تهران – به دنبال گردش جهانی فیلم هایی که نشان دهنده حضور رهبر انقلاب اسلامی آیت الله سید علی خمنی در یک مراسم عزاداری در آستانه اشورا است ، یک فیلم به طور خاص توجه عمومی را در ایران جلب کرده است. در آن ، رهبر دیده می شود که از یکی از مداحان درخواست می کند تا سرود میهن پرستانه “EY ایران” را در طول اجتماع آیینی انجام دهد.
این داستان با این واقعیت آغاز می شود که “Ey Iran” ، که توسط محمد نوری خواننده مشهور ایرانی خوانده شده است ، از زمان انتشار آن در سال 1981 در بین پنج اثر موسیقی محبوب ترین موسیقی با محتوای وطن پرستی برای عموم ایران قرار گرفته است.
از طرف دیگر ، در آیین های مذهبی بزرگداشت اشورا ، نوازندگان معروف به “نوهه-ساراس” (مداحی های مذهبی) معمولاً شعر ظریف را می خوانند که به شهادت امام هوسین و 72 همراهش ، معمولاً بدون ابزارهای ملودیک ، و فقط بر روی آنهایی که مانند طبل ها و سمبل ها هستند ، می خوانند.
بنابراین ، به طور سنتی فرض می شود – به ویژه توسط یک حاشیه کوچک در هر دو افراط و تفریط طیف سکولار یا مذهبی – این نه تنها این دو سبک موسیقی مجزا بلکه آنها نمایانگر دو جهان بینی واگرا هستند: یکی ملی گرایانه ، دیگری مذهبی.
از این نقطه است که ماهیت قابل توجه فیلم اخیر شکل می گیرد. به نظر می رسد که آیت الله خامنه ای ، به عنوان یک مقام مذهبی شیعه ، درخواست اجرای یک آهنگ ناسیونالیستی را در یک آیین مذهبی کرده است. اما داستان در اینجا به پایان نمی رسد ، زیرا چنین دوگانگی یا تضاد هرگز در جهان بینی وی وجود نداشته است.
یک فیلم قدیمی تر از خط مقدم جنگ ایران -عراق در سال 1980 نشان می دهد که وی به سرباز پاسخ می دهد که می پرسد آیا کسی باید برای ایران بجنگد یا برای اسلام. وی با لحنی که منعکس کننده خودجوش تفکر او است ، به وضوح ادعا می کند که ایران و اسلام امروز یک واقعیت واحد و یکپارچه هستند. “شما نمی توانید بدون جنگیدن با اسلام از ایران دفاع کنید ، و نمی توانید بدون بالا بردن پرچم ایران از مرزهای اسلام محافظت کنید.”
بنابراین ، این رویکرد یکپارچه به مفاهیم ایران و اسلام حداقل 45 سال در اندیشه آیت الله خمنی وجود داشته است. آنچه امروز می بینیم صرفاً گسترش آن به اشکال ملموس است – مانند موسیقی.
در حال حاضر محمود کریمی ، یکی از برجسته ترین مداحی های مذهبی ایران ، با استفاده از همان ملودی دقیقاً با اصلاحات اندک و عمدی در اشعار (به منظور حفظ تعهد ملی گرایان اصلی) ، بیان جدیدی از این وحدت مفهومی بین ایران و اسلام را ارائه می دهد.
این عملکرد ، که قبلاً حتی قبل از مراسم اشورا نیز به گرمی مورد استقبال عموم قرار گرفته بود ، اکنون-کاملاً با موضع دیرینه رهبر در برابر هرگونه دوگانگی بین دین و ملیت-هماهنگ شده است-به سمبل جدیدی از وحدت است. این نشان دهنده همگرایی بین مردم و مردی است که به یکباره اقتدار مذهبی شیعه و قدرتمندترین سرپرست ایران است.
