با سبک‌های کلامی کاملاً متفاوت خود، کمتر کسی سخنان باراک اوباما، رئیس‌جمهور سابق را با سخنان رئیس‌جمهور دونالد ترامپ اشتباه می‌گیرد. با این حال، در سال 2014 زمانی که اوباما اعلام کرد که ایالات متحده آسیا را به عنوان یک حوزه اقتصادی و سیاسی مهم‌تر از اروپا در اولویت قرار می‌دهد، او موضوع امضای دور دوم ترامپ را پیش‌بینی کرد: اروپا دیگر نمی‌تواند به توجه بی‌نظیر آمریکا تکیه کند.
در یک اخیر انجمن دانشگاه میشیگانسفیر رز گوتمولر – منصوب اوباما و معاون سابق دبیرکل سازمان پیمان آتلانتیک شمالی – گفت تهدید ترامپ مبنی بر عدم استناد به ماده 5 مقدس ناتو “حمله به یکی حمله به همه است” مگر اینکه متحدان سهم خود را در هزینه های دفاعی پرداخت کنند، توسط ناتو و متحدان غیر ناتو به طور یکسان مورد تشویق قرار گرفت. مهم‌تر از همه، این وعده رئیس‌جمهور توسط جمهوری‌خواهان و دموکرات‌ها مورد ستایش قرار گرفت، زیرا او بازتاب ناامیدی دو حزبی بود که به دوران دولت رئیس‌جمهور جان اف کندی بازمی‌گردد. ترامپ آنقدر رک بود که بخش آرام را با صدای بلند گفت.
این صراحت نتایج را مجبور کرد. فقط در شروع اولین دوره اش پنج کشور به هدف هزینه 2 درصد دست یافت. در حال حاضر، در 2025 نشست ناتو لاهه، متحدان اروپایی متعهد شدند که 3.5 درصد از تولید ناخالص داخلی را برای دفاع و 1.5 درصد برای زیرساخت ها هزینه کنند. به عنوان مثال، آلمان هزینه های دفاعی را افزایش داد نزدیک به 30 درصد سال گذشته، این بودجه را به بزرگترین بودجه دفاعی در اروپا تبدیل کرد.
با این حال، اتحادیه اروپا باید از ترامپ تشکر کند، نه برعکس. اگر اتحادیه اروپا بخواهد مقاومت در برابر تجاوز روسیهبا قطع اتکا به تضمین های آمریکا و بازپس گیری وزن واقعی ژئوپلیتیکی، این کشور باید با همان امیدهایی که ترامپ از ناتو خواسته است، مجدداً در جهت استراتژیک قرار گیرد.
کلید ایجاد قدرت مستقل برای اتحادیه اروپا را می توان توسط اقتصاددان خلاصه کرد ماریو دراگی “رژیم بیست و هشتم:” مدلی که برای غلبه بر پراکندگی اقتصاد اروپا طراحی شده است و تنها طرحی را برای یک دفاع واقعی اروپایی ارائه می دهد.
رژیم بیست و هشتم دراگی در اصل در مورد تانک یا موشک نیست، بلکه مربوط به امور مالی است. ایده این است که یک چارچوب قانونی و نظارتی پاناروپایی ایجاد شود که بالاتر از 27 سیستم ملی هر کشور عضو اتحادیه اروپا قرار گیرد. به جای اینکه شرکت ها مجبور شوند قوانین مالی تکه تکه هر یک از اعضا را دنبال کنند، آنها می توانند انتخاب کنند که تحت یک چارچوب واحد و یکپارچه که به طور مداوم در سراسر اتحادیه اروپا اعمال می شود، فعالیت کنند. امروزه، یک شرکت آلمانی صادرکننده اوراق قرضه با قوانین افشای متفاوتی نسبت به شرکت اسپانیایی مواجه است. یک استارت آپ ایتالیایی که در تلاش برای افزایش سرمایه است، قوانین اوراق بهادار متفاوتی را نسبت به یک رقیب هلندی دنبال می کند. نتیجه این است که بازارهای سرمایه اروپا همچنان بالکانیزه باقی می مانند. یورویی که در پاریس جمع آوری می شود با یورویی که در ورشو جمع آوری می شود یکسان نیست. رژیم 28 این را برطرف می کند: یک کتاب قانون، یک تنظیم کننده، یک بازار یکپارچه.
