هرات-همانطور که بسیاری از خانواده ها در سراسر کشور عید اربا را با دعا ، غذا و اتحاد مجدد مشخص کردند ، برخی از زنان در شهر غربی هرات تعطیلات را با پای پیاده گذراندند و در خیابان ها نه برای جشن بلکه برای کار جستجو کردند.
آنیزا ، 45 ساله ، یکی از آنهاست.
او به جای تهیه وعده های غذایی جشن و یا دریافت میهمان ، صبح عید را که در یک شال فرسوده پیچیده شده بود ، گذراند و در جستجوی کار یک روزه ، کوچه های آرام هرات را سرگردان کرد – هر چیزی که ممکن است او را به اندازه کافی برای چند نان نان بدست آورد.
وی گفت: “من به همسایه ام گفتم كه به میدان سینما می روم ، امیدوارم كه كسی بتواند فرش را برای شستن یا کاری كه می توانم انجام دهم برای کسب درآمد برای پنج قطعه نان به من پیشنهاد دهد.” “خدا شاهد است ، دیشب من نان را از همسایه قرض گرفتم. ما کمی برنج داشتیم – دخترانم آن را پختند و خوردند.”
آنیزا تنها نان آور برای خانواده پنج نفری است. شوهرش عبدالرحیم ، 70 ساله ، بیمار است و دیگر قادر به کار نیست. او از سه کودک با کار ناچیز در یک کارخانه بسته بندی کوچک در حومه شهر پشتیبانی می کند – اما در تعطیلات ، حتی این کار از بین می رود.
عبدالرحیم که در خانه متوسط آجری گل آلود خود نشسته اند ، به آرامی صحبت می کند. علی رغم فقر ، صدای او دارای یک درخشش کمرنگ از امید است. وی گفت: “در حال حاضر ، هیچ چیز وجود ندارد.” “اما خدا مهربان است. شب عید است. شاید درهای رحمت باز شود.”
داستان آنها به دور از منحصر به فرد است. در سراسر هرات ، زنانی مانند آنیزا عید را صرف جستجوی کار روز کردند – نه برای تکمیل یک وعده غذایی جشن ، بلکه برای اطمینان از اینکه فرزندانشان چیزی ، هر چیزی دارند ، بخورند.
در تعطیلات که به طور سنتی با فراوانی و سخاوت تعریف شده است ، این خانواده ها می گویند که واقعیت در عوض توسط گرسنگی ، اضطراب و شرم مشخص شده است. آنها می گویند بدون فرصت های شغلی یا پشتیبانی اجتماعی ، عید سکوت بیشتری نسبت به جشن به ارمغان می آورد.
برای زنانی مانند آنیزا ، عید امسال نه با شیرینی و چای ، بلکه با یک آشپزخانه خالی و یک دعای آرام که فردا ممکن است متفاوت باشد.
