بحران مراقبت های بهداشتی خاموش افغانستان – شاخص سانسور

این مقاله برای اولین بار در جلد 54 ، شماره 1 نسخه چاپی ما از فهرست سانسور ، با عنوان بیماران فراموش شده: صدای گمشده در سیستم جهانی مراقبت های بهداشتی ، منتشر شده در 11 آوریل 2025 منتشر شد. در اینجابشر

در طی 15 سال گذشته ، بی بی جان در حال حاضر درد غیرقابل تصور از دست دادن چهار فرزند خود را به دلیل سوء تغذیه و امکانات پزشکی ناکافی تحمل کرده است. او اکنون عمیقاً از سلامتی دو فرزند سه فرزند زنده مانده خود نگران است.

من در دسامبر سال 2024 در بیمارستان استانی زابل با این 30 ساله آشنا شدم. من او را پیدا کردم که در کنار دو فرزند بیمارش ، شش و سه ساله نشسته است ، صورتش با نگرانی حک شده است. او با صدای لرزان صحبت کرد.

او به من گفت: “هر یک از (فرزندان من) پس از رسیدن به شش ماه یا یک سال سن درگذشت.” “اکنون ، دو فرزند دیگر من نیز بیمار هستند. من آنها را برای معالجه به این بیمارستان آورده ام. پزشکان آنها را اعتراف کرده اند. من در اینجا می مانم در حالی که شوهرم در طول روز به ما مراجعه می کند و شب ها به خانه برمی گردد.”

بی بی هنگامی که تنها 15 سال داشت با مردی که 15 سال ارشدش بود ازدواج کرد. وی گفت: “پدر من وقتی من رضایت ندادم در ازدواج از من دور شد.” از آن زمان ، او نه بار زایمان کرده است ، اما فقط یک دختر و دو پسر زنده مانده اند.

بخش زنان و کودکان بیمارستان آنقدر پر ازدحام بود که یافتن فضایی تقریباً غیرممکن بود. هر تختخوابی اشغال شده بود و برخی از بیماران در حال به اشتراک گذاشتن یک تخت واحد یا دراز کشیدن روی زمین بودند و منتظر مراقبت پزشکی بودند.

در کنار بی بی ، زن دیگری ، فاطمه 37 ساله بود که فرزند دو و نیم ساله خود را برای معالجه آورده بود. وی گفت: “به دلیل کمبود غذای کافی ، فرزندان من از سوء تغذیه رنج می برند و یکی از آنها به شدت بیمار است.” “ما به سختی چیزی برای غذا خوردن در خانه داریم ، چه رسد به دسترسی به مراقبت های پزشکی مناسب.”

حساب های غم انگیز Bibi و Fatima فقط دو داستان بی شماری است که منعکس کننده بحران شدید بشردوستانه در استان جنوبی زابل است. زنان و کودکان در این استان روزانه با خطرات سلامتی تهدیدآمیز روبرو هستند. بیمارستان استانی زابل ، که تنها مرکز مهم مراقبت های بهداشتی در منطقه است ، در حال دستگیری با کمبودهای مهم پزشکی و تجهیزات پزشکی است.

یکی از پزشکان بیمارستان ، که ترجیح می دهد ناشناس بماند ، واقعیت شدید مبارزات خود را توصیف کرد: “ما در تلاش هستیم زندگی بیماران را با حداقل منابع موجود نجات دهیم ، اما ما فاقد داروی و تجهیزات کافی هستیم. کمک های خارجی به درستی توزیع نمی شود ، و بیشتر آن به گروه های خاص با طالبان می رود.

کاهش شدید کمک های بین المللی به دنبال تغییرات سیاسی اخیر کاهش یافته است سیستم مراقبت های بهداشتی افغانستان به یک بحران بی سابقه. این شامل کاهش کمک های بهداشتی و درمانی دولت در داخل کشور از زمان تصاحب طالبان و کاهش اخیر کمک های خارجی ، به ویژه از دولت دونالد ترامپ در ایالات متحده و کاهش وی به آژانس ایالات متحده برای توسعه بین المللی (USAID) است.

