در طول 30 سال فعالیت خود ، خبرنگار ارشد بین المللی بی بی سی ، لیس دوکت در مورد درگیری ها در سراسر جهان ، از غرب آفریقا تا آسیای میانه گزارش داده است. او صحبت کرد به جک دیکنز ایده های انگلبرگ در مورد او آخرین کتاب، بهترین هتل در کابل: تاریخچه مردم افغانستان ، که داستان آشفته تاریخ مدرن افغانستان را از طریق چشم مردان و زنان افغان می گوید. این لیست برای افراد معتبر طولانی شده است جایزه بیلی گیفورد برای غیر داستانی گزیده ای از مکالمه به شرح زیر استبا با مجوز مهربان منتشر شد.
جک دیکنز (JD) – من با بازگشت شما به کابل در دسامبر 1988 ، جایی که کتاب خود را باز می کنید ، شروع می کنم. چگونه علاقه شما به افغانستان برای اولین بار پدیدار شد و چه چیزی شما را در آن لحظه دقیق به آنجا سوق داد؟
Lyse Doucet (LD) – خیلی وقت پیش ، من شروع به کار کردم برای بی بی سی در غرب آفریقا. من پنج سال را در آنجا گذراندم ، اما ، به عنوان یک کانادایی ، پس از آن مجبور شدم یک مجوز کار برای رفتن و کار در انگلیس بگیرم. خوشبختانه ، من موفق شدم یکی را از طریق مهربانی غریبه ها بدست آورم. اما من به زودی می خواستم دوباره به میدان بروم ، زیرا عشق واقعی من در زمین ، در گرما و گرد و غبار ، به عنوان یک خبرنگار خارجی بود. من دوستانی داشتم که گفتند که باید به پاکستان بروم و حتی اگر یک کار بی بی سی برای من در آنجا نبود ، تصمیم گرفتم جهش را بگیرم. این جایی است که من برای اولین بار با افغان ها آشنا شدم. این سال 1988 بود. در اعماق جنگ سرد ، هنگامی که مبارزان تحت حمایت غربی ، معروف به مجاهدین، علیه دولت کمونیست تحت حمایت اتحاد جماهیر شوروی در کابل می جنگید.
در آن مرحله در سال 1988 ، اتحاد جماهیر شوروی تحت میخائیل گورباچف، که چند سال قبل به قدرت رسیده بود ، پس از یک حمله فاجعه بار و چند ساله ، سربازان را از افغانستان بیرون می کشید. من توسط یک همکار رقابتی بی بی سی ، که واقعاً نمی خواستند من را در پچ خود پیدا کنم ، همه این داستانها را در مورد پاکستان و افغانستان پیدا کردم. بنابراین ، دوباره ، از طریق مهربانی غریبه ها ، توانستم ویزا ، ویزای بسیار نادر دریافت کنم تا به کابل بروم. من بسیار خوش شانس بودم زیرا به دلیل سیاست و تبلیغات جنگ سرد ، بی بی سی ویزای زیادی را برای رفتن به آنچه در آن زمان افغانستان تحت حمایت اتحاد جماهیر شوروی بود ، دریافت نکرد. بنابراین وقتی ویزای خود را در زمستان 1988 گرفتم ، به سادگی مجبور شدم بروم.
من در روز کریسمس 1988 ، روز بعد از تولد 30 سالگی ، در سردترین زمستان در یک دهه در کابل فرود آمدم. قبل از رسیدن به من گفته شده بود که فقط دو مکان برای اقامت وجود دارد: هتل کابل در مرکز شهر یا بین قاره ای در تپه. و در تصمیم دوم تقسیم شده در هنگام ترک فرودگاه در مه سوخت دیزل ، گفتم: “بیایید به تپه برویم.” اینگونه است که من به Gloam از به اصطلاح بین قاره ای رسیدم. این هتل نام خود را حفظ کرده بود حتی اگر زنجیره لوکس در حال اجرا در آن هنگام حمله به سربازان اتحاد جماهیر شوروی در سال 1979 بیرون کشیده شده بود. من هنوز به یاد دارم که در آن لابی تاریک و تاریک قرار داشتم ، با پذیرشگر در پشت میز جلوی سنگ مرمر ، از من می پرسید ، همانطور که هر پذیرنده هتل می گفت ، “چه مدت می ماند ، خانم؟” ” و من هنوز به یاد دارم که فکر می کردم ، “اوه ، خوبی من ، چه مدت می خواهم بمانم؟ آیا قرار است شش روز ، شش هفته یا شش ماه باشد؟” در نهایت ، من تقریباً یک سال به پایان رسیدم: این اولین خانه من افغانستان شد. به همین دلیل ، در کتاب ، داستانهای افرادی را که بخشی از زندگی من در هتل بودند ، می گویم و پس از آن ده ها سال در این هتل خدمت می کردند ، در مواقع جنگ و صلح می آیند ، اما عمدتاً جنگ را تعطیل می کنند.
