منتشر شده 06 سپتامبر 2025
کراچی:
در 15 اوت ، فعالان افغان در سراسر جهان چهار سال از زمان پس از بازگشت طالبان کابل ، مشخص شدند. در واشنگتن ، یک اعتراض مجازی ، مدافعان حقوق بشر ، فعالان تبعید شده و رهبران دیاسپورا را گرد هم آورد. پیام آنها فوری اما تاریک بود: افغانستان نه فقط تحت سرکوب طالبان ، بلکه در راهروهای قدرت جهانی که در آن گرفتاری های آن به حاشیه ها منتقل شده است ، به سکوت می روند.
الیکا اتیخاری ، مدیر اجرایی گروه حقوق بشر مستقر در واشنگتن ، جینا اتحاد ، گفت: “آپارتاید جنسیتی یکی از بهترین ابزارهای استراتژیک است.” وی تأکید کرد که پرونده برای برچسب زدن به افغانستان یک کشور آپارتاید جنسیتی نیازی به ساخت ندارد. “از آنجا که طالبان آن را به قانون و قانون اساسی ، سیستم حقوقی و حاکم بر اسناد رمزگذاری کرده اند ، در چهره خود وجود دارد.”
این واقعیت زندگی افغانستان را از سال 2021 تعریف کرده است. دختران از کلاس های درس منع شده اند ، زنان از فضاهای عمومی پاک می شوند و مجازات های خشن توجیه شده تحت تعبیر باریک از قوانین اسلامی. با این حال ، در حالی که فعالان در اعتراض مجازی در چندین شهر در سراسر ایالات متحده شعار می دادند ، “طالبان تروریست هستند” ، واشنگتن تا حد زیادی در جاهای دیگر نگاه می کرد. چرخه های خبری ایالات متحده در آن روز با پوشش ملاقات رئیس جمهور پیشین ترامپ با رئیس جمهور روسیه ولادیمیر پوتین برای گفتگو در مورد اوکراین مصرف شد. چهار سال پس از سقوط کابل ، به نظر می رسد آمریکا به حرکت خود ادامه داده است.
تضاد نمی توانست واضح تر باشد. افغانستان ، زمانی که محور سیاست خارجی و نظامی ایالات متحده است ، به طور پیوسته از تخیل سیاسی آمریکا محو شده است.
اولویت ناپدید شدن
پس از حملات 11 سپتامبر ، افغانستان به مدت دو دهه توجه بی نظیر واشنگتن را به خود جلب کرد. تریلیون دلار هزینه شد و بیش از 2400 سرباز آمریکایی در آنجا جان باختند. با این حال ، چهار سال پس از بازگشت طالبان ، افغانستان پاورقی در مباحث کنگره ، یک نقطه صحبت پراکنده در اندیشکده ها و نادر بودن در رسانه های اصلی ایالات متحده است.
دکتر آسفاندار میر ، همکار ارشد آسیای جنوبی در مرکز استیمسون گفت: “هیچ چیز در افغانستان با تمرکز دولت (فعلی) بر دیپلماسی تجاری مطابقت ندارد.” وی گفت: “برخلاف رژیم جدید سوریه ، سوابق طالبان فقیرتر است و رژیم هیچ طرفداری در بین متحدین ما ندارد. در نتیجه ، وضع موجود همچنان ادامه خواهد داشت. پیامد این است که در بهترین حالت ، مسئله منطقه خواهد بود و ایالات متحده بر روی منافع باریک و باریک بودن آن تمرکز خواهد کرد.”
میر افزود: “حتی تحت رئیس جمهور بایدن ، علاقه به افغانستان فقط با توجه به عقب نشینی فاجعه بار در سال 2021 که باعث آسیب رساندن به دولت بایدن شد ، از ترس از فروپاشی در ساعت دولت خارج شد.” وی گفت ، تفاوت این است که اکنون کاملاً واضح است: “دولت فعلی بدون سایه خروج افغانستان عمل می کند. این امر در مورد ضد تروریسم هوشیارتر است و مایل به عمل در سطح جهانی است ، از جمله در جنوب آسیا.”
به عبارت دیگر ، افغانستان فقط تا آنجا که ممکن است تهدیدهای تروریستی را جوجه کشی کند ، اهمیت دارد. حقوق بشر ، حاکمیت و توسعه ، همان ستونهایی که مقامات آمریکایی زمانی برای توجیه مأموریت خود فراخوانده بودند ، به طور مؤثر رها شده اند.
