این آخر هفته ، همانطور که پرچم های قرمز و سفید در مجمع الجزایر اندونزی و دانش آموزان مدرسه می چرخند “Merdeka!” (آزادی) ، ملت 80 مین روز استقلال خود را نشان می دهد. لحظه ای است که حقیقت را به یاد بیاوریم که جمهوری را از 17 اوت سال 1945 تعریف کرده است: هیچ اینچ از سرزمین آن هرگز نباید به استعمارگران اعطا شود.
این محکومیت هنگامی که هلندی ها پس از جنگ جهانی دوم سعی در تغییر مجدد حکومت خود داشتند ، غیرقابل تحمل بود ، و دوباره هنگامی که قدرت های خارجی به دنبال تصرف قلمرو اندونزی بودند. نسل موسس از تجارت حاکمیت برای صلح موقت خودداری کرد. چرا باید از فلسطینی ها انتظار می رود امروز این کار را انجام دهند؟
در غزه ، بمب ها محله ها و بیمارستان ها را مسطح کرده اند. از اکتبر سال 2023 ، حمله اسرائیل بیش از 61،700 نفر را کشته است-که بیشتر آنها زن و کودک هستند-و جان خود را از این 304 روزنامه نگار ، از جمله پنج مورد در یک اعتصاب هدفمند در نزدیکی بیمارستان الشفا ، هفته گذشته ادعا کرد. كلیساها مورد ضرب و شتم قرار گرفته اند ، كارگران امكانات هدفمند هستند. همانطور که ماجلیس علما اندونزی دارد بیان شده، صرفه جویی در غزه مربوط به نجات یک گروه نیست. این در مورد دفاع از خود بشریت است.
ارتباط بین اندونزی و فلسطین بیش از بلاغت است. در سال 1944 ، قبل از اینکه اندونزی استقلال را اعلام کند ، رهبران فلسطینی مانند سکه محمد امین الوساینی مورد استفاده پخش رادیو عربی برای فراخوانی حاکمیت اندونزی. بازرگان محمد علی طاهر لابی ملل خاورمیانه برای شناخت جمهوری جدید. فلسطین قبل از اینکه جهان نام خود را می دانست با اندونزی ایستاد.
بخوانید: نتانیاهو می گوید که او در مأموریت تاریخی برای اسرائیل بزرگ است
قانون اساسی اندونزی اعلام می کند: “استقلال حق همه ملل است و استعمار باید از بین برود.” این دستورالعمل جهانی است. این توضیح می دهد که چرا اندونزی هرگز اسرائیل را به رسمیت شناخته است ، که در سال 1988 به طور رسمی وضعیت فلسطین را به رسمیت شناخته و همچنان به ارسال کمک می کند – 800 تن در این ماه تنهاتحویل داده شده توسط هواپیمای TNI Hercules از طریق Airdrop با نیروی هوایی اردن – به غزه. به همین دلیل اندونزی بیمارستان را در آنجا ساخت و به همین دلیل پزشکان آن در رافا و الریش کار می کنند و پس از آن که همکاران بیش از 7000 بیمار را تحت معالجه قرار دادند ، قدم گذاشتند.
این ماه ، دولت اعلام شده برنامه هایی برای دریافت 2،000 غاز زخمی برای معالجه در Pulau Galang ، با اطمینان از رئیس جمهور Prabowo مبنی بر اینکه این امر باعث جابجایی دائمی نمی شود. برنامه های آموزشی برای کشاورزان فلسطینی در محصولات با ارزش بالا ، با همکاری ژاپن با هدف کمک به بازسازی اقتصاد غزه. تلاش های جامعه مدنی ، مانند موسسه خیریه “مایل برای وعده های غذایی” ، بلند شده صدها میلیون روپیه برای کودکان فلسطینی.
با این حال ، دیپلماسی رسمی اخیراً با “راه حل دو کشور” گره خورده است بار دیگر در مذاکرات با رئیس جمهور پرو ، دینا بولوارته: دو ایالت ، بر اساس مرزهای 1967. سوال این است: دو ایالت ، در کدام سرزمین؟ پس از چندین دهه گسترش ، الحاق و اشغال ، نقشه 1967 فقط در قطعات وجود دارد. خواستار دو کشور بدون رویارویی با واقعیت سرقت زمین ، به جای مسیری برای عدالت ، دیپلماسی را به یک تاکتیک متوقف کننده تبدیل می کند.
تاریخ خود اندونزی درس روشنی ارائه می دهد: قدرتهای استعماری از سرزمین حسن نیت چشم پوشی نمی کنند. آنها از مقاومت ، همبستگی و مشروعیت بین المللی مجبور می شوند. اگر پدران بنیانگذار آن “سازش” را پذیرفتند ، بخش هایی از مجمع الجزایر تحت کنترل هلندی را پذیرفتند ، جمهوری وجود نخواهد داشت. چرا باید از فلسطینی ها خواسته شد تا قطعه قطعه شدن وطن خود را بپذیرند؟
منطق سال 1945 به چشم انداز دیگری اشاره دارد: یک کشور واحد در تمام فلسطین تاریخی ، جایی که یهودیان ، مسلمانان ، مسیحیان و دیگران طبق قانون با حقوق برابر زندگی می کنند. این ایده آل گرایی آرمانشهر نیست – این به بی عدالتی ریشه ای دفع می پردازد.
بدبینان آن را غیرواقعی می نامند ، دقیقاً همانطور که یک بار گفتند اندونزی هرگز نمی تواند هلندی ها یا آپارتاید آفریقای جنوبی را هرگز نتواند سقوط کند. تخیل سیاسی اغلب از ضرورت سیاسی عقب مانده است.
دکترین سیاست خارجی اندونزی از Bebas Aktif – مستقل و فعال – برای لحظاتی مانند این ساخته شد. با اعتبار در جنوب جهانی ، جنبش غیر هماهنگ و در سازمان ملل متحد می تواند یک رویکرد مبتنی بر حقوق را با هدف مدیریت اشغال بلکه پایان دادن به آن قهرمان کند. قطعنامه مجمع عمومی سازمان ملل ، شبیه به اقدامات “متحد برای صلح” در سال 1950 ، می تواند از یک شورای امنیت بن بست عبور کند و اقدامات جهانی را بسیج کند.
عبارت Kemerdekaan Adalah Hak Segala Bangsa – استقلال حق همه ملل است – یک شعار نیست. این یک قرارداد اخلاقی الزام آور است ، یکی از فلسطین در سال 1944 و یکی از آنها که هنوز هم افتخار می کند ، تأیید می شود.
در 17 اوت ، هنگامی که اندونزی پرچم خود را بالا می برد و استقلال می خواند ، این پیام باید فراتر از سواحل آن طنین انداز باشد: آزادی غیرقابل تفکیک است. باید برای همه دفاع شود ، یا برای همه اعطا می شود.
نظر: جزیره گالانگ غزه را نجات نخواهد داد: یک موضع سیاسی قوی تر از اندونزی می تواند
نظرات بیان شده در این مقاله متعلق به نویسنده است و لزوماً منعکس کننده سیاست تحریریه مانیتور خاورمیانه نیست.
