“چه چیزی از این همه تحصیل و سخت کوشی برای تبدیل شدن به یک روزنامه نگار چه بود؟” از سوفیا ناصری ، 27 ساله ، یک زن افغانی که هم اکنون در انگلستان زندگی می کند ، پرسید.
سوفیا با هدف تبدیل شدن به یک مجری تلویزیون و صدایی برای زنان افغان ، دو سال در NAI ، مؤسسه ای که از رسانه های باز در افغانستان حمایت می کند ، تحصیل کرد. اما سقوط کابل به طالبان در اوت 2021 به تمام آرزوهای او پرداخت شد.
او به IWPR گفت: “من آرزو داشتم روزی به یک روزنامه نگار مشهور تبدیل شوم ، اما طالبان همه آن رویاها را از من دور کردند.”
“من نه تنها شغل خود را از دست داده ام ؛ من همچنین صدای خود را از دست داده ام”
بازگشت طالبان زنان افغانستان را در معرض محدودیت های بی سابقه اجتماعی ، فرهنگی و اقتصادی قرار داده است. محرومیت و حمله به کارگران رسانه زن ، به ویژه ، به این معنی است که موضوعاتی که برای زنان بسیار مهم است اکنون گزارش نشده است.
سومایه والیزاد ، از مرکز روزنامه نگاران افغانستان ، توضیح داد که حدود 80 درصد از روزنامه نگاران زن از زمان کنترل کابل ، افغانستان را ترک کرده اند.
وی ادامه داد ، در سه سال گذشته ، طالبان 22 حکم مجازاتی علیه رسانه ها صادر كرده بودند كه در درجه اول زنان را هدف قرار می دادند. این موارد شامل ممنوعیت مصاحبه با زنان و تماس های تلفنی بین جنس های مخالف است و حتی بر فعالیت های صدها نفر از سازندگان محتوای زن افغان در یوتیوب تأثیر گذاشته است ، و طیف گسترده ای از موضوعات را از آشپزی گرفته تا مسائل اجتماعی پوشش می دهد ، نه تنها برای برقراری ارتباط بلکه به دست آوردن زندگی.
یکی از روزنامه نگاران زن که هنوز در افغانستان زندگی می کند ، که به دلیل نگرانی های امنیتی از وی خواسته بود ناشناس بماند ، شش سالی را که وی به عنوان پخش کننده در یک ایستگاه رادیویی محلی در جنوب کابل گذرانده بود ، به یاد آورد.
او و همكارانش مسائل مربوط به زنان ، مانند بارداری و سلامت جنسی و همچنین امور فرهنگی و اجتماعی را پوشش می دادند كه اغلب از فعالان و متخصصان زن در این برنامه ها برخوردار بودند.
وی توضیح داد: “این فعالیت ها نه تنها آگاهی را افزایش داده است بلکه فضایی را برای زنان ایجاد می کند تا هویت و نگرانی های خود را ابراز کنند.” “ما شعر خواندیم (یا پخش می شود) موسیقی درخواست شده ، و با این کار ، صدای زنانی را که اغلب در جامعه به حاشیه رانده می شدند ، تقویت کردیم.”
همه اینها با تصاحب طالبان به پایان رسید. او مجبور به متوقف کردن کار شد و به IWPR گفت که بیکاری و انزوای اجتماعی به شدت بر سلامت عاطفی وی تأثیر گذاشته است.
وی در پایان گفت: “من نه تنها شغل خود را از دست داده ام ؛ من همچنین صدای خود را از دست داده ام.”
یک زن جوان دیگر ، که در دانشگاهی در دانشگاهی در منطقه دهدی ، مزار-شیرف ، تا سقوط کابل ، تحصیل کرده بود ، اکنون بیش از سه سال در خانه محدود شده است.
وی گفت که زندگی در شرایط سخت حکومت طالبان بسیار ناراحت کننده بوده است.
وی گفت: “زندگی برای ما دختران تنها با دو گزینه به یک بار غیرقابل تحمل تبدیل شده است: تحمل یا مرگ”.
وی گفت: “امروز ، بیش از هر چیز ، من به یک بلندگو احتیاج دارم تا بتوانم درد خود را ابراز کنم.”
تاج الدین ، نه نام واقعی او ، یک فعال مدنی و رسانه ای از Badakhshan در شمال شرقی افغانستان است که بیش از 20 سال با زنان در جامعه کار کرده است.
وی گفت: فقدان روزنامه نگاران زن که در مناطق روستایی و دورافتاده کار می کنند به این معنی است که مسائل مهم برای زنان گزارش نشده است.
تاج الدین گفت: “متأسفانه ، در مناطق روستایی ، وضعیت حقوق بشر زنان غیرقابل توصیف است. و از آنجا که هیچ روزنامه نگار زن وجود ندارد ، این پرونده ها در روستاها باز و بسته می شوند و هیچ فرصتی برای دستیابی به یک سکوی گسترده تر ندارند.”
ماری نابارداین ، سردبیر سابق Seerat Weekly ، یک مجله زنان کابل ، گفت که تأثیر این محرومیت تأثیر بزرگی بر جامعه گسترده تر داشته است.
وی هشدار داد: “وقتی صدای زنان از رسانه ها حذف می شود ، دیگر جوهر رسانه های واقعی وجود ندارد.”
والیزاده ، از مرکز روزنامه نگاران افغانستان ، گفت که سازندگان محتوای زن که عمدتاً آموزش دیده در یوتیوب ارسال می شوند حتی نمی توانند شکاف باقی مانده از نزدیک شدن زنان در حوزه رسانه های افغانستان را پر کنند.
وی نتیجه گرفت: “به دلیل عدم آشنایی با تکنیک های روزنامه نگاری حرفه ای ، آنها برای رفع نیازهای مخاطبان خود تلاش می کنند.”
عزیز رافی ، رئیس مجمع جامعه مدنی افغانستان ، تأکید کرد که قبل از سقوط کابل به طالبان ، بیش از نیمی از 20،000 متخصص رسانه ای که در افغانستان کار می کنند ، زن بودند.
وی گفت: “تحت حاکمیت طالبان ، زنان افغان نه تنها از نظر جسمی بلکه در حوزه های رسانه ای ، سیاسی ، اجتماعی و فرهنگی نیز پاک شده اند و آنها را به حاشیه جامعه سوق می دهند.”
مبارزات مداوم زنان افغان برای صحبت کردن ، حتی از طریق کانال های یوتیوب ، نشان داد که آنها واقعاً چقدر انعطاف پذیر بودند ، رافی ادامه داد ، و افزود: “نه طالبان قادر به سرکوب زنان نیستند و زنان نیز به شرایط فعلی تسلیم نمی شوند.”