عدم وجود یکپارچگی عواقب عظیمی دارد. بازارهای سهام اروپا در مجموع ارزش دارند 11 تریلیون دلار – تقریباً یک پنجم از سرمایه خیره کننده 50 تریلیون دلاری بازار ایالات متحده. آمریکا بازارهای سرمایه عمیق و نقدی دارد که در آن شرکت ها از آمازون گرفته تا تسلا می توانند یک شبه میلیاردها دلار جذب کنند. اروپا دارای استخرهای پراکنده و کم عمقی است که شرکت ها را مجبور می کند به بانک ها یا یارانه های ملی تکیه کنند. این عدم تعادل به این معنی است که نوآوری اروپایی از سرمایه محروم است در حالی که شرکت های آمریکایی تسلط دارند نه تنها فناوری، بلکه صنعت دفاعی نیز. رژیم بیست و هشتم برای از بین بردن این شکاف طراحی شده بود – تا به اروپا یک بازار سرمایه واحد و به اندازه قاره بدهد که بتواند از نظر مقیاس و عمق با وال استریت رقابت کند.
این فقط بحث سهام و اوراق قرضه نیست – بلکه در مورد قدرت جهانی است. جنگ های تجاری، تعرفه ها و حمایت اقتصادی ترامپ باید داشته باشد به صورت تئوری سلطه دلار را تضعیف کرد زیرا سرمایه گذاران به دلیل عدم اطمینان اقتصادی از اوراق قرضه سنتی تضمین شده و پایدار ایالات متحده فرار کردند. آنها این کار را نکردند. اگرچه ارزش دلار تنها در نیمه اول سال 2025 11 درصد کاهش یافت که نشان دهنده بدترین عملکرد دلار از سال 1973 است، به طور نسبی، دلار همچنان ارز غالب کل اکوسیستم اقتصاد جهانی است.
چرا؟ چون هیچ رقیبی وجود ندارد. چین احتمالا هرگز شفافیت مالی و باز بودن وضعیت ذخیره-ارز جهانی را مجاز می کند. تنها رقیب معتبر دلار، یورو است. اما یورو بدون بازارهای عمیق و یکپارچه سرمایه نمی تواند با دلار رقابت کند و این مستلزم رژیم بیست و هشتم دراگی است. تنها در این صورت است که بازارهای اروپایی می توانند به اندازه کافی نقد شوند که به عنوان مرکز مالی جهان رقابت کنند.
دراگی در ابتدا رژیم 28 را برای امور مالی پیشنهاد کرد، اما منطق آن مستقیماً در مورد دفاع اعمال می شود. مشکل دفاعی اتحادیه اروپا در هسته آن مشکل پراکندگی است. امروز، اتحادیه اروپا به طور جمعی خرج می کند بیشتر از روسیه، با این حال تعداد واحدها، تانک ها و هواپیماهای قابل استقرار بسیار کمتری تولید می کند. دلیل ساده است: 27 وزارتخانه مختلف تدارکات، قوانین صادرات و سیاست های صنعتی که پول را هدر می دهند و یکپارچگی را مسدود می کنند.
غول های دفاعی اروپا را در نظر بگیرید. ایتالیا لئوناردو هلیکوپتر و تجهیزات اویونیک می سازد، در حالی که فرانسه تالس در رادار، هدایت موشکی و امنیت سایبری پیشرو است. هر دو در سطح جهانی رقابتی هستند، با این حال هر دو توسط دولت های ملی که مقیاس و صادرات را محدود می کنند، در غل و زنجیر هستند. رژیم 28 به شرکت‌های دفاعی اجازه می‌دهد تا در یک بازار واحد اروپایی که به طور متناسب توسط متحدان تأمین مالی می‌شود، مناقصه کنند. به جای سفارشات ملی فردی – سفارش ایتالیا 50 هلیکوپتر – یک سفارش در سراسر اتحادیه اروپا می تواند با هم ترکیب شود صدها، در هر جایی که بیشتر نیاز بود مستقر می شود.