JD – این یکی از چیزهای واقعاً منحصر به فرد و جذاب در مورد کتاب است. شما داستانهای افغانی ها را که در بین قاره ای کار کرده اند ، از دهه 1960 تا به امروز ، با وقایع ژئوپلیتیکی لرزه ای که در اطراف آنها آشکار شده است ، با هم می پیوندید. آیا می توانید توضیح دهید که چرا تصمیم گرفتید که کتاب را از این طریق بنویسید؟ چرا احساس کردید که برای شما بسیار مهم است که تاریخ افغانستان را از این دیدگاه شخصی اسیر کنید؟
ld – هنگامی که من بعد از اتمام تحصیلات تکمیلی در کانادا شروع به سفر کردم ، فهمیدم که همیشه به رمان ها یا تاریخ روایت روی آورده ام تا سعی کنم مکان جدیدی یا افراد جدیدی را درک کنم. در آن نوع نوشتن ، شخصیت ها و تاریخ در صفحه زنده می شوند. برای من ، آن نوع تاریخ زندگی یکی از مواردی بود که به من کمک کرد تا من را به یک جامعه سوق دهد. و بنابراین ، وقتی فکر کردم که چگونه می خواهم داستانی درباره افغانستان بنویسم ، سعی کردم مردم را به روشی مشابه به سمت تاریخ بکشم. این فقط این نبود که من به فکر کنوانسیون های داستان برای گفتن یک داستان غیر داستانی بودم. همچنین این بود که ، به عنوان روزنامه نگاران ، همه ما با این اصطلاح به نام “اجتناب از خبر” روبرو شده ایم. این بود که مردم ، از جمله خودمان ، می گفتند که این خبر بسیار ناخوشایند است ، بسیار افسرده است. جنگ های زیادی وجود دارد. و حتی خودم پیدا کردم که شماره گیری را در رادیو در حال گوش دادن به یک ایستگاه موسیقی کلاسیک به جای یک ایستگاه خبری در حال گوش دادن به یک ایستگاه موسیقی کلاسیک. اما مطمئناً ، به عنوان روزنامه نگاران ، به عنوان شهروندان ، باید بدانیم که در جهان چه اتفاقی می افتد. بنابراین من فکر کردم که نوع دیگری از داستان پردازی را امتحان می کنم.
من هنوز به یاد دارم که تحصیلات تکمیلی را در کانادا به پایان رساندم و در یک کافه در خیابان کوئین در تورنتو ، در یک روز خاکستری و پرشور نشسته ام و ترومن کاپوت را تمام کردم در خون سردبشر و من فقط در آنجا نشسته ام که از عظمت این کتاب شگفت زده و جذب شده ام ، فکر می کردم ، “وای ، برای نوشتن رمانی که نیز صادق است.” و در آن لحظه من واقعاً از این ایده غافل شدم که می توانید این کار را انجام دهید. اکنون ، من مطمئناً خودم را وارد گروه Capote نمی کنم! اما کتاب او با من طنین انداز شد. تقریباً در همان زمان ، من نیز از آن الهام گرفتم روزنامه نگاری جدید حرکت شما افرادی مانند تام وولف ، جوآن دی دیون ، برخی از بزرگان نوشتن را داشتید و راه های مختلفی برای گفتن داستانهای واقعی پیدا می کنید. و ، همانطور که می گویند ، بهترین داستان ها داستان های واقعی هستند.
چند دهه بعد ، من تصمیم گرفتم که خطر کنم و کتاب خودم را بنویسیدبشر این یک قمار بود ، و اکنون قاضی واقعی خوانندگان خواهد بود. من امیدوارم که حداقل به برخی از آنچه من برای دستیابی به آن رسیدم دست یابد. این در مورد افغانستان است ، اما این نیز در مورد تجربیات بسیار جهانی بشر است: این مربوط به افرادی است که در مواقع شار عظیم ، خشونت و تغییر زندگی می کنند و چگونه زندگی آنها در نتیجه مختل می شود. همچنین در مورد چگونگی بلند شدن مردم در صبح و پیدا کردن شجاعت روزمره برای ادامه کار است.
کل مکالمه را همانطور که در ابتدا در ایده های انگلبرگ منتشر شده است ، بخوانید.