سازمانهایی که زمانی از مراکز پزشکی در زابل پشتیبانی اساسی داشتند یا کمک خود را به حالت تعلیق درآورده اند یا منابع ارائه شده را به میزان قابل توجهی کاهش داده اند. در همین حال ، طالبان فاقد توانایی ها و زیرساخت ها برای مدیریت این فاجعه رو به رشد است و سیاست هایی را به طور فعال اعمال کرده است که دسترسی به مراقبت های بهداشتی را سخت تر می کند.

یک مشکل در سراسر کشور

طبق اعلام دفتر سازمان ملل متحد برای هماهنگی امور بشردوستانه (OCHA) ، افغانستان میزان مرگ و میر مادران را دارد که تقریباً سه برابر میانگین جهانی است-برای هر 100000 تولد ، 600 زن می میرند.

در گزارش اخیر ، اوکا هشدار داد که امسال تقریبا نیمی از جمعیت افغانستان – یا 22.9 میلیون نفر – فقط برای زنده ماندن به کمک های بشردوستانه نیاز دارند. در این گزارش همچنین آمده است که 14.8 میلیون نفر ، بیش از یک سوم از جمعیت کشور ، تا اوایل سال 2025 با ناامنی حاد غذایی روبرو خواهند شد.

این بحران بسیار فراتر از زابل است. بیمارستان استانی ابوالی سینا بلخلی در بلخ نیز از افزایش تعداد بیماران و بدتر شدن وضعیت اقتصادی غافل می شود.

حدود ساعت 4 بعد از ظهر یک بعد از ظهر ، یک هجوم ناگهانی در راهروهای پر ازدحام بیمارستان فوران کرد. یک مرد 42 ساله ، به وضوح کمرنگ و ضعیف ، روی یک برانکارد دراز کشیده بود. او یک فروشنده کنار جاده ای بود که آن روز درآمدی کسب نکرده بود. سطح قند خون وی به طرز خطرناکی زیاد شده بود و باعث شد او نتواند حرکت کند.

پسر 12 ساله او و یک همکار ، هر دو به وضوح پریشان ، او را به بیمارستان منتقل کرده بودند. با وجود توجه فوری پزشکان ، وضعیت وی برای نجات وی بسیار شدید بود. حدود 20 دقیقه بعد ، صدای پزشک از مطب وی بیرون آمد: “بیمار درگذشت.”

مقامات بیمارستان سپس به فرزند خردسال خود روی آوردند و درخواست کردند که برای جمع آوری جسد با یک بزرگتر خانواده تماس گرفته است.

بسیاری از بیمارانی که به دنبال معالجه در بیمارستانهای سراسر کشور هستند ، شغل خود را از دست داده اند ، با بیماری های مزمن تشدید شده از مشکلات اقتصادی ، یا از عوارض روانی حکومت طالبان رنج می برند. علاوه بر این ، موارد خودکشی در بین زنان ، که ناشی از موضوعات اجتماعی مانند خشونت خانگی و ازدواج های اجباری است ، به طور پیوسته در حال افزایش است.

محدودیت های طالبان دسترسی بیشتر به مراقبت های بهداشتی را به خطر می اندازد

OCHA ابراز نگرانی های جدی در مورد محدودیت های فزاینده ای که توسط طالبان در مورد اشتغال و آموزش زنان در بخش مراقبت های بهداشتی اعمال می شود. این سیاست ها دسترسی چشمگیری به خدمات پزشکی ضروری برای مادران و کودکان در سراسر افغانستان محدود کرده است.

براساس OCHA ، اقتصاد این کشور از اوت سال 2021 تقریباً یک سوم کاهش یافته است. بحران سیاسی در حال انجام ، یک سیستم مالی ناکارآمد ، کاهش شدید بودجه های توسعه و محدودیت های تحمیل شده با طالبان به توانایی کشور در ارائه خدمات اساسی آسیب دیده است.