به جای اینکه تالس منتظر مجوز فرانسه برای صادرات رادار به لهستان باشد، یک مقام تدارکاتی فراملی می تواند آن را به جایی که نیاز فوری است ارسال کند. نتیجه این امر صرفه جویی در مقیاس، استقرار سریعتر و صنعتی خواهد بود که بتواند با لاکهید مارتین یا نورث روپ گرومن آمریکا رقابت کند.
بخش عملیاتی از قبل نشان می‌دهد که اروپا می‌تواند در صورت تمایل به طور جمعی عمل کند. به تازگی، زمانی که روسی هواپیماهای بدون سرنشین به لهستان حمله کردندهواپیماهای اف-35 هلندی و یوروفایترهای ایتالیایی در عرض چند ساعت پاسخ دادند و نشان دادند که ولادیمیر پوتین رئیس جمهور روسیه یک انعطاف واقعی از قدرت دارد. اروپا می تواند به عنوان یک واحد کار کند، اما کار تیمی آنها یک بداهه است، نه یک نهاد. رژیم 28 آنها را به یک هنجار تبدیل می کند، نه استثنا.
البته، حاکمیت محض خواهد بود نگهداری دشوار است در چارچوب رژیم 28. رژیم های دفاع فراملی کنترل پارلمان بر دفاع کشورشان را تضعیف می کنند. با این حال، اگر اروپا نتواند از مرزهای خود دفاع کند، امروز چنین حاکمیتی توخالی است. آلمان، اروپا بزرگترین اقتصاد، هنوز مبارزه می کند برای ایجاد یک بخش تانک عملکردی. فرانسه، با وجود زرادخانه هسته ای خود، نمی تواند به تنهایی بازدارنده مسکو. کشورهای کوچکتر ممکن است با وطن پرستی به اهداف 2 درصدی خود برسند، اما بدون ادغام، تلاش های آنها بیهوده است. یک رژیم یکپارچه حاکمیت را از بین نمی برد – بلکه آن را با ساختن هر یورو که صرف نیرویی به اندازه کافی بزرگ می شود، چند برابر می کند.
در اینجا یک نکته ژئوپلیتیک گسترده‌تر وجود دارد: اروپا نمی‌تواند با سرمایه‌گذاری ایالات متحده به عنوان نظامی دائمی وابسته به ایالات متحده باقی بماند. تقریبا دو برابر سهم تولید ناخالص داخلی در ارتش خود نسبت به اتحادیه اروپا. نگرانی های اقتصادی و سیاسی آمریکا در مورد اروپا در حال کاهش است، چه در دوران دیپلماسی مودبانه اوباما و چه با تهدیدات ترامپ. اگر اروپا اقدامی نکند، به عنوان یک بلوک تجاری ثروتمند که قادر به دفاع از خود نیست، وارد یک بی ربط استراتژیک خواهد شد.
ممکن است منتقدان ترامپ هرگز اعتباری برای دیدگاه استراتژیک به او قائل نشوند، اما غریزه او درست بود: سفر رایگان ناتو خیلی طولانی شده است. او با وادار کردن اروپا به پرداخت هزینه، درها را برای اصلاحات باز کرد. جدید 5 درصد تعهد تا سال 2035 تنها مرحله یک است. بدون رژیم 28 دراگی، این پول برای 27 بوروکراسی همپوشانی هدر می رفت. آینده این قاره بر همگرایی فشار بی‌پرده ترامپ و نبوغ سازمانی ساکت و حساب شده دراگی استوار است. اروپا را وادار می کند تا واقعیت را بشناسد. دومی راهی به جلو ارائه می دهد.
کارتر لیناردوس یک ستون نویس عقیده است که در ستون خود “بازی کلان” درباره ژئوپلیتیک و امور مالی جهانی می نویسد. می توانید با او تماس بگیرید linardos@umich.edu.