سکوت واشنگتن
یک مقاله اخیر موسسه بروکینگز ، “دولت دوم ترامپ چشم بسته به افغانستان می کند” (مه 2025) ، با صراحت نتیجه گرفت که آگانستان از زمان خروج هرج و مرج 2021 به طور موثری از توجه سیاسی و رسانه ای ایالات متحده ناپدید شده است. ”
نویسنده ، مادیا افضل ، استدلال كرد كه عقب نشینی نه تنها بلاغی است. قطعه تحلیلی می گوید: “با کاهش عمیق به کمک های بشردوستانه ، کاهش حمایت از پناهندگان و اشتهای اندک برای حمایت از حقوق بشر ، میلیون ها افغان با بدتر شدن گرسنگی ، بی ثباتی و سرکوب روبرو می شوند.”
همانطور که مادیا افضل خاطرنشان می کند ، “حقوق بشر دیگر مورد توجه سیاست خارجی ایالات متحده نخواهد بود” ، با توجه به مقیاس رنج برای زنان و دختران افغانستان ، پذیرش سرمازدگی خواهد بود. نامزدی فقط در قطعات ادامه دارد: همکاری محدود ضد تروریسم و وارونگی آرام از نعمتها بر روی چهره های خاص طالبان.
برای فعالان افغان در تبعید ، این درگیری انتخابی هم عصبانی کننده و هم ویرانگر است. در حالی که روسیه و ایران متهم به حمایت از طالبان هستند ، پاسخ ایالات متحده خاموش است. در راهپیمایی ها در شهرهای آمریکا ، معترضین نقش مسکو را محکوم کردند ، اما خواسته های آنها به سختی در محافل سیاست واشنگتن ثبت شد.
اعتراض مجازی با عنوان تظاهرات جهانی ضد طالبان ، قطعنامه ای را که با T-Journal به اشتراک گذاشته شده بود صادر کرد و دولت ایالات متحده و جامعه بین المللی را ترغیب کرد تا روسیه را به عنوان “حامی ترور” معرفی کند ، سیستم طالبان را به عنوان “آپارتاید جنسیتی” می شناسد ، رهبران طالبان را به عدالت می رساند ، از پناهندگان افغان محافظت می کند ، از مقاومت در برابر دموکراسی ها و بازگرداندن مردم در برابر دموکراسی ها ، و بازگرداندن مردم ، و بازگرداندن مردم ، و بازگرداندن مردم.
سادیق امینی ، یک فعال حقوق بشر افغانستان و سازمان دهنده این اعتراض ، در پاسخ کتبی به T-Journal گفت که آنها از انصراف دولت ترامپ با طالبان استقبال می کنند. “ما از عدم توافق دولت ترامپ با تروریست های طالبان مسئول افغانستان بسیار خوشحالیم. مردم افغانستان از آن قدردانی می کنند. این تغییر سیاست به مردم افغانستان کمک می کند تا از طریق قیام مردم از شر تروریست های طالبان خلاص شوند.”
اولویت های رقیب: ایران در مرکز
اگر افغانستان از رادار واشنگتن سقوط کرده باشد ، ایران به مرکز نقشه ضد تروریسم خود منتقل شده است. در یک رویداد موسسه هادسون در 19 اوت ، دکتر سباستین گورکا ، معاون دستیار رئیس جمهور و مدیر ارشد ضد تروریسم در شورای امنیت ملی ، استراتژی دولت ترامپ را ترسیم کرد.
گورکا اظهار داشت: “ایران در هر کاری که در منطقه انجام می دهیم ، جبهه و مرکز است زیرا آنها بزرگترین حامی تروریسم هستند.” “من از 20 ژانویه به همکارانم می گویم که شما باید یک چیز را درک کنید ، وقتی رئیس جمهور به منطقه نگاه می کند ، او آن را به سیلندرهای تصادفات فرو نمی برد … که یک متریک ، آن منشور ایران است.”
گورکا با تشریح دستاوردهای اولیه ، با افتخار گفت: “ما در کمتر از هفت ماه 72 شهروند آمریکایی را آزاد کرده ایم ، دولت بایدن در چهار سال 80 را انجام داد ، ما از ژانویه 272 جهادی را کشته ایم ، به استثنای حوثی ها.”
