هادیا*، یک زن دیگر افغان در این مرکز ، اخیراً پس از شش سال زندگی در شمال ایران به همراه همسر و چهار فرزندشان ، که اکنون 11 ، نه ، هشت و دو ساله بودند ، به افغانستان بازگشت. اگرچه آنها موفق به صرفه جویی در هزینه و پرداخت اجاره از قبل شدند ، فشار زیاد و تهدید به دستگیری آنها را مجبور به ترک کرد و صاحبخانه آنها از بازگشت اجاره پیش پرداختی که پرداخت کرده بودند ، امتناع ورزید.
هادیا گفت: “اکنون ، ما فقط لباسی را داریم که می پوشیم زیرا نمی توانستیم وسایل خود را بیاوریم.”
او توضیح داد که زندگی در افغانستان به ویژه برای زنان سخت است. وی گفت: “مردان محدودیت هایی را به ما تحمیل می كنند ، و به طور مداوم ما را تحت فشار قرار می دهند تا به شدت (کد لباس برای زنان) پایبند باشیم.”
“آنچه ما به شدت در اینجا به آن احتیاج داریم غذا ، سرپناه و – مهمتر از همه – آرامش ذهن است.”
او همچنین نگران آینده فرزندانش ، دو دختر و دو پسر بود.
وی گفت: “من سال گذشته قصد داشتم آنها را به اینجا بیاورم ، اما نگران آموزش آنها هستم.” “اگر آنها در افغانستان بمانند (در افغانستان) به احتمال زیاد به اندازه من بی سواد خواهند بود.”
