سه سال پیش در این ماه ، پلیس اخلاق ایران یک زن 22 ساله به نام جینا ماهسا امینی را دستگیر کرد ، که گفته می شود به دلیل عدم پوشش کافی موهای خود ، همانطور که طبق قانون لباس جمهوری اسلامی لازم است. او به زودی پس از آنچه شاهدان به عنوان ضرب و شتم شدید توصیف کردند ، در بازداشت پلیس درگذشت. به گفته گروه های حقوق ، اخبار مربوط به این حادثه اعتراضات گسترده ای را در سراسر کشور ایجاد کرد – بزرگترین در بیش از یک دهه. شعار جنبش: “زن ، زندگی ، آزادی”.
از آن زمان ، ایرانیان هم در داخل کشور و هم در دیاسپورا بحث کرده اند که چه موقع و چگونه سیستم می تواند به طرز چشمگیری اصلاح شود – یا در کل سرنگون شود. با این حال ، ما در اینجا ، سه سال بعد ، و جمهوری اسلامی به فرماندهی جبهه خانه ظاهر می شود. در واقع ، این رژیم در میان اثر طلسم 12 روزه جنگ ، از قبل از حمله اسرائیل ، در حال حاضر قوی تر است.
پس چه اتفاقی افتاد؟ پاسخ کوتاه یک کمبود عمیق رهبری است ، که علی رغم امیدها ، که توسط هاوکس در اورشلیم و واشنگتن پرورش یافته است ، از یادآوری رضا پهلوی ، پسر مستقر در ایالات متحده از آخرین شاه ، بر روی تخت طاووس است.
جمهوری اسلامی از زمان تأسیس آن در سال 1979 با مخالفت روبرو شده است. به طور مداوم ، رهبران و فعالان در زندان به سر می برند یا برای (چند) کوتاه) یا برای کشش های طولانی در یک زمان. فراتر از سرکوب که تحمل می کند ، خود مخالفت به دور از یونایتد است. به طور کلی ، دو اردوگاه گسترده وجود دارد.
اولین افراد برای اصلاحات داخلی سیستم اسلامی در امتداد رئیس جمهور پیشین محمد خاتامی ، تحریک می شوند. اصلاح طلبان آرزو می کنند سیستم را با آزادی بیان ، آزادی اعتراض و انتخابات آزاد تزریق کنند. و آنها به دنبال یک دیپلماتیک و اقتصادی به سمت غرب هستند. همه اینها ، ضمن حفظ ماهیت اسلامی دولت و جامعه. در این دیدگاه ، رهبر عالی راهنمایی های صرف را ارائه می دهد – بر خلاف حاکمیت مستقیم ، همانطور که پیر علی خامنه از زمان تصاحب بنیانگذار رژیم ، آیت الله خمینی انجام داده است.
اخیراً ، برخی از اصلاح طلبان امیدهای خود را رها کرده اند. آنها اعتقاد دارند که فقط یک همه پرسی جدید و قانون اساسی جدید می تواند به کشور کمک کند تا از نادر فعلی خود فرار کند. میر هوسین موسوی ، نخست وزیر پیشین و نامزد ریاست جمهوری که جنبش سبز را راه اندازی کرده است شاید برجسته ترین در بین آنها باشد. او و همسرش از سال 2011 در بازداشت خانگی زندگی می کنند.
اردوگاه دوم به دنبال سرنگونی رژیم است و بنابراین ، عمدتاً در بین دیاسپورا فعالیت می کند. برجسته ترین چهره آن البته پهلوی است. جنگ 12 روزه با اسرائیل امیدهای قیام را روشن کرد که باعث می شود جمهوری اسلامی از بین برود ، شاید به نفع ترمیم پهلوی باشد. این نه تنها نتوانست تحقق یابد ، بلکه این درگیری تأثیر متضاد داشت و بسیاری از ایرانیان علی رغم ضعف شدید در جامعه ، به حاکمیت ملی تجمع کردند.