این سازمان به طور خاص میزان هشدار دهنده مرگ و میر مادران در دوران زایمان را تأکید کرد ، با تأکید بر اینکه محدودیت های طالبان برای زنان شاغل در مراقبت های بهداشتی ، دسترسی به مراقبت های پزشکی را به طور فزاینده ای دشوار کرده است.

علاوه بر این سیاست ها ، سال گذشته طالبان همچنین زنان را از تحصیل در مؤسسات پزشکی ممنوع اعلام کرد، بیشتر تعداد ناکافی از کارگران مراقبت های بهداشتی زن و جلوگیری از توانایی آموزش در حرفه هایی مانند پرستاری ، مامایی و دندانپزشکی را متوقف می کند. اینها تنها راههای آموزشی باقی مانده برای زنان بود.

نیاز ناامید کننده پزشکان زن

در استان بدخشان ، زنان به ویژه تحت تأثیر کمبود پزشکان زن قرار دارند. فاطیما ، یک زن 24 ساله ، ابراز نگرانی های عمیق خود کرد: “من همیشه با نزدیکانم که از مناطق دور افتاده به بیمارستان مرکزی در بدخشان می آیند همراهی می کنم زیرا آنها راه را نمی دانند. اوضاع واقعاً نگران کننده است. بیماران زیادی وجود دارند اما پزشکان زن کافی نیستند. ما باید ساعت ها صبر کنیم تا توسط یک نفر ببینیم.”

او تجربه آزار دهنده یکی از همسایگان خود را که به دلیل کمبود پزشک دچار عوارض شدید شد ، بازگو کرد.

وی گفت: “چندین پزشک تخصصی که همه ما کشور را ترک کرده بودند.” “همسایه من در غیاب متخصصان مجبور به عمل جراحی شد ، اما به دلیل خونریزی شدید ، وی مجبور شد طی یک هفته جراحی دیگری را طی کند. او تقریباً درگذشت.”

دکتر نوشین گوهار کریمی ، که در بیمارستان استانی فیض آباد کار می کند ، نگرانی های مشابهی را در صفحه فیس بوک خود ابراز کرد: “بار کار در بیمارستان استانی فیض آباد از ظرفیت کارکنان فراتر رفته است ، متأسفانه به دلیل کمبود بودجه ، افزایش ظرفیت بستر و استخدام کارکنان امکان پذیر نیست. در حال حاضر 120 کودک بیمار و مادران آنها تحت معالجه قرار می گیرند. “

بحران نیروی کار بهداشت

در کمبود داروها و کمبود بودجه در بین مهمترین چالش های سیستم مراقبت های بهداشتی افغانستان باقی مانده است. یک پرستار در یک بیمارستان دولتی ، عمومی در کابل ، این بحران را در حال انجام است: “ما قبلاً کارمندان بیشتری داشتیم ، اما طی دو سال گذشته نیروی کار به میزان قابل توجهی کاهش یافته است. اکنون یک نفر باید کار چند نفر را انجام دهد و در نتیجه ، بیماران مراقبت کافی را دریافت نمی کنند.

وی افزود: “قبل از به دست گرفتن طالبان ، تجهیزات پزشکی از قبل کمیاب بود ، اما پس از آن ، حتی آن عرضه کوچک متوقف شد. بسیاری از ماشین ها قدیمی و فرسوده شده اند ، و مقامات بیمارستان می گویند که هیچ بودجه ای برای جایگزینی آنها ندارند.”

یک پرستار در یک بیمارستان خصوصی در کابل همچنین از کمبود شدید کارکنان در بخش های مختلف خبر داد. “در همه بخش ها کمبود پرسنل وجود دارد. به ویژه در بخش پرستاری ، ما به اندازه کافی کارکنان نداریم و مجبور به انجام کار چند نفر به تنهایی هستیم ، در حالی که حقوق ما نیز کاهش یافته است.”

افغانستان با یک سیستم بهداشت و درمان در حال فروپاشی ، افزایش محدودیت در زنان و کاهش کمک های بین المللی ، با یک فاجعه مراقبت های بهداشتی روبرو است که زندگی میلیون ها نفر را تهدید می کند.

گزارش اضافی توسط رسانه های Rukhshana خبرنگاران