خود را آغاز کرده بودند.
جاده ها و پل ها آسیب دیدند. ده ها منبع آب از بین رفته اند و خطرات سلامتی برای بازماندگان را افزایش می دهند.
باران ، رانش زمین و سیل باعث بدتر شدن شرایط می شود. مدارس و مراکز درمانی از بین رفته اند. با نابودی ساختمانهای زیادی ، پناهگاه کمی باقی مانده است. مردم در زیر آسمان باز زندگی می کنند و می خوابند.
دامنه های شیب دار کونار شبیه یک منطقه جنگ است. خانه هایی که سالها برای ساخت آن طول کشیدند ، در یک لحظه از بین رفتند. ارزیابی موسسه خیریه امداد اسلامی گفت: فقط 2 ٪ از خانه های کونار دست نخورده باقی مانده است.
غلام رحمان ، از منطقه چاوکی در قسمت مرکزی استان کونار ، همسر و پنج فرزند خود را در این زلزله از دست داد. او در حالی که آخرین نفس خود را گرفت ، به مدت نیم ساعت در ضایعات به دام افتاد.
وی گفت: “گرد و غبار و سنگهای کوچک در دهان من بودند ، بنابراین من نتوانستم به درستی صحبت کنم.” “من دعا او را شنیدم.”
برخی از اجساد خانواده وی در روز اول پس از زمین لرزه بهبود یافت. بقیه برای 24 ساعت دیگر در زیر آوار باقی مانده بودند. فقط دو نفر از هفت فرزند وی زنده مانده بودند. یکی در یک مدرسه مذهبی می ماند. دیگری در پشت بام خوابیده بود.
سنگ حتی در حالی که زمین در زیر او باز شد ، از خانه ها در ارتفاع بالاتر و کوه به خانه رحمان فرو رفت. وی گفت تعداد زیادی از مردم در روستای وی درگذشت.
رحمان برای دفن آنها قطعه ای از زمین های کشاورزی خانواده خود را ارائه داد.
“ما همه چیز را داشتیم ، و اکنون نابود شده است. ما می خواهیم دولت زمین مسطح به ما بدهد. ما دیگر نمی توانیم شب را در کوهستان بگذرانیم. من نمی توانم به آنجا بروم زیرا اعضای خانواده مرده را می بینم و زندگی در آنجا دشوار است. من از آن مکان می ترسم.”
___
نویسنده آسوشیتدپرس ، عبدالقار افغان ، در این گزارش از جلال آباد افغانستان نقش داشت.