غیرممکن است بدانید که آیا اسرائیل نیز امیدوار است که رژیم سقوط کند یا خیر. اما حداقل برخی در دولت بنیامین نتانیاهو این کار را کردند. در سالهای اخیر ، دولت اسرائیل در حال حضور در پهلوی است و وی را در سال 2023 به دولت یهود دعوت کرده است ، جایی که با نتانیاهو ملاقات کرد و از دیوار غربی بازدید کرد. این دیدار تنها چند ماه پس از اعتراضات “زن ، زندگی ، آزادی” انجام شد (اما قبل از تجاوز تروریستی حماس در جنوب اسرائیل در 7 اکتبر). شاید اسرائیل و اردوگاه پهلوی تصمیم بگیرند که این اعتراضات لحظه ای مناسب را برای طعمه رژیم ایران ایجاد کرده است و با داشتن ولیعهد سابق ولیعهد ، دشمن دوم خود را اعلام کرده است (پس از ایالات متحده).
از آغاز آن ، جمهوری اسلامی اسرائیل را دشمن فانی می داند. با این حال ، برخی از ایرانیان ، به ویژه زن و مرد جوان ، دیدگاه پر زرق و برق تری نسبت به دولت یهود داشته اند. بسیاری دیگر بر این باورند که ایران هیچ سگ در درگیری اسرائیل و عرب ندارد و بنابراین نباید با متحد کردن با امثال حماس و حزب الله ، گنج و شهرت را خرج کند.
در واقع ، در حالی که دولت های ایران با اسلحه و گنج از علت فلسطین حمایت کرده اند ، هرگز حمایت جهانی در کشور برای موقعیت ایران در مورد فلسطین صورت نگرفته است: یک راه حل یک کشور که به طور مؤثر به دولت یهود ختم می شود. با این وجود ، برخی از ایرانی ها تعجب می کردند که آیا پهلوی – که هرگز از دولت ایالات متحده به عنوان جایگزینی برای رژیم حمایت زیادی نکرده است – تصمیم گرفتند با اسرائیل به عنوان پشتیبان اصلی خود بروند. این ایده این است که او در یک بازگرداندن حکومت پدرش طغیان می کند ، و اسرائیل جایگزین آمریکا به عنوان یک حامی جمهوری پس از اسلامی می شود.
مشکل این است که ایرانیان ، گرچه عمیقاً از انزوا فعلی که با آن روبرو هستند ناراضی هستند ، اما به طور کلی از بازگشت به وضعیت یک واسال دریغ نمی کنند. تعداد معدودی از مردم – به ویژه یک جمعیت ناسیونالیستی مانند ایران – از کنترل سرنوشت خود توسط افراد خارجی قدردانی می کنند. همچنین خاطره ای مداوم از کودتای تحت حمایت غربی در سال 1953 برای برکناری نخست وزیر منتخب ، محمد موساک وجود دارد. علاوه بر این ، برای برخی از پادشاهان ، دلهره آنها از جیمی کارتر دقیقاً به اعتقاد آنها مدیون است که وی شاه را به خمینی رها کرده است ، و خطر اتکا به یک حامی خارجی را برای حفظ وضع موجود مطلوب نشان می دهد.
“جنگ 12 روزه لازم نیست که پهلوی را به حدی که انجام داد آسیب برساند.”
دولت یهود به ویژه برای خدمت به نقش حامی ، با توجه به وحشت در حال وحشت ، که حتی توسط بسیاری از ایرانیان ضد رژیم مشترک به اشتراک گذاشته شده است ، در وحشیگری جنگ خود در غزه ، بد نیست. پادشاهان ، که غالباً پرچم اسرائیل را در کنار استاندارد Pahlavi ایران پرواز می کنند ، به طور قاطع در اقلیت در این جبهه قرار دارند. موقعیت آنها پس از حمله اسرائیل در ماه ژوئن ، که جان خود را در حدود 1000 غیرنظامی ادعا می کرد ، حتی پرتحرک تر شد.
جنگ 12 روزه نیازی به آسیب رساندن به پهلوی به حدی که انجام داده است. در واقع ، اگر او به این مناسبت به طور مناسب بلند شد و واقعاً عظمت پادشاهی را به نمایش گذاشت ، ممکن است به نفع سیاسی وی تبدیل شود. او ممکن است تا حدی رژیم تهران را برای این حمله مقصر دانست ، اما برای جلب قلب ، او همچنین باید این حمله را محکوم کند – یا حداقل ، از این حمله غافلگیر شود ، در حالی که تعهد می کرد تمام تلاش خود را انجام دهد تا حمله را به پایان برساند.