در حالی که او تهدیداتی را از خاورمیانه به آفریقا ترسیم کرد ، افغانستان به سختی از ذکر اشاره کرد. گروه هایی مانند IS-Okay ، که حملات کشنده ای را در کابل و فراتر از آن انجام داده اند ، با وسواس مفرد واشنگتن با تهران گرفتار شدند.
روایتی شکسته
سکوت در واشنگتن در اطراف افغانستان بیش از تغییر اولویت ها را نشان می دهد. کارشناسان می گویند که این نشان می دهد که واشنگتن چگونه میراث شکست را پردازش می کند. عقب نشینی در آگوست سال 2021 ، با عنوان هرج و مرج ، کشنده و تحقیرآمیز در مباحث عمومی ، سیاست ایالات متحده را زخمی کرد. هم دموکرات ها و هم جمهوریخواهان ترجیح می دهند به دور نگاه کنند و از یادآوری طولانی ترین جنگ آمریکا و فروپاشی پس از آن جلوگیری کنند.
این اجتناب عواقب دارد. واشنگتن با رفتار با افغانستان به عنوان یک فصل بسته ، واقعیت های در حال انجام را مبهم می کند: حکومت طالبان دارای آپارتاید جنسیتی عادی است ، بحران بشردوستانه با کاهش کمک ها عمیق تر شده است و گروه های تروریستی همچنان به سوء استفاده از بی ثباتی می پردازند.
فعالانی که در 15 اوت تجمع کردند ، سعی در جلب توجه دارند. برای آنها ، سهام وجود دارد. آموزش زنان ، آزادی مدنی و کثرت گرایی شکننده افغانستان قبل از چشمان جهان در حال از بین رفتن است. با این حال ، شعارهای آنها در خلاء تکرار می شود ، که توسط رقابت های ژئوپلیتیکی در جای دیگر غرق شده اند.
چه می آید بعد؟
برخی از تحلیلگران هشدار می دهند که غفلت واشنگتن می تواند آتش سوزی کند. دسترسی IS-Okay در حال حاضر به پاکستان و آسیای میانه گسترش یافته است ، در حالی که درگیری طالبان خطرات بی ثبات در منطقه است. در همین حال ، روسیه ، چین و ایران بی سر و صدا در کابل تأثیر می گذارند و خلاء باقی مانده از عقب نشینی غربی را پر می کنند.
با این حال ، در حال حاضر ، ایالات متحده بعید است که فراتر از اعتصابات هدفمند یا اشتراک اطلاعاتی را دوباره درگیر کند. کمک های بشردوستانه فشرده شده است و برنامه های پناهندگان با محدودیت های محکم روبرو هستند. تغییر واضح است: افغانستان دیگر اولویت آمریکا نیست ، اما ممکن است به خوبی تجارت ناتمام خود باقی بماند.
همانطور که افضل در بروکینگز هشدار می دهد ، نادیده گرفتن افغانستان باعث نمی شود بحران های آن از بین برود. این کشور دوباره به یک زمین آزمایش تبدیل می شود ، نه برای دموکراسی سازی ایالات متحده ، بلکه برای محدودیت های توجه واشنگتن.
فعالان افغان می گویند در حال حاضر فاجعه افغانستان دو برابر است. در خانه ، طالبان سرکوب نهادینه شده تا جایی که آپارتاید جنسیتی به قانون بافته می شود. در خارج از کشور ، ملت با همان قدرتی که زمانی ادعا می کرد آن را آزاد می کند رها شده است.
“آپارتاید جنسیتی” ، همانطور که Eftikhari اظهار داشت ، “یکی از بهترین ابزارهای استراتژیک” حکومت طالبان است. و با این حال ، برای جامعه جهانی ، حتی یک نگرانی استراتژیک نیست. برای زنان و دخترانی که آینده خود را از دست داده اند ، برای فعالان سکوت یا تبعید شده و برای افغان های معمولی که بین فقر و سرکوب گرفتار شده اند ، ممکن است سکوت واشنگتن مانند خیانت باشد.
Nilofar Mughal یک روزنامه نگار مستقر در واشنگتن است که قبلاً به صدای آمریکا وابسته بود
همه حقایق و اطلاعات تنها مسئولیت نویسنده است