درعوض ، در کمال تعجب بسیاری از ایرانیان در داخل و خارج از کشور ، پهلوی نه نقض حاکمیت میهن خود را محکوم کرد و نه عزاداری از کشته شدگان را عزاداری کرد و حتی با خانواده های مردگان همدردی کرد. در عوض ، او همه مقصر این رژیم ایران بود – او فراخوانی حمله به ایران “لحظه دیوار برلین ما” – و از ایرانیان خواست تا به خیابان ها بروند تا آن را سرنگون کنند (در هنگام ریزش بمب ها ، انجام آن سخت است). او با اعزام به حمایت خود از اسرائیل دو برابر شد یک هیئت برای دیدار با رهبران اسرائیلی دو ماه پس از حمله به ایران.
به عبارت دیگر ، پهلوی آن را کمی آشکار کرد که امیدوار بود توسط هواپیماهای IDF بر روی تخت پدرش نصب شود. بدون شک ، کسانی در تهران وجود دارند که از این رژیم تغذیه می شوند که از یک سکولاریست غربی مانند پهلوی که در اثر حمله خارجی تحمیل می شود ، استقبال می کنند. با این حال ، برای بسیاری ، کنار گذاشتن با کشور که آنها را بمباران کرده بود غیرقابل توصیف بود.
در دیاسپورا ، حتی برخی از مردان نظامی سابق شاه – مانند فرامارز دادراس که در شاه خدمت می کردند خود نگهبان و زندگی در تبعید در فرانسه – پهلوی را به عهده گرفت تا با دشمن کنار بیاید. از بعضی جهات ، پهلوی عملکرد این گروه از موژدین-خالق یا مک ، گروه مخالف اسلام و مارکسیستی را که با صدام حسین در جنگ ایران و عراق در دهه هشتاد برگزار شد ، فراخوانی کرد. MEK – گرچه توسط برخی از شاهین های آمریکایی و اروپایی مورد توجه قرار گرفته است – به همین دلیل در داخل کشور متنفر است.
رهبران MEK در طول جنگ عراق علیه وطن خود ، از راهپیمایی کابین به تهران اطمینان داشتند اینکه این گروه با اعضای شبه نظامیان خود حمله به خاک ایران را آغاز کرد ، فقط توسط سربازان ایرانی که هشدار قبلی را در مورد این حمله دریافت کرده بودند ، مورد هجوم قرار گرفتند. یکی از دوستان کودکی من ، که توسط سازمان فرقه مانند شستشوی مغزی شده بود ، از جمله کشته شدگان بود. جسد وی توسط نیروهای ایرانی بولدوز شد و هرگز با یک قبر شناسایی و مشخص نشد.
این جنگ بر روی مردم خود بود که MEK را که اکنون مقر آن در آلبانی و پاریس ساخته شده است ، حتی بیشتر از رژیم توسط ایرانیان ، بدون توجه به تمایلات سیاسی آنها ، ساخته شده است. هرگز با دشمن خارجی در برابر ملت کنار هم نباشید: چگونه پهلوی برای فراموش کردن این درس مهم تاریخ ایران مدرن ، موضوعی برای مورخان خواهد بود.
البته این تراژدی این است که رژیم به هنر خنثی کردن مخالفان داخلی که اعتبار خود را در جایی که امثال پهلوی آن را تسلیم کرده اند ، تسلط داشته است. و امروز ، به نظر می رسد که معدود ایرانی ها می خواهند به خیابان ها بروند ، فقط وقتی که هیچ رهبر قابل قبولی وجود نداشته باشد که امیدهای خود را آویزان کند ، مورد ضرب و شتم قرار می گیرند. بنابراین ، به همان اندازه که سیاستمداران و مفسران غربی ممکن است آرزو کنند که جمهوری اسلامی در آخرین پاهای خود قرار داشته باشد ، به زودی با چیزی بیشتر در سلیقه های غربی جایگزین می شود ، واقعیت این است که چشم انداز تغییر رژیم بسیار دور است.
